Tagarchief: paarden

Paardenmeisjes

Loonse en Drunense duinen
Klik op de foto voor een groter formaat

Een prachtige zomerdag.
Er-op-uit op de fiets.
Witte vlinders dansen op de weg.
Brabant op z’n groenst.
Voorbij het Geboortebos, Loon op Zand…
Over kilometerslange fietspaden.
Plukjes fietsers aan de kant van de weg.
Honden ravotten in de duinen.
Paardenmeisjes draven voorbij.
Sum-sum-summertime…
Marjelle

Overal paardenstaarten

Half oktober en prachtig nazomerweer, dat vraagt om een fietstocht door het Brabantse land. Huismus spelen kan nog lang genoeg. Hopelijk heb ik binnenkort dan wel een goed verwarmd huis zodat ik niet in de kou zit, maar die onaangename gedachte duw ik meteen weer van me af. Sinds kort ben ik de gelukkige eigenaar van een tweedehands Batavus, wandelen gaat me eigenlijk te langzaam, ik hou er meer van om over paden en lanen te stuiven, haren in de wind, blik op oneindig. Wat ligt de natuur er mooi bij zo midden in de herfst terwijl de laatste stralen van de zomerzon de herfstbladeren een bijzondere gloed geven. Ik rij langs het voormalige Huize Moerenburg waar een grote groep mensen samendromt en bioloog Gert Brunink net zijn openingsspeech afsteekt.

Klik op de foto voor een groter formaat

Een paar maanden geleden had ik een excursie bij hem geboekt, ik was toen de enige deelnemer, met als bijkomend voordeel dat er ook tijd was om het naast bloemen & plantjes over andere dingen te hebben. Onderweg begroet ik af en toe een tegemoetkomende fietser, wandelaar of wollig schaap. Die laatste kijkt alleen maar bête terug. Flarden van Hoe sterk is de eenzame fietser komen in me op als ik naar de lange, slingerende weg voor me kijk, in geen velden of wegen is een levend wezen te bekennen. Op paarden na dan, die vind je er in alle maten, groot, klein en stevig, met zwiepende staarten. Als ik m’n camera tevoorschijn haal komt de voorste nieuwsgierig dichterbij. ‘Sorry’, zeg ik een paar keer verontschuldigend, ‘ik heb echt niks voor je’, en moet om mezelf lachen dat ik tegen een paard begin te praten in the middle of nowhere.

Ik hou van dieren, al ben ik bang voor grote honden en kleintjes met iets te enthousiaste tanden. Glanzende paardenlijven en weelderig groene weilanden, in de verte een enkele boerderij, dit is de kant van Tilburg die ik mooi vind, waar ik van geniet. Rust, stilte, even geen mensen, drukte en verkeer. Al heb ik nog steeds heimwee naar Rotterdam, stad met een groen hart, dit soort tochten maken het gemis een beetje goed. Via de Lovense Kanaaldijk rij ik uiteindelijk door naar Berkel-Enschot, plek waar ik lang geleden heb gewoond. Vanaf de rotonde zie ik De Druiventros liggen, toentertijd een simpel hotelletje, inmiddels uitgegroeid tot een Best Western ****-hotel. Op het zonnige terras drink ik een kop Earl Grey en denk even weer aan toen.
Marjelle

Nep!

Neppaarden nemen Rotterdam over!

All the King’s Men Wild Beasts

Hoteldebotel!

Om drie uur vertrek ik dan eindelijk bepakt en bezakt, wat heeft een mens veel nodig zelfs voor anderhalve dag. Deze keer heb ik geen zin om weg te gaan, niet alleen ging m’n afspraak niet door, ook is Amsterdam mijn stad niet, maar op m’n kortingsbon staat 10 mei als uiterste houdbaarheidsdatum. In het kader van zonde van het geld, fotograferen is altijd leuk en het is zo’n heerlijk weer pak ik dan toch m’n spullen bij elkaar. Gelukkig kan ik me alleen ook goed amuseren, een talent dat af en toe van pas komt.  Eenmaal in de trein zet ik m’n gedachten op nul, verstuur een paar sms’jes, doe m’n koptelefoon op en luister voor het eerst in tijden weer naar CocoRosie.

Als ik in Amsterdam de zonnige kade op loop, besluit ik meteen naar het Amstel Botel te gaan, dat gezeul met weekendtas en laptop ben ik beu onderhand. Het NDSM-veer ligt al op mij te wachten, ik raak stilaan een beetje in vakantiestemming en ben benieuwd naar mijn nacht op het water, de laatste keer was op de boot naar Engeland. Terwijl het veer over het IJ glijdt, bewonder ik het prachtige uitzicht. Ik hou van varen, het roept een gevoel van vrijheid op. Een aardige Amsterdammer praat me ondertussen bij over de omgeving en raadt me aan te gaan eten in de IJ-kantine die aan de voet van m’n botel ligt. Wanneer ik bij de receptiebalie aankom is de ontvangst niet erg hartelijk, ik glimlach voor twee.

Het verbaast me wel vaker hoe mensen dag in dag uit hun werk met een lang gezicht kunnen doen, alsof dat het voor jezelf of je omgeving ook maar iets beter maakt. De botelkamer is leuk maar benauwd, snel schuif ik het raampje open en geniet van m’n room-with-a-view. Met een glas witte wijn loop ik even later het dek op, er zitten een paar verdwaalde Engelsen, verder geen gast te bekennen. Ik besluit R. te bellen, mail is niet het meest handige communicatiemiddel als je een afspraak wilt maken. Diezelfde avond beland ik op een verkeerd veer, kom in een foute kroeg terecht en ben blij als ik uiteindelijk de botelcontouren weerzie. Moe van zon, wijn en reizen doezel ik ten slotte weg bij de laatste songfestival(wan)klanken. Via T-Mobile HotSpot check ik nog even m’n mail en tweets, vervolgens kruip ik na een ontspannende douche onder de lakens.

Als ’s ochtends de telefoon gaat sta ik al bijna met één been naast m’n bed totdat het tot me doordringt dat het pas 06:23 uur is! Hé bah, ik wilde juist uitgerust zijn voor m’n afspraak morgen. De wake-upman zegt niet eens sorry en vermoeid draai ik me weer op m’n zij, maar word te veel afgeleid door buitengeluiden, roepende mensen en dichtslaande deuren om de slaap nog te kunnen vatten. Om kwart over tien rinkelt de telefoon weer, deze keer op tijd. Na een idyllisch ontbijt aan het water besluit ik toch geen paarden te gaan kijken in de Vondelstraat, maar in plaats daarvan een tussenstop te maken op Schiphol en vliegtuigen te spotten met m’n camera.
Marjelle

Gallows CocoRosie

Dances with Wolves (18)

Kicking Bird [in Lakota; ondertiteld] ‘I was just thinking that of all the trails in this life there is one that matters most. It is the trail of a true human being. I think you are on this trail and it is good to see’

Muziek
‘Two-socks Theme’ John Barry
‘Touch of Your Hand’ Rodney A. Grant
(Wind in His Hair in de film)

Wolf-scène
Fire dance-scène

Eerder verschenen in deze film****serie:
(1) – The Hours
(2) – U Turn
(3) – Dogville
(4) – The Shawshank Redemption
(5) – Festen
(6) – Fucking Åmål
(7) – Raise the Red Lantern
(8) – Annie Hall
(9) – Le mari de la coiffeuse
(1
0) – Dancer in the Dark
(11) – A Few Good Men
(12) – The Deer Hunter
(13) – One Flew Over the Cuckoo’s Nest
(14) – Nothing Personal
(15) – Slumdog Millionaire
(16) – This is England
(17) – Fierce Creatures

Appaloosa’s?

Het grijze herfstweer staart me mistroostig aan, ik probeer niet aan de naderende winter te denken en ook niet aan andere dingen. In het verleden vroeg ik me weleens af of ik niet per ongeluk in het verkeerde huis geboren was, maar voor een adoptiekind leek ik weer net iets teveel op m’n ouders. De laatste jaren komt daar ook een steeds sterker wordend gevoel bij van in het verkeerde land geboren zijn. Van woeste zandvlaktes met wild galopperende appaloosa’s gaat mijn hart sneller kloppen, net als van exotische bloemenpracht en duizelingwekkende zonnegeuren.


Je familie kies je niet, al zien sommige mensen dat anders, een land ligt wat dat betreft soms iets meer binnen handbereik. Al zou ik Nederland het liefst een stukje opschuiven op de kaart en ergens tussen Spanje en Griekenland neerplanten, die zuidelijke mentaliteit volgt dan vanzelf wel. ‘Met wat temperament en passie wordt het leven een stuk leuker’, overpeins ik en moet meteen denken aan wat m’n fysiotherapeut laatst zei over mannen en mij. Ik neem nog een slok thee en een hapje brood terwijl ik naar retsina en Griekse boontjes verlang. Jammer dat m’n buitenlandse vriendin zo ver weg woont, anders was m’n eerste ik-overwin-nu-mijn-vliegangst-vlucht daarnaartoe gegaan.
Marjelle

Ik denk dat ik nieuwsgierigheid zo belangrijk vind omdat ik niet dood wil zijn van binnen. Ik wil de wereld zien door de ogen van een kind
Wende Snijders in Psychologie Magazine, okt. 2009

Fairytale Sara Bareilles

Herhaling van zetten

Terrasjes en boten liggen er nog net zo bij als een tijd geleden, ook het geluid van slijptollen op de achtergrond klinkt vertrouwd. Mijn Oude Haven, mooie plek met uitzicht op de ranke Zwaan en het monumentale Witte Huis met z’n groenwitgestreepte luifels, zelfs de wolkjes kijken nog even schaapachtig als vorige keer. Een zwanenpaar glijdt statig over het water, de voorste draait z’n slanke nek nog even om, ‘volg je me wel?’ hoor je hem bijna denken.

Rechts van mij staat een in blauw gaas gehuld gebouw, daar heeft imto Benelux de hand in gehad blijkens het bord. Alleen de balkons zijn naakt zodat de bewoners af en toe lucht kunnen happen. [Overal is aan gedacht.] De hijskraan erachter, pal naast de kubussen waarin ik altijd nog een blik wil werpen, draait overuren. Rotterdam bruist en ik kijk toe.
‘Zwaan kleef aan’ schiet me plotseling te binnen terwijl ik me afvraag waar het donzige stel is gebleven. Waarom springen soms de vreselijkste zinnetjes in je hoofd om er vervolgens met geen tien paarden meer uit te willen…


Dat doet me denken aan dat ene paard in Spanje waar ik bijna van afviel toen hij me onder een boom klem had gereden en ik half aan een tak hing, maar dat is een heel ander verhaal net als dat van die paardrijlessen in België waarbij ik elke keer met angst en beven boven op zo’n gigantisch beest klauterde. 
‘Alles van waarde is weerloos’ staat er nog steeds op het gebouw voor me, de zon schittert op het water en brandt op m’n gezicht, ook dat is niet veranderd.
Sommige dingen blijven hetzelfde zonder monotoon te worden en dat heb je met mensen soms ook.
Marjelle


Overboard Ingrid Michaelson