Half oktober en prachtig nazomerweer, dat vraagt om een fietstocht door het Brabantse land. Huismus spelen kan nog lang genoeg. Hopelijk heb ik binnenkort dan wel een goed verwarmd huis zodat ik niet in de kou zit, maar die onaangename gedachte duw ik meteen weer van me af. Sinds kort ben ik de gelukkige eigenaar van een tweedehands Batavus, wandelen gaat me eigenlijk te langzaam, ik hou er meer van om over paden en lanen te stuiven, haren in de wind, blik op oneindig. Wat ligt de natuur er mooi bij zo midden in de herfst terwijl de laatste stralen van de zomerzon de herfstbladeren een bijzondere gloed geven. Ik rij langs het voormalige Huize Moerenburg waar een grote groep mensen samendromt en bioloog Gert Brunink net zijn openingsspeech afsteekt.
Klik op de foto voor een groter formaat
Een paar maanden geleden had ik een excursie bij hem geboekt, ik was toen de enige deelnemer, met als bijkomend voordeel dat er ook tijd was om het naast bloemen & plantjes over andere dingen te hebben. Onderweg begroet ik af en toe een tegemoetkomende fietser, wandelaar of wollig schaap. Die laatste kijkt alleen maar bête terug. Flarden van Hoe sterk is de eenzame fietser komen in me op als ik naar de lange, slingerende weg voor me kijk, in geen velden of wegen is een levend wezen te bekennen. Op paarden na dan, die vind je er in alle maten, groot, klein en stevig, met zwiepende staarten. Als ik m’n camera tevoorschijn haal komt de voorste nieuwsgierig dichterbij. ‘Sorry’, zeg ik een paar keer verontschuldigend, ‘ik heb echt niks voor je’, en moet om mezelf lachen dat ik tegen een paard begin te praten in the middle of nowhere.
Ik hou van dieren, al ben ik bang voor grote honden en kleintjes met iets te enthousiaste tanden. Glanzende paardenlijven en weelderig groene weilanden, in de verte een enkele boerderij, dit is de kant van Tilburg die ik mooi vind, waar ik van geniet. Rust, stilte, even geen mensen, drukte en verkeer. Al heb ik nog steeds heimwee naar Rotterdam, stad met een groen hart, dit soort tochten maken het gemis een beetje goed. Via de Lovense Kanaaldijk rij ik uiteindelijk door naar Berkel-Enschot, plek waar ik lang geleden heb gewoond. Vanaf de rotonde zie ik De Druiventros liggen, toentertijd een simpel hotelletje, inmiddels uitgegroeid tot een Best Western ****-hotel. Op het zonnige terras drink ik een kop Earl Grey en denk even weer aan toen.
Marjelle
