1 In de trein
Stone the Crows klinkt in m’n koptelefoon, flesje water en mobieltje liggen voor me, ik zit in de warme, stilstaande trein naar Driebergen-Zeist. Om 13:33 uur precies rolt hij Rotterdam uit en erna moet ik in Utrecht overstappen waar ik drie minuten de tijd voor heb. Echte blues, Maggie Bell heeft een bijzondere, doorleefde stem. Het zweet parelt op m’n voorhoofd, ik kom regelrecht onder de hete douchestraal vandaan en ben meteen op de fiets gesprongen, deze benauwde coupé is de spreekwoordelijke druppel. Inmiddels is Neil met z’n Southern Man voor Maggie in de plaats gekomen, heel andere muziek, ook mooi.
‘Eén keer in de drie maanden moet ik naar deze dame in Zeist’, peins ik, ‘leuk is anders’. De energie om iets soortgelijks in Rotterdam te regelen ontbreekt me tot nu toe. Zelfs de btw-aangifte 2008 over de allang opgeheven vof heb ik nog steeds niet gedaan. Dat heeft alles te maken met de periode waarin ik nog met één been hang, ik krijg het woord zelf m’n strot niet uit. ‘I’m gonna give you till the morning comes’ klinkt nu in m’n oor, lief nummer, and I’m such a sucker for sweet.
Uit m’n ooghoek zie ik een jongen met zwarte paardenstaart over perron Rotterdam-Alexander lopen. Mannen met lang haar, ze zijn er nog steeds gelukkig, ik denk even aan m’n laatste ex met weelderig haar tot ver over z’n schouders.
Misschien ga ik straks als de dreigende luchten openbarsten een poosje rondslenteren in de enige slottuin die Zeist rijk is.
2 Op het terras
Na allerlei omzwervingen beland ik dan toch aan de Zinzendorflaan. Vraag nooit aan een automobilist hoe ver iets lopen is, het beloofde kwartiertje wordt in dit geval algauw een half uur flink doorstappen langs verlaten bospaden. Het is hier lekker rustig, er zitten alleen een paar oudere dames en een knappe jongen is foto’s aan het maken. De omgeving is landelijk, ik heb nog nooit zoveel bomen en planten gezien als de afgelopen dagen, m’n groene hart klopt tevreden. Het kasteel zelf is helaas gesloten, maar in de tuinen kun je heerlijk ronddwalen.
‘Wandelen doe ik later’, besluit ik, ‘eerst wat drinken’. Het is inmiddels half vijf en ik heb ook zin in een vers broodje zonder tierlantijnen. Dat laatste blijkt geen probleem voor het brasseriemeisje, alleen jammer dat mijn ‘en een beetje boter graag’ een hele berg is geworden. Het druppelt langs het stokbrood tussen m’n vingers door, straks zit ook m’n camera onder, gelukkig is het bijgeleverde servet XL. Helaas kan ik geen kijkje nemen in de pracht- en praalkamers van weleer, maar misschien kwaakt er zo meteen wel een prinselijke kikker me vrolijk toe vanuit een van de slotvijvers.
‘Vandaag staat in het teken van bomen en honden’, bedenk ik. Nadat de pitbull tegenover me in de trein net iets te enthousiast aan zijn riem rukte toen hij me zag, de losspelende hond voor het kasteel ook met gespitste oren bleef staan toen het hem opviel dat ik een stap achteruit deed, de Berner Sennen op me afrende in de slottuin en z’n baasje liet lullen of was het nou brullen, kan ik even geen hond meer zien. Ook m’n portie boom heb ik voor vandaag wel gehad, maar dát is morgen alweer over.
3 Achter de camera
een omgetoverde kikker
na een uur lopen eindelijk een bord-mét
honden, koeien, vlinders en ’n paardenmeisje tot slot
Haha, verboden door te lopen… Leuk.
Die vond ik ook grappig, Ate, ik vroeg me al af wie het in z’n hersens zou halen om door zo’n harde struik heen te lopen. Mss gewapend met elektrische zaag ofzo. 😉 En nu weer snel verder met ‘Prime suspect’ 😉
Dat zag ik ook voor me ja.
Maar het kan ook wezen dat je er even moet stilstaan.
Dat heb je gelukkig gedaan 🙂
Prime suspect? televisie?
Wat een rijke bijdrage
hemels, leuke woordspeelsels
het gevoel hebben dat ik met je
meeliep…….
wauw!
*Volgens mij blinken kasteeltuinmensen niet echt uit in gevoel voor humor / dat soort subtiliteiten, Ate, dit even generaliserend. 😉
‘Prime suspect’ op Canvas met Helen Mirren o.a., helaas in twee delen, blijkt nu. 😉
*Dank, Annet, dat gevoel dat je erbij was, dat vind ik leuk als mensen dat hebben. 🙂
‘Maar… het was ook bijna echt zo, je zat even naast me in de trein, dronk een kopje thee mee op het terras en later keek je door mijn ogen naar de slottuin en alle andere dingen die voorbijkwamen’. 😉
Zo. Ik moest er voor het downloaden wel even 10 minuten op wachten, maar dan heb je ook wat. Mooi, Marjelle.
Ik heb wel een paar vragen.
Hebben ze in de trein nog steeds geen airco? Da’s gewoon een omgekeerde cv -en die hebben ze wel toch? Hier heeft zelfs het kleinste autootje airco.
Maar wel een geluidsinstallatie met muziek, als ik jou zo beluister. Of begrijp ik het verkeerd.
De kale mannen, ja, die modegril bevalt mijn ook niet.
Ja, ik ken het slot, ben er zo vaak langs gefietst, er gezongen en er en een paar bruiloften meegemaakt.
Ik hoop niet dat je je teveel hebt aangetrokken van het bord ‘NIET DOORLOPEN’, anders had je er nu nog gestaan.
Ceesgegroetjes
Verboden door te lopen.Humor
Tot slot……? 😉
Ik maar peinzen, maar vanmorgen vroeg viel het kwartje, Slot Zeist, aha!:)
Fijne bijdrage weer, met echt de sfeer goed gevangen.
De laatste foto vind ik het mooist, Bob ‘happy little accidents’ Ross zou hier zeker met veel instemming om geglimlacht hebben, we hobbelen en trillen zo even mee, achter de kont van het paard…….de bewegingsonscherpte voegt dit toch maar mooi toe! :))
Bedankt voor het uitstapje, leuk om mee te lopen met je.
(Hoop niet dat je met een been in het graf staat 🙂
*Bedankt, ook voor je geduld bij het downloaden, Cees. 😉 Dan heb ik nog wel een paar antwoorden voor je, deze trein had geen airco, wel een raam dat openkon, maar als je stilstaat heb je daar weinig aan. 😉 Die muziek stond op m’n mp3-speler, dus ging niet door de hele trein heen, hoor.
Ik heb wel een voorkeur voor lang haar, maar dat betekent niet dat iedereen zonder per se afvalt, de trend om je hoofd kaal te scheren, is idd niet aan mij besteed. 😉
*Vond het ook wel humor, Paco. 😉 Wat dat betreft zou ik soms wel een klein minicameraatje in m’n zak (welke?) of om m’n nek willen hebben waarmee je alle rare, ontroerende, opvallende dingen die je onderweg tegenkomt – en dat zijn er heel wat – met één handgebaar op de foto kunt zetten. Nu is het nogal wat gepruts met camera-uit-tas-halen en geklungel met m’n onafscheidelijke fiets die dan altijd weer een paal of boom nodig heeft. 😉
*Grappig, Bart, ik heb later zelfs nog even overwogen om de titel te veranderen in ‘Slotjuweel’ ofzo, omdat ik vermoedde dat mensen mss niet begrepen hoe of wat. Beetje op verkeerde been (daar heb je dat been alweer) is leuk, maar effect telt ook. 😉
Ja, dat paard, het wilde maar niet in stilstand… en dan heel langzaam in slowmotion voor me galopperen. 😉
Ze (het waren er twee) zijn wel erg groot, hoor, van zo dichtbij. :-o)
*Leuk dat je even bent meegelopen, Trekmoment (het is een stuk verder dan je dacht wrs, ik heb in totaal zo’n twee uur gelopen eergisteren met beetje zware tas and all that en dat voor een niet-wandelaar als ik ;)).
Tja, dat is maar net van welke kant je het bekijkt. 😉
Marjelle;
Ken Zeist ook wel redelijk goed.
Mooie wandeling van ’t Slot tot aan Kerckebosch/station.
Heeft toch weer een paar prachtige foto’s opgeleverd, toch?
Hé Rubio, leuk dat je Zeist ook kent (ik niet zo, vandaar dat ik wat omwegen in m’n wandeling had zitten wrs ;)). Het was mooi weer gelukkig en dan prachtige natuur om me heen (alleen jammer van dat gezeul met tas, maar ja, ik had ook geen idee dat ik daar een paar uur zou rondlopen). En nu ga ik weer verder met m’n mail beantwoorden. 🙂
dankzij je heerlijk verhaal en fraaie foto’s zou ik binnen kunnen blijven, maar zoveel gemakzucht is me gelukkig toch vreemd. En met Neil Young op mijn kop kan ik wel dagen blijven lopen…….
Die eerste en de negende (9) die lijkt op de hoes van ‘Everybody Knows…’. En je stukjes zijn ook leuk. Je ‘vraag nooit aan een automobilist’ is treffend en kun je ook op andere situaties toepassen. Vraag nooit een ijsbeer hoe leuk het in de woestijn is…
Buiten Roterdam zijn er ook veel mooie dingen te zien en te beleven.. Je kon er geen genoeg van krijgen merk ik. Ik ook niet.. Mooie serie, van een voor mij bekend gebied!
Hi, ik heb je foto’s nog niet allemaal gezien en kon eert alles afsluiten om überhaupt iets te doen. Ik kan reageren. Mooie vertelling van deze reis. Zweet van grasmaaien is ook nat.
De luiken zijn dicht, de tanden gepoetst dus ik ga slapen.
Groet, O.
Foto’s zijn er nu ook. Zo’n hek vind ik mooi.
Truste.
*Dank, en gelukkig blijf je niet binnen, Kornelis, Neil Young draai ik weer meer de laatste tijd. 🙂 ‘Old man’ bv. ook mooi.
*Welke hoes bedoel je, Blew? 🙂 Ik heb nog even gegoogled, maar kwam niet veel verder dan Neil Young die ergens tegenaan geleund staat. 😉 En… je hebt ook uitzonderlijke ijsberen die de regel bevestigen en bibberen dat ze op de verkeerde pool geboren zijn en het heerlijk vinden (denken ze) in de woestijn. 😉
*Klopt, Aad, ik kan af en toe geen genoeg krijgen van fotograferen, maar het is onschuldig gelukkig. 😉
Mooi gebied idd, heb je er gewoond vroeger dat je het zo goed kent?
*De reactiemode werkt i.i.g., Oliphant, en ik lees dat het met de foto’s ook nog gelukt is, als je maar geduld hebt met hoe sommige dingen werken in la douce France. 😉
Utrecht is een provincie die ik associeer met ruimte, wijdsheid en ook… natuurschoon. Ook de stad Utrecht stel ik op prijs. Als kind op de lagere school, tegenwoordig basisschool geheten, moest ik voor zes weken samen met veel andere kinderen op kolonie naar Driebergen. Heb daar nog een paar oude foto’s van, mooie natuurwandelingen dat wel. Maar die ‘kolossale slaapzalen’ (zo beleefde ik dat toen) en het eten aldaar vond ik niet veel. Met name de derde foto vind ik mooi, die faunen aan het water
Ik ken zelf de provincie (en stad) Utrecht nauwelijks, John, maar dit deel (Zeist) vond ik mooi. 🙂 Het woord ‘kolonie’ alleen al, ja, en bij die slaapzalen kan ik me ook wel iets voorstellen.
Tja die kolonie, je had geen keus Marjelle. Het was een landelijk initiatief. Heeft jarenlang bestaan. Alle kinderen moesten eerst naar de schoolarts, een weegschaal opstappen enzovoort. Als je er niet fris blozend genoeg uitzag of skinny overkwam mocht je voor zes weken massaal elders bivakkeren. Overkwam mij in de zestiger jaren, maar was begin vijftiger jaren (vorige eeuw) in zwang geraakt, blijkt me nu. Misschien al eerder, weet ik niet. Zelf kreeg ik te maken met (aardige) juffrouwen, geen nonnen.
Vergelijk: http://jeugdsentimenten.net/2006/02/16/koloniehuizen/
Zo’n twee maanden geleden maakte ik samen met een vriendin van me, met een NS wandelroute als baken, een fijne wandeling door de Utrechtse Heuvelrug.
Zie: http://www.eropuit.nl/uitje/title/UtrechtseHeuvelrugNSwandeltocht14km/id/1000037/
en http://www.recreatiefheuvelrug.nl/html/heuvelrugfrset.htm
en http://nl.wikipedia.org/wiki/Station_Driebergen-Zeist
Ik herinner me de nonnen op het strand nog en boterhammen met stroop uit rieten manden, dat was omdat m’n ouders toen met vakantie waren, dus geen landelijk initiatief.
Bedankt voor je links, John, nu heb ik idd nog nooit zoveel gelopen als de laatste week, maar op zich hou ik dus niet van wandelen (ik kan me voorstellen dat dat door de laatste blogs mss anders overkwam). 🙂 Alleen heb ik wel gemerkt met fotograferen dat je er gewoon niet aan ontkomt en in een mooie omgeving met terrasje(s) in de buurt scheelt dat wel een hoop. ;))
Marjelle
Nou zeg. . . . mijn achtertuin en ik zat in het gemeentehuis, vlakbij!
Volgende keer even mailen (nu kennelijk niet goed gegaan) en ik laat je ook de omgeving van het gemeentehuis even zien. Heb dit blog kennelijk gemist.
René, ik kan helemaal geen berichten meer versturen, er zit iets fout in de software o.i.d. en dat is doorgegeven aan degenen die erover gaan. Wie weet is het tegen die tijd opgelost, is er trouwens iets bijzonders in en rondom het gemeentehuis? ;))