Tagarchief: moeder

Het regent zonnestralen…

Uit de luidsprekers klinkt ‘En het regent zonnestralen… nu rustig ademhalen’. Ik ben bij de optometrist in verband met oogmigraine en leesproblemen. Nadat ik daar een jaar geleden last van begon te krijgen,  zit ik nu met een beeldschermbril te werken achter de pc. Daarnaast heb ik f.lux geïnstalleerd, een programmaatje waarmee je de lichtintensiteit kunt verminderen. De optometrist vraagt hoe vaak ik last heb van oogmigraine. Ze vindt het veel te vaak en wil een uitgebreid onderzoek doen. Ook informeert ze of er oogproblemen in de familie voorkomen. Ik  herinner me dat mijn moeder vele jaren geleden naar het Oogziekenhuis in Rotterdam kwam voor laserbehandelingen. Elke keer als ze daar geweest waren – mijn vader ging altijd mee – kwamen ze nog even langs om thee te drinken. Ik woonde toen – in een leuk huis met lieve vriend – tegenover het Oogziekenhuis. Ik kan me niet meer herinneren hoe die aandoening precies heette, wel herinner ik me haar donkere zonnebril en kwetsbare gestalte.

blog zonnebril

De optometrist druppelt een verdovend goedje in mijn ogen. Omdat mijn oogdruk te hoog is, meet ze tevens de dikte van het hoornvlies. Gelukkig is dat vrij dik waardoor de oogdrukwaarde toch goed blijkt te zijn. Ze legt uit dat je dit altijd in combinatie met elkaar moet beoordelen, omdat het anders niets zegt. Ik heb ook vaatverwijdende druppels gekregen, zodat ze goed kan zien hoe het verder met m’n ogen gesteld is. Ze tuurt in beide ogen, pakt dan een andere lamp en weer een ander apparaat erbij… mijn ogen hebben nog nooit zoveel aandacht gehad. Opeens hoor ik haar zeggen, ‘daar zit een bloedinkje… en daar ook… en daar zie ik een schittering…’ Ik krijg het ter plekke benauwd. Ogen zijn zo teer, zo fragiel, ik vind het veel enger dan bijvoorbeeld iets aan je arm of been hebben. Ik kijk haar verdwaasd aan. Ze laat me de kleine bloeding zien op de foto en drukt me op het hart om binnen twee, drie weken een afspraak met de oogarts te maken in Tilburg en zsm bloed te laten prikken. Beduusd loop ik met de fiets aan de hand weer naar huis.
Marjelle

Foto Pixabay

Zo moeder, zo dochter…

Emotion Ralph de Jongh (live-concert van ruim 50 min.)

Uitgesteld (1)

‘Hoe een combinatie van factoren de loop der dingen kan beïnvloeden’

De kaart die maandenlang op het kastje in de gang van de Schiedamsedijk heeft gestaan waar H. en ik toen woonden zie ik nog levendig voor me. Mijn condoleances aan tante K. waren op de achterkant geschreven. Hij was klaar om gepost te worden, alleen het adres ontbrak nog. Aangezien het contact met m’n ouders in die periode op een dieptepunt was aanbeland, stelde ik het steeds uit om hen te bellen, van Google had toen nog niemand zelfs gehoord. Tot het moment aanbrak waarop het niet meer uitmaakte om welke straat het ging, de houdbaarheid van condoleances binnen familiekring is niet onbeperkt.

Het is een van de dingen waarvan ik betreur dat het zo gegaan is, al realiseer ik me dat ik gezien de context* niet anders kon, toch had ik graag gewild dat ze toen geweten had dat ik haar niet vergeten was. Opeens komt nu een andere herinnering naar boven, ik heb haar voor het eerst weer ontmoet op de crematie van m’n moeder. Die gebeurtenis is in een waas voorbijgedreven, ik zie alleen maar flarden, in een ervan zit ik naast haar op de bank en toen heb ik haar verteld hoe het gegaan is met de kaart die op dat kastje stond.

Marjelle


Ik wil alleen maar zwemmen Spinvis

*Uiteraard veel complexer dan hier vermeld