Tagarchief: rustig woongenot

Sprookjes bestaan… toch?

Op weg van oud naar nieuw heb ik nog een aantal heikele kwesties aangekaart. Zeker nu ik inmiddels doodmoe ben door de aanhoudende burenoverlast gaan dat soort dingen al gauw een eigen leven leiden. Vóór 2014 moet ik die brieven de deur uit hebben, had ik me voorgenomen. No matter what. Inmiddels zijn de mail en aangetekende brief naar de makelaar verstuurd en heb ik ook de voltallige directie van Grouwels Vastgoed BV, de verhuurder, een duidelijke mail gestuurd geïllustreerd met foto’s waarop onder andere te zien is hoezeer het hier kamperen is, welke schade is aangericht door de stukadoors en de uitdijende vochtplek op het plafond die inmiddels oranje kleurt.

Foto gemaakt in Boijmans Van Beuningen

Dat is allemaal nog peanuts
vergeleken met de uren durende schreeuwsessies van de buurjongen en het misselijke gevoel wat ik nu na vier maanden krijg elke keer als hij met veel lawaai binnenkomt. In deze flat waar schilderijen en posters nooit een plekje aan de muur hebben gevonden heb ik me vanaf dag 1 geen moment thuisgevoeld. Aan de makelaar heb ik geschreven dat ik de € 605,00 bemiddelingskosten terugvorder op basis van art. 7:427 jo. 7:417 lid 4 BW. Daarnaast hadden ze nooit bemiddelingskosten bij huurder én verhuurder in rekening mogen brengen.

Per mail heb ik de verhuurder nogmaals met klem verzocht mij alternatieve rustige woonruimte aan te bieden, aangezien ik door hun grove nalatigheid in deze nachtmerrie ben beland en ze volgens de wet verplicht zijn mij rustig woongenot te verschaffen. Niet alleen ben ik inmiddels doodmoe, van enig woongenot is geen sprake en de aanhoudende stress heeft veel negatieve effecten. Maar mijn zoektocht naar een ander huis gaat door, al wordt die ernstig belemmerd doordat negen van de tien makelaars afhaken als ze horen dat ik een startende zzp’er ben. Op dit moment zijn de enige opties in Rotterdam een bovenhuis wat een paar honderd euro boven mijn budget is en een driekamerflat in het Wilde Westen. Wellicht komt er na dit blog verandering in.
Sprookjes bestaan… toch?
Marjelle

Op de valreep twee reacties
De verhuurder is niet van plan om onder meer de schade aan de pas geverfde muren te vergoeden die is veroorzaakt door het aannemersbedrijf dat voor hen werkt en verdraaide een aantal zaken. De makelaar daarentegen schrijft dat hij de bemiddelingskosten zal terugstorten. Dat is in ieder geval positief nieuws.

Gevraagd: 2/3 kamerwoning in Rotterdam, liefst bovenwoning of maisonette. Aangeboden: rustige, sociale ♀ huurder

Honing & zoute drop

Was ik net weer een beetje opgeknapt, word ik opeens wakker met keel- en spierpijn en een piepende hoest. De hele dag probeer ik te doen alsof er niks aan de hand is. ‘Ik word niet ziek’, mantraat het in m’n hoofd. Het zou de zoveelste keer dit jaar zijn. Geen zin in! Maar als ik ’s avonds met een koortsige blik naar m’n beeldscherm staar, even later zonder veel animo in een pan roer, moet ik toegeven dat het griepvirus me opnieuw te pakken heeft. Mijn weerstand is zo laag door de aanhoudende stress en burenoverlast de afgelopen jaren dat elk griepbacilletje en virusje mij als een makkelijke prooi ziet. Woningbouwvere-niging Havensteder heeft het probleem nooit opgelost en houdt zich daarmee níet aan de wet die zegt dat je ‘een huurder rustig woongenot moet verschaffen’, maar daar is dus al een aantal jaar geen sprake van.


Toen vorige zomer de verhuizing
naar een andere flat op het laatste nippertje niet doorging door een fout van hun verhuurmakelaar, de verhuisdozen stonden al in de gang, werd mij een gelijkwaardig huis beloofd. Belofte maakt schuld, ook een mondelinge afspraak is rechtsgeldig, vandaar dat de hoop om uit deze uitzichtloze situatie te komen weer opborrelde. Helaas werd ik vervolgens afgepoeierd met een paar woningen die volstrekt niet gelijkwaardig waren en waarvan er één op de vierde etage zonder lift vanwege gezondheidsredenen niet eens door kón gaan. De doktersverklaring en brief van de rugtherapeut werden eerder al volkomen genegeerd, de consulente wilde het briefje van m’n huisarts niet eens aannemen toen ze bij mij thuis was. ‘Dat komt wel in een later stadium’, zei ze. Dat vond ik toen best bizar en ik heb de brief een tijd daarna toch gemaild, maar daar nooit een reactie op gekregen.
Marjelle

Foto Witold Riedel