Opeens hoor ik m’n mobieltje in de verte piepen, vergeten uit te zetten, ik strek m’n pijnlijke spieren en draai me nog een keer voorzichtig om, de wereld moet even wachten tot ik weer beter ben. Later blijkt dat H. en F. gebeld hebben, de eerste om me nogmaals te feliciteren en te vertellen dat de lente is begonnen. ‘Het was zo zacht vandaag’, hoor ik haar stem op de VoiceMail, ze hoopt dat ik er ook een glimp van opgevangen heb vanuit de lappenmand. De tweede is m’n broer die een heel verhaal heeft ingesproken met als kernvraag of ik zin heb om mee te gaan naar het optreden van Van der Graaf Generator in Tivoli eind maart.
Verleidelijk idee, al moet ik er nu met m’n koortsige lijf niet aan denken, maar over twee weken is dat hopelijk heel anders. De laatste keer dat ik ze live heb gezien was in Amsterdam met J., m’n vorige ex. We waren toen net uit elkaar, maar wilden die afspraak toch door laten gaan. Al had de avond een beladen randje, toen de band eenmaal begon te spelen liet ik me meevoeren op de muziek. Even niet denken, alleen maar zijn. Ditmaal gaat m’n camera wel mee, alleen heb ik geen ervaring met fotograferen bij kunstlicht. De laatste keer in het WMDC waren dan ook alle foto’s jammerlijk mislukt.
Marjelle
When She Comes Van der Graaf Generator
Foto Witold Riedel
