Tagarchief: tuin

Liefste

100_3985

Klik op de foto voor een andere invalshoek

ik zoek een woord
een heel nieuw woord
een woord dat niemand
kent
ik zoek een woord
dat zeggen wil
dat jij de liefste bent
Hans en Monique Hagen

Poëzie om te kussen

Verstoppertje?


‘Marjelle in hortus ambulat’

Zo vlakbij is dit historisch lapje Kralings groen en toch ben ik er nog nooit geweest in de negen maanden dat ik nu in Rotterdam woon. Mijn nieuwe-oude stad waar ik me steeds meer thuisvoel, maar tegelijk ook steeds meer echte verbondenheid mis. Toen ik over Trompenburg Tuinen & Arboretum las moest ik onmiddellijk aan dat ene Latijnse zinnetje denken, ‘Marcus et Aurelia in hortus ambulant‘, Een van de weinige dingen die ik van die paar jaar Latijn onthouden heb op de slang na, die heeft ook indruk gemaakt kennelijk. Aangezien mijn kennis ervan inmiddels miniem is ben ik even gaan spieken bij de werkwoordsvormen, nietsvermoedend klikte ik op ambulant


Het is een benauwde 25 graden als ik op de fiets stap, boze wolken verzamelen zich al aan de hemel, klaar om los te barsten. ‘Wacht nog even’, zeg ik tegen de dondergoden, ‘ik wil graag droog blijven en m’n camera ook’. Onder aan de Honingerdijk zie ik Trompenburg liggen, ik ben nog nooit zo dicht bij Hans z’n huis geweest en tegelijk zo ver weg.
De ingang zit naast In Den Rustwat, een restaurant waar ik ooit met Martin, m’n eerste liefde, ben gaan eten, Veel te duur en te chic voor ons, maar voor een keer is het leuk, zeker als je verliefd bent. Nadat ik een half uur door het groen heb geslenterd, besluit ik de pijlen naar de Uithoek te volgen, het wordt steeds warmer en ik heb zin om wat te drinken in het Theehuis.





het gekeuvel van een paar dames achter me, het ruisen van de bomen, de geluiden kabbelen om me heen op het terras waar ik aan een boomstamtafel zit te schrijven. dit is het op een na rustigste plekje in rotterdam, misschien maak ik nog wel eens een paar rotterdam-topvijfjes of een ‘eten & drinken in rotterdam’-groep aan. het gevoel dat het leven hier stilstaat is aangenaam voor even. de mensen praten ook zachter, ze lijken op kousenvoeten te lopen, zo stil. de bediening in deze uithoek is vriendelijk-beheerst en doet me aan die van de wereldwinkel denken, maar dan professioneler. gelukkig kan ik ook heel goed stil zijn, al zou je dat niet zeggen als je me hoort praten.






ik kijk rond en ga op in het groen om me heen, hoewel dat letterlijk niet lukt met m’n felrode shirt dat afsteekt tegen de bob ross-tinten. die man is toch op een bepaalde manier blijven hangen met z’n rustige, baardige stem die mij lang geleden ’s nachts soms bijna in slaap wiegde. hij zou naadloos passen in deze omgeving.
De dreigende luchten klaren op, zouden de dondergoden mij dan toch gunstig gezind zijn?
Heerlijk ook dat deze tuinen hondvrij zijn, hoeveel ik ook van dieren hou, het loopt heel wat relaxter als je weet dat er niets vanachter een boom of struik tevoorschijn kan schieten. Ik probeer zo min mogelijk op alles wat rond m’n hoofd fladdert te letten en heb me vooral gericht op kijken en foto’s maken. Zachtjes zet ik m’n kopje op de stam, het werkt aanstekelijk. Ik blik even op m’n plattegrondje en hoop dat ik de weg vind naar het oude deel.






‘dit zou ook een taart kunnen zijn voor wilma’, hoor ik de vrouw achter me met een enigszins raspende stem zeggen, de man naast haar bromt iets. ze herhaalt de zin en hij mompelt weer wat. de energie en chemie spátten er bepaald van af, hoewel je nooit kunt oordelen op basis van een paar minuten uit een mensenleven.
‘Passie wil ik’, mijmer ik, ‘veel herkenning en samen lachen, dat je voelt dat je leeft en er echt toe doet. Liever alleen dan in een voorspelbaar patroon gevangen zitten en elkaar niets meer te vertellen hebben’. Echte vriendschap vinden is nu het belangrijkste, daar hadden Leila en ik het gisteren nog over aan de plas, maar ik dwaal af. Ik ga zo m’n rugzak weer pakken en dan verder dolen in deze hortus waar geen tijd bestaat. Eerst maar eens op zoek naar de historische Overtuin.






om daar te komen moet je langs een privédomein, vervolgens op een knop op het hek erachter drukken en de straat oversteken. tot zover geen probleem, maar wat dan? op het ene pand staat een bordje met ‘hier is bewaking’ en het andere ziet er ook niet uit alsof het nog bij het arboretum hoort. het zou echt iets voor mij zijn om nu pontificaal het verkeerde huis binnen te stappen, waar dan natuurlijk wel meteen een grote hond naar buiten stuift. ik besluit terug te gaan en een ander lapje groen te zoeken. onderweg zie ik overal gelijksoortige ranke, witte bruggetjes en ook de flora en fauna lijken hier op elkaar, op een gegeven moment heb ik geen flauw idee meer waar ik ben, de volgende keer misschien toch een kaartlezer meenemen. een vriendelijke man wijst me de weg ‘met je gezicht naar de zon en die volgen’, zegt hij. eenmaal terug bij de ingang besluit ik de rest van de tuin te laten voor wat-ie is en door te fietsen naar het kralingse bos, maar in de waterloostraat wordt m’n blik getrokken door de magneet. ik stap af en bestel thee, cola light, water en een stokbroodje met. het is heet in rotterdam.
marjelle


Muziek: Bein’ Green Kermit