Flarden van het gesprek van gisteren komen terug. M. is een bijzondere vrouw en een van de zeer weinigen die me echt ziet en begrijpt. Jammer dat we elkaar niet op een ander moment, op een andere manier zijn tegengekomen, maar misschien moest het zo zijn. Dat is een van de dingen die ik de afgelopen jaren steeds meer geleerd heb: loslaten en accepteren. ‘To go, or not to go: that is the question’ twitterde ik daarstraks. Aan de ene kant trekt het beeld van de zee met mij pootjebadend in de golven me aan, aan de andere kant spreekt het idee van een strand bezaaid met blote lijven me een stuk minder aan.
Acht minuten over twee, m’n keuze is gemaakt, die ene trein haal ik toch niet. Ik heb meer behoefte aan groen en dieren om me heen nu, letterlijk ‘een wereld van mooie plaatjes’, maar dan heel anders dan in het gelijknamige boek van Simone de Beauvoir. Op weg naar Blijdorp ga ik eerst even bij Floor langs voor een warm broodje, de Zoo-catering is niet echt aan mij besteed, hopelijk krijgen de dieren malsere brokjes. Het is lekker in de stadstuin waar ik onder een parasol zit met een schrijfblok binnen handbereik.
Even later fiets ik naar m’n eindbestemming, slenter door Chinese tuinen en fotografeer pasgeboren zwijntjes, best schattig als ze nog zo klein zijn. Bij de lama’s ontdek ik ook een nieuwe telg, het staat nog heel rank op z’n pootjes en z’n vachtje lijkt wel van fluweel zo zacht. Helaas mislukt onze fotoshoot, het woord ‘stilstaan’ komt nog niet voor in babylamataal. Heerlijk als er zo weinig mensen zijn en ik het dierenrijk alleen heb. Af en toe komen vervelende gedachten op, die ik vervolgens resoluut van me afschud en mezelf herinner aan het mooie compliment wat M. me gaf. Ik ben hier, nu, zon, groen, …, morgen zien we weer verder.
Marjelle
Electric Go Back to the Zoo (Amsterdam Acoustics)
Klik op de foto voor een groter formaat
