Tagarchief: spinvis

Ik wil alleen maar zwemmen

Ganzen
Klik op de foto voor een groter formaat

Spinvis

‘En blauw staat je zo goed’

Gisteren las ik dat Spinvis vandaag een verrassingsconcert geeft op het Grote Kerkplein in Rotterdam en besloot ernaar toe te gaan. Niet alleen heb ik goede herinneringen aan z’n optreden tijdens de Parade een aantal jaren geleden, ook z’n teksten en muziek spreken me aan, sowieso vind ik hem iets liefs hebben. Om kwart over één stappen camera en ik de deur uit, het weer werkt gelukkig mee, blauwe lucht bezaaid met schapenwolkjes. Als ik even later over de drukke markt loop hoor ik in de verte al zijn stem. Er hangt een relaxte sfeer bij het Stadspodium, mensen klappen enthousiast, kinderen spelen op het podium, ouders fotograferen vertederd hun kroost.

Klik op de foto voor een groter formaat
Spinvis

De band swingt
, bekende nummers als Ik wil alleen maar zwemmen, Voor ik vergeet en Aan de oevers van de tijd komen voorbij. Ik schuif wat meer naar voren zodat ik niet steeds extra hoofden voor m’n lens krijg, met m’n 1.65 m had ik beter laarzen met hoge hakken aan kunnen trekken bedenk ik. Eenmaal dichterbij maak ik snel nog een serie foto’s, met de warme herfstzon op m’n gezicht laat ik vervolgens m’n gedachten de vrije loop en geniet van het optreden. Als veel te snel voor mijn gevoel de muziek weer stopt komt er een paar meter verder onverwacht nog een toegift. Zeven jongens blazen de longen uit hun lijf, leuke afsluiting met het Broken Brass Ensemble. Ik slenter terug over de markt en trakteer mezelf op een grote bos gele rozen.
Marjelle

Klik op de foto voor een groter formaat
Broken Brass Ensemble

Afspraak

Hij is niet op komen dagen.
Misschien werd hij ziek of liep hij
onder de tram, misschien sprak een ander
hem aan. Misschien vergat hij zijn horloge
of vergat het horloge hem de juiste tijd te geven.
Misschien wilde zijn auto niet starten
of begaf die het halverwege.
Misschien belde iemand hem juist voor hij vertrok,
met het bericht dat hij naar een crematie moest
of dat zijn moeder is overleden.
Misschien kwam hij een kennis van vroeger tegen.
Misschien had hij ruzie op zijn werk,
is hij ontslagen en heeft hij
zijn hoofd onder een kussen begraven.
Misschien stond de brug open, en ook de volgende.
Misschien bleef het stoplicht op rood staan.
Misschien heeft de pinautomaat zijn pasje ingeslikt
of bleek hij onderweg zijn portemonnee vergeten.
Misschien was hij zijn bril kwijt
kon hij niet stoppen met lezen
was er een programma op tv dat hij af wilde zien
kreeg hij zijn huisdeur niet op slot
kon hij nergens zijn sleutelbos vinden,
en begon plotseling zijn hond over te geven.
Misschien was er geen telefoon in de buurt,
kon hij het restaurant niet vinden
of zit hij per vergissing elders te wachten.
Misschien – de laatste onbegrepen
en onvoorziene mogelijkheid –
houdt hij niet langer van mij.
Hagar Peeters

Heel goed nieuws Spinvis

I wandered lonely as a cloud…


‘I Wandered Lonely as a Cloud’ William Wordsworth

Oostende Spinvis

Stemverbod?



Steeds meer besef ik hoe belangrijk
een stem is. Soms doet iemand z’n mond open – aantrekkelijk, leuke uitstraling – en dan komt er een geluid uit waar ik onmiddellijk op afknap. Zeurend, schel, doordringend, krakend of juist sloom, kleurloos en vlak. Niet alleen de klankkleur maakt verschil, ook bepaalde accenten kunnen net iets te veel van het goede zijn. Krijg ik bij een Haagse tongval nog een glimlach op m’n gezicht, bij plat Amsterdams heb ik dat een stuk minder. Wat ook een rol speelt is dat sommige mensen ‘hakkelend’ praten. Dan heb ik het uiteraard niet over degenen die moeilijk uit hun woorden komen of stotteren, het is een ander fenomeen. Een goed voorbeeld is Neelie Kroes, maar ook Ayaan Hirsi Ali doet het, er zit iets hortends en stotends in de manier van praten die op m’n zenuwen werkt. ‘Ga nou door!’ denk ik dan, het is een van de redenen waarom ik niet naar deze vrouwen kan luisteren, over de andere laat ik me nu even niet uit.
Marjelle

Stembevrijding

Overvecht Spinvis

Jij is lief!

Limonadeglazen wodka Spinvis

Jijislief

Uitgesteld (1)

‘Hoe een combinatie van factoren de loop der dingen kan beïnvloeden’

De kaart die maandenlang op het kastje in de gang van de Schiedamsedijk heeft gestaan waar H. en ik toen woonden zie ik nog levendig voor me. Mijn condoleances aan tante K. waren op de achterkant geschreven. Hij was klaar om gepost te worden, alleen het adres ontbrak nog. Aangezien het contact met m’n ouders in die periode op een dieptepunt was aanbeland, stelde ik het steeds uit om hen te bellen, van Google had toen nog niemand zelfs gehoord. Tot het moment aanbrak waarop het niet meer uitmaakte om welke straat het ging, de houdbaarheid van condoleances binnen familiekring is niet onbeperkt.

Het is een van de dingen waarvan ik betreur dat het zo gegaan is, al realiseer ik me dat ik gezien de context* niet anders kon, toch had ik graag gewild dat ze toen geweten had dat ik haar niet vergeten was. Opeens komt nu een andere herinnering naar boven, ik heb haar voor het eerst weer ontmoet op de crematie van m’n moeder. Die gebeurtenis is in een waas voorbijgedreven, ik zie alleen maar flarden, in een ervan zit ik naast haar op de bank en toen heb ik haar verteld hoe het gegaan is met de kaart die op dat kastje stond.

Marjelle


Ik wil alleen maar zwemmen Spinvis

*Uiteraard veel complexer dan hier vermeld

The sky is the limit

‘Met een schone lei beginnen’ is een van de uitdrukkingen die dit kikkerlandje kent. Ik hou niet zo van spreekwoorden, het doet me algauw denken aan tegeltjes en spruitjeslucht* waar ik een broertje dood aan heb (ik kon het even niet laten). In dit geval is het pure overmacht, ik zit aan de Kralingse plas bij De Schone Lei, een tip van Marokkaanse Leila. Dit is misschien wel het terras met het mooiste uitzicht, hoewel onder aan de Erasmusbrug het ook Prachtig is.

De mensen naast me, zo te horen Brabanders, praten door m’n gedachten heen. Sommige mensen hebben van die nadrukkelijke, schelle stemmen.
‘Doe mij maar een tonic trouwens!’ zegt de dame met de harde stem.
Ik wil helemaal niet weten of jij een tonic wilt, denk ik met een glimlach.
‘Bijna platgeréde of nie?’ hoor ik dezelfde vrouw vragen.
Ik probeer de woordflarden terug te duwen naar de tafel waar ze vandaan komen.

Prachtig weer en een dito omgeving, de woorden van Aad komen even in me op. Ik voel me inderdaad steeds meer een promotor van m’n nieuwe-oude stad en doe het met liefde, zoals je eigenlijk alles zou moeten doen, denk ik erachteraan. Dit terras heeft ook een nadeel, mensen zitten hier teveel boven op elkaar, echt rustig lezen, denken of schrijven is er niet bij. Maar het warme broodje is lekker en het uitzicht sprookjesachtig.

Ik neem nog een hap brood-en-kaas op een bedje van sla, kijk naar de skyline van Rotterdam die zich verleidelijk voor me uitrekt. Op de glinsterende plas varen witte zeiltjes af en aan, het rustig kabbelende water, het ruisen van de wind, de warmte van de zon, als verder een paar essentiële dingen anders waren zou dit het ideale moment zijn.
Voor vandaag heb ik genoeg koetjes en kalfjes gehoord, gelukkig stapt het gezelschap links en rechts van mij op. Langzaam keert de rust terug op het terras, komt het landschap weer tot leven en krijgen m’n gedachten vorm.
‘Mag ik ook een tonic?’ vraag ik aan de dame die haar glimlach onderweg verloren is.
Marjelle

Run Honey Run John Martyn

 *Dat brengt me terug bij De avonden, een boek dat in mijn top-vijf staat samen met A Word Child, The Collector en A prologue to love

Ik beveel alleen mensen af die erom vrágen!

Uit m’n vorige blog bleek hoezeer ik tégen die afbevelingsknop ben, maar heb ik hem zelf eigenlijk ooit gebruikt? Tijd voor volledige openheid op dat punt, laat ik het woordtransparantievermijden. De eerste keer dat ik erop klikte is een ietwat vreemd verhaal, de waarheid klinkt vaak onwerkelijker dan de leugen, ik zei het al eerder.
Midden in de nacht was ik een blog aan het lezen toen opeens die rode pijl me dwingend aankeek.Wat zou er gebeuren als ik daar nu eens gewoon op drukte?vroeg ik mij af,zouden donder en bliksem onmiddellijk op mij neerdalen?


In een opwelling klikte ik erop, het was sterker dan ik zeggen mensen dan altijd, maar die fout maak ik nu niet. Er gebeurde verder niets bijzonders en ik wilde de afbeveling uiteraard meteen ongedaan maken dus klikte ik snel op de groene pijl.Je hebt dit bericht al beoordeeldkreeg ik te horen. Shit, besefte ik, je kunt maar één van de twee knoppen gebruiken. Normaliter had ik de bewuste blogger gemaild om dit te vertellen, zo ben ik dan ook wel weer. Het nadeel daarvan is dat mensen algauw denken dat je gek bent als je dit soort dingen ook nog toegeeft, maar ach, mensen vinden zo snel iets wat anders is vreemd. In dit geval lag mailen praktisch gezien een beetje lastig.
Als je dit al een raar verhaal vindt, lees dan vooral niet verder.



Aangezien ik de neiging heb om overal aan te zitten en dingen aan een nader onderzoek te onderwerpen, kon ik op een bepaald moment ook de favorietenknop niet weerstaan. Tot m’n verbazing had ik met één klik meteen de eerste favoriet te pakken, terwijl ik net besloten had om uit mezelf niemand toe te voegen. In een reflex verwijderde ik de persoon ook weer onmiddellijk en begon toen met een rood hoofd aan een bericht waarin ik uitlegde waarom ik dat gedaan had en dat het écht niet persoonlijk was bedoeld. Mijn onderzoeksdrang staat overigens in schril contrast met hoe ik als baby was.Waar ik je ook neerlegde, uren later lag je er nog steeds, alleen voor jou hadden we geen box nodig. Ik hoor het m’n moeder nog zeggen. Een inhaalslag, wie weet.



Bij het tweede rodepijlincident bleef m’n muis haperen, wat ik vervolgens braaf heb gemeld in het betreffende blog.
De laatste keer, driemaal schijnt scheepsrecht te zijn, waarom mag Joost weten, heb ik bij volle bewustzijn en met overgave op de afbevelingsknop geklikt. Ditmaal vróeg hij erom of moet ik zeggen het.
Kuikens kan ik nu eenmaal niets weigeren.
Marjelle

Muziek: Flamingo


Plastic kinderlaarsjes in de zon

De Lipton Ice Tea-reclame op het gebouw tegenover me vangt m’n blik, ik neem nog een slok cola light. De ijsblokjes en het frisse schijfje citroen erin geven een verkoelend tintje aan het geheel, zelf voel ik me na een fietstocht door de hete stad met als voorlopig eindpunt de Oude Haven nu meer een warme spons. Een beker dampende thee staat ernaast, vandaag drink ik alles door elkaar.

Daarnet was ik volledig in gedachten verzonken en fietste op de automatische piloot. Een mailtje zeurde rond in m’n hoofd. Soms kunnen woorden je dag extra kleur geven en soms werken ze als een koude douche. ‘Niet gek met dit weer’, denk ik er grimlachend achteraan. Humor in virtuele communicatie, steeds meer vraag ik me af of mijn humor nu echt zo moeilijk te begrijpen is op papier. Die grinnikende smileys staan er niet voor niets, ben ik intens verdrietig of bloedserieus dan verdwijnen ze als sneeuw voor de zon. Dit wordt nog een verkoelend blog als ik zo doorga. 😉

In de stad ging ik daarstraks driftig op zoek naar een lamp omdat een maatje van Poolse Adam om vier uur voor de deur zou staan. Ik belandde in de Hema en zag een rij vrolijkgestipte plastic kinderlaarsjes staan. ‘Hier zou je acuut van in een zomerdepressie raken’, bedacht ik en besefte dat ik ook uitgerekend vandaag niet in dit soort winkels moest zijn. Als alles goed gaat, hebben ze al een vervreemdend effect. Aangezien er geen lamp te vinden was, wilde ik me al omdraaien en naar de uitgang snellen tot ik iets zag glitteren, het bleek een vaas. Voordat ik het wist had ik hem in m’n armen, ‘een troostvaas’, zei ik net niet hardop.
Vandaag mis ik je, H., en ik word zo moe van het mensen missen.

De cola is inmiddels lauw, het schijfje citroen dobbert lusteloos rond.
‘We willen allemaal begrepen worden’, denk ik, ‘daar gaat het om’.
Wat me wel elke keer weer verbaast is dat mensen zich zo gauw aangevallen voelen en allerlei dingen concluderen zonder vragen te stellen. Vaak lijken ze niet te beseffen dat hun gevoel ook met dingen van vroeger te maken kan hebben en niet per se met de ander op dat moment. Sowieso val ik zelden mensen aan.

M’n tweede glas staat voor me, ijs- en ijskoud, ik vraag me af of ik straks door het huis heen stuiter met al die cafeïne in m’n lijf.
‘Al langer wil ik een blog aan dit onderwerp wijden’, peins ik, ‘humor, communicatie, begrip, virtueel, mensen, lading, verleden, eerlijkheid, rode lap, …, en wat ik eventueel kan doen om beter begrepen te worden’.
De tags heb ik in ieder geval al.
‘Do you have one second?’ hoor ik Mazy roepen terwijl ik m’n laatste zin typ.
‘I have lots of seconds’, glimlach ik.
Marjelle

Limonadeglazen wodka Spinvis