Tagarchief: twee linkerhanden

Ik veeg er de vloer mee aan!

Op sommige momenten mis je een partner door dik-en-dun meer dan anders. Een van die momenten is als je gaat verhuizen, niet alleen komen dan in drievoud allerlei dingen op je af waar je geen verstand van hebt, moet je snelle knopen doorhakken terwijl je nog in dubio bent over dit of aan het twijfelen over dat… Ik vond het altijd heel fijn om te overleggen met m’n lief. Dat mis ik. Niet voor niks heb ik ook een paar keer intensief samengewerkt met een ex die toen nog geen ex was. Van het vertalen van boeken tot het ontwerpen van puzzelkaarten aan toe. Maar het gaat om meer dan overleg, elkaar stimuleren, lekker samen brainstormen. Nu gooi ik af en toe vertwijfeld wat tweets in de rondte, struin klusfora af op zoek naar het antwoord op vragen als ‘wat is de beste ondervloer voor 6mm-laminaat?’, ‘mag je tapijt met een foam- of juten rug ook zonder ondertapijt leggen op een planken vloer?’, et cetera.


Klik op de foto voor een groter formaat

Als er dan een antwoord komt borrelt er gelijk weer een nieuwe vraag op. Ik haat dat. Dingen moeten doen die je niet kunt, knopen moeten doorhakken zonder te weten of je het goede kiest. Inmiddels weet ik dat vinyl niet de goedkoopste oplossing is zoals ik in m’n naïviteit dacht, maar een van de duurdere, dat het simpelste laminaat inclusief ondervloer en legloon rond de 1300,00 euro kost – m’n hart maakte een sprongetje van schrik – en dat tapijt het voordeligste is maar voor knoeipotten zoals ik een dodelijke combi. Ik herinner me nog al te goed hoe blij ik ooit was met m’n splinternieuwe babyblauwe ribtapijt en er de eerste week meteen een glas rode wijn overheen ging waar ik toen in paniek Jif op spoot bij gebrek aan zout. Dus tapijt…? Laat ik er nog een nachtje over slapen.
Marjelle

Foto gemaakt in de Kunsthal

Ik haat dit!

Ingespannen kijk ik op het papiertje en probeer wijs te raken uit de tekeningen waarop diverse pijlen kronkelen van A, naar B, C en D. Het doet me denken aan m’n ex-liefste vriend die weleens verzuchtte dat ik symboolblind was. Ik laat me niet kisten door zo’n handleiding, besluit ik. ‘Jij gaat het straks gewoon dóen’, zeg ik streng tegen m’n splinternieuwe DVD Micro System. Opnieuw bestudeer ik de tekening en bekijk het trosje kabels met vrolijk rood- en geelgekleurde uiteinden. Dat ik de ene kabel in een van de openingen van het apparaat moet stoppen is duidelijk, maar waar moet ik het andere eind laten… Zorgvuldig fouilleer ik de geluidsboxjes, er is geen enkel gat of gaatje te bekennen al beweert de gebruiksaanwijzing volgens mij van wel.


Op zulke momenten moet ik de neiging bedwingen om handleiding plus toestel het raam uit te gooien, gelukkig wint m’n liefde voor muziek het. De kabels leg ik weg, ook de lusantenne schuif ik terzijde, vervolgens richt ik me op de geluidssnoeren. Hoe ik ook duw en trek, het lukt me niet om allebei de uiteinden in de respectievelijke +- en -opening te wringen, de draadeinden zijn te kort. Ik heb een striptang nodig, bedenk ik, dat woord heb ik ooit van een van m’n exen geleerd net als het strippen zelf. Met een schaar probeer ik die beweging te imiteren, maar besluit te stoppen voordat ik het snoertje mol. Ik vraag het wel aan de buurman*, die heeft vast zo’n ding in huis.
Marjelle

*Hij kwam, zag en overwon, met aardappelmesje en aansteker bracht hij m’n speakertjes tot leven (z’n striptang lag in de kelder)

Omarm me Bløf

Foto Witold Riedel