De Lipton Ice Tea-reclame op het gebouw tegenover me vangt m’n blik, ik neem nog een slok cola light. De ijsblokjes en het frisse schijfje citroen erin geven een verkoelend tintje aan het geheel, zelf voel ik me na een fietstocht door de hete stad met als voorlopig eindpunt de Oude Haven nu meer een warme spons. Een beker dampende thee staat ernaast, vandaag drink ik alles door elkaar.
Daarnet was ik volledig in gedachten verzonken en fietste op de automatische piloot. Een mailtje zeurde rond in m’n hoofd. Soms kunnen woorden je dag extra kleur geven en soms werken ze als een koude douche. ‘Niet gek met dit weer’, denk ik er grimlachend achteraan. Humor in virtuele communicatie, steeds meer vraag ik me af of mijn humor nu echt zo moeilijk te begrijpen is op papier. Die grinnikende smileys staan er niet voor niets, ben ik intens verdrietig of bloedserieus dan verdwijnen ze als sneeuw voor de zon. Dit wordt nog een verkoelend blog als ik zo doorga. 😉
In de stad ging ik daarstraks driftig op zoek naar een lamp omdat een maatje van Poolse Adam om vier uur voor de deur zou staan. Ik belandde in de Hema en zag een rij vrolijkgestipte plastic kinderlaarsjes staan. ‘Hier zou je acuut van in een zomerdepressie raken’, bedacht ik en besefte dat ik ook uitgerekend vandaag niet in dit soort winkels moest zijn. Als alles goed gaat, hebben ze al een vervreemdend effect. Aangezien er geen lamp te vinden was, wilde ik me al omdraaien en naar de uitgang snellen tot ik iets zag glitteren, het bleek een vaas. Voordat ik het wist had ik hem in m’n armen, ‘een troostvaas’, zei ik net niet hardop.
Vandaag mis ik je, H., en ik word zo moe van het mensen missen.
De cola is inmiddels lauw, het schijfje citroen dobbert lusteloos rond.
‘We willen allemaal begrepen worden’, denk ik, ‘daar gaat het om’.
Wat me wel elke keer weer verbaast is dat mensen zich zo gauw aangevallen voelen en allerlei dingen concluderen zonder vragen te stellen. Vaak lijken ze niet te beseffen dat hun gevoel ook met dingen van vroeger te maken kan hebben en niet per se met de ander op dat moment. Sowieso val ik zelden mensen aan.
M’n tweede glas staat voor me, ijs- en ijskoud, ik vraag me af of ik straks door het huis heen stuiter met al die cafeïne in m’n lijf.
‘Al langer wil ik een blog aan dit onderwerp wijden’, peins ik, ‘humor, communicatie, begrip, virtueel, mensen, lading, verleden, eerlijkheid, rode lap, …, en wat ik eventueel kan doen om beter begrepen te worden’.
De tags heb ik in ieder geval al.
‘Do you have one second?’ hoor ik Mazy roepen terwijl ik m’n laatste zin typ.
‘I have lots of seconds’, glimlach ik.
Marjelle
Limonadeglazen wodka Spinvis
