Tagarchief: Facebook

Reddende engel!

Na ‘Beeld van een blogger’ en ‘Beeld van een tweep’ komen in de derde serie Facebookers aan bod. Op zoek naar de mens achter de avatar, een ontmoeting met een man/vrouw in zijn/haar stad.

Beeld van een Facebooker (5)
Op een muisgrijze dag kom ik aan op Utrecht Centraal. Gewapend met plu baan ik me een weg door de wijk Lombok. De levendige straatjes met diverse eettentjes en allerhande geurige winkeltjes doen me even denken aan Rotterdam. Iets na vieren klop ik aan bij Rachel van de Pol. Ik herken haar meteen van de foto’s, leuke vrouw, lief gezicht en een open blik. We gaan aan de eet-/werktafel zitten met een hete beker rooibosthee en ik vraag naar haar hobby’s, de dingen waar ze blij van wordt. Ze vertelt dat ze van fotograferen, lezen, schrijven en muziek houdt. Daarnaast heeft ze ook veel gesport en tot een paar jaar geleden beachvolleybal op eerstedivisieniveau gespeeld. Het was een drukke tijd met elk weekend wel toernooien, maar dat had ze er toen graag voor over. Ze vindt het heerlijk om op het strand te zijn.

‘Daar had ik een enorme drive voor, ik vond het zó leuk!’

Na haar studie Internationale betrekkingen in historisch perspectief werkt ze eerst nog een tijd door als huiswerkbegeleider. Haar liefde voor schrijven is er dan al, tijdens haar studie schrijft ze stukjes voor diverse studentenbladen. Vervolgens krijgt ze de kans een vrijwillige stage te doen bij Reed Business Education. Ton Bakker ziet wel iets in haar en geeft haar een kans om het vak te leren, een mooie ervaring waar ze veel aan heeft gehad. Op onder andere dokterdokter publiceert ze een tijdlang artikelen over lifestyle en gezondheid. Met een grote glimlach vertelt ze: ‘Het is best wel grappig, toen m’n nichtje een keer googlede op ”bikinilijn scheren”, kwam ze onder dat artikel mijn naam tegen.’ Daarnaast heeft ze ook voor Fancy geschreven over de problemen tussen pubers en ouders.

Rachel van de Pol

In 2014 besluit Rachel het roer om te gooien en écht wat te doen om de wereld beter te maken. Eén jaar lang verricht ze elke dag een goede daad, 365 in totaal. Op haar blog Ik red de wereld verhaalt ze met de nodige humor over al die heldendaden en -daadjes. ‘Wat doet het met jouw brein om iemand gelukkig te maken?’ vraag ik nieuwsgierig. Ze denkt even na. ‘Het maakt mijn brein wel blij, niet alleen een  ander helpen, maar ook alles op het gebied van technologische verduurzaming, bijvoorbeeld ”plasticsoep”. Het is goed om daar een onderdeel van te zijn.’ Ze vervolgt: ‘Mijn tool is mijn pen, om dingen die heel ingewikkeld zijn of groot lijken, op te delen in kleine stukjes en dan duidelijk te maken wat je eraan kunt doen.’

2014 was een bijzonder jaar. Kort na de eerste goede daden stond er al een artikel in het AD, werd ze gebeld door radiostations en gaf ze interviews alsof ze nooit anders gedaan had. Het was wel even wennen aan de reacties, opeens ben je een publiek persoon, iedereen vindt wat van je. Er waren ook negatieve reacties, zoals ‘dat meisje wil alleen maar aandacht’ en ‘ze denkt zeker dat ze moeder Theresa is’. Aan het eind van het jaar voelde ze zich compleet leeggezogen. Haar vriend zei: ‘Je bent jezelf niet, je bent echt sip.’ Om bij te tanken is ze toen in februari op het vliegtuig gestapt naar Brazilië. Die vakantie verliep echter anders dan verwacht, met een fikse oogontsteking vloog ze vier weken later terug naar Nederland, waar ze een paar maanden rust moest houden voordat ze weer aan het werk kon. Een periode die ze als frustrerend ervoer, maar toen ze zich uiteindelijk erbij neerlegde en rust nam, ging haar herstel met sprongen vooruit.

‘Ik heb geleerd dat als je je nek uitsteekt, mensen er altijd wel wat van zullen vinden.’

Soms vraagt ze zich af of ze wel genoeg doet. ‘Ik ga anders met m’n kleren om, met hoe ik kook…’, licht ze toe. Ze koopt altijd fairtradekleren of tweedehandskleding en ze eet geen vlees. Wel maakt ze heel soms een uitzondering als ze uiteten gaat, dan bestelt ze weleens vis. Inmiddels heeft ze besloten om ook dat niet meer te doen, want hoe lekker het ook heel even is, erna voelt het toch niet goed. De komende maanden staat er dus geen vis meer op het menu. Waar ze ook af en toe mee worstelt, is als mensen om haar heen consumentengedrag vertonen waar ze haar vraagtekens bij heeft. Meestal onthoudt ze zich van commentaar, behalve als mensen feitelijke onjuistheden debiteren, dan probeert ze op een vriendelijke, niet-belerende manier haar visie te geven.

‘1 juni 2015: Werk bij RTL gaat goed. Oog gaat goed. Familie is gezond. De zon schijnt soms. Leven loopt fijn. En toch blijft het knagen. Moet ik niet iets doen? Iets meer dan dit?’ (Uit: The return of the Rachel)

Rachel is over haar ervaringen van afgelopen jaar momenteel een boek aan het schrijven. Met de hulp van een literair agent, die diverse uitgeverijen heeft benaderd, is het uiteindelijk uitgeverij Balans geworden die het boek gaat uitgeven, iets waar ze erg blij mee is. De definitieve titel is nog niet bekend, voorlopig gaat het boek onder de werktitel Handboek voor een alledaagse held door het leven. Volgend jaar zomer komt het uit. Ze verdeelt haar tijd nu tussen haar werkzaamheden als freelance eindredacteur bij RTL Weekend Magazine en het werken aan haar boek. Regelmatig duikt ze ’s ochtends om 09.00 uur achter haar laptop met een kop koffie en gaat aan de slag. Een hele uitdaging – een boek schrijven – zeker voor een perfectionist als Rachel, maar het geeft ook zo’n fijn en trots gevoel als het lukt.
Marjelle

Op het nachtkastje Het grote huis Nicole Krauss
Motto ‘Kom op voor je idealen, maar neem jezelf niet te serieus’
Rachel draait Oscar And The Wolf

Meer interviewseries vind je op Marjelle ontmoet

Francis Bacon kwam, zag en overwon!

Deze keer hoef ik geen uren in de trein te zitten, al na twintig fietsminuten kom ik aan bij de Capucijnenstraat in Tilburg. Baasje Kim doet de deur open en wordt op de voet gevolgd door Francis, het roze minivarkentje. Nieuwsgierig snuffelt hij aan mijn hand en legt ook een grote belangstelling voor mijn schoenen aan de dag. Het is mijn eerste interview met een varken, gelukkig is Kim er om te vertalen uit het Knors. Na de kennismaking met Frans, zoals hij in de volksmond heet, 14 maanden oud en 20 kg schoon aan de haak, gaan we in de tuin zitten. Het is mooi weer, hij knort tevreden en bijen zoemen af en aan. Algauw komt zijn lievelingskostje ter sprake. Appels, peren, hij kan er geen genoeg van krijgen, ook is hij dol op smoothies met sojamelk.

Francis Bacon en Kim – foto Kim Pattiruhu

Als Frans aan de riem naar buiten gaat, heeft hij altijd veel bekijks. ‘Hoe vind je dat?’ vraag ik. Zijn antwoord laat aan duidelijkheid niets te wensen over. ‘Het interesseert me helemaal niks.’ Bovendien is hij wel wat gewend, hij woont samen met twee poezen en zit op hondentraining. Al geeft hij toe dat het wennen was de allereerste keer. Varkens begroeten elkaar door hun neuzen tegen elkaar aan te drukken en honden, euh … doen dat net iets anders. Hij heeft er wat op bedacht: als een matador springt hij dan in de houding, hanenkam fier rechtop, en kijkt zijn opponent doordringend aan. Bij koeien heeft hem dat al eens een succesje opgeleverd, ze renden allemaal verschrikt weg …

‘Ik ben een celebrity pig en ik kan prima overweg met alle aandacht.’

Frans’ favoriete bezigheid is wroeten en snuffelen in de tuin, in het Kromhoutpark vlakbij of in het bos. Ook de prullenmand oefent een grote aantrekkingskracht op hem uit. Het is dan ook geen toeval dat die zich inmiddels op pig-proof-hoogte bevindt. Verder vindt hij het heerlijk om ‘gekriebeld’ te worden en loom te zonnebaden, zoals een lui varkentje betaamt. Zijn grootste vriendin is baasje Kim, al heeft hij nog wel wat positieve feedback voor haar: ‘Haal meer fruit in huis!’ Esther the Wonder Pig, een plussizesoortgenoot, zou hij graag een keer willen ontmoeten, alleen jammer dat Canada zo ver weg is. Hij denkt soms met weemoed terug aan zijn vakantie in Duitsland. Een paradijselijke plek vol bomen, eikels in overvloed en een uitgestrekt grasveld waarop hij zich aan zijn tienmeterlijn ongegeneerd kon uitleven.

Francis Bacon onder de douche – foto Kim Pattiruhu

Niet alleen staat hij nooit knorrig op hij is écht een vrolijke Frans ook heeft hij een schoonheidstip, want ijdel is-ie wel een beetje. ‘Schuur lekker langs de muur.’ Hij zweert bij deze scrubmethode. Schoon zijn is ook belangrijk en hij gaat met plezier onder de douche. Al zijn de rozijntjes die hij als beloning krijgt wel een extra aanmoediging, geeft-ie toe. Ondanks zijn blakende zelfvertrouwen staat hij ook weleens voor schut. Bijvoorbeeld die keer dat hij elegant op de rand van het bed wilde gaan liggen om er vervolgens met een grote plof vanaf te vallen. Verder houdt hij wel van fans Saskia is een megafan maar niet van opdringerige mensen die op hem af komen rennen en ergert hij zich aan ‘mensen die niet doen wat hij wil’.

Liefste wens: ‘Simultaan eten en gekriebeld worden.’

De politiek boeit Frans niet zo, maar als hij dan toch moest stemmen, zou het op Marianne Thieme zijn. Een ‘partij voor de dieren’, dát ziet hij wel zitten en als hij de baas van de wereld was, zou hij ervoor zorgen dat er overal appels aan de bomen hingen. Op het einde wil hij ook nog even een kritische noot kwijt. ‘Mensen nemen soms veel te snel een minivarken in huis, natuurlijk zijn we schattig, slim en grappig, maar eerlijk is eerlijk, ik hou er ook van om af en toe de boel te verbouwen me lekker uit te leven op het behang en ik heb heel veel aandacht nodig, dus denk na voordat je eraan begint.’
‘Ben je gelukkig?’ vraag ik ‘m ten slotte. Frans kijkt me aan en kwispelstaart vrolijk.
Marjelle

Hobbyvarkenvereniging

Foto’s Kim Pattiruhu

Meer interviewseries vind je op Marjelle ontmoet

Over de grens met Sander!

Na ‘Beeld van een blogger’ en ‘Beeld van een tweep’ komen in de derde serie Facebookers aan bod. Op zoek naar de mens achter de avatar, een ontmoeting met een man/vrouw in zijn/haar stad.

Beeld van een Facebooker (3)
Deze keer brengt de trein me naar Noord-Limburg. ‘Ik haal je wel op bij Blerick’, mailde Sander. Het stationnetje ligt er verlaten bij, ik loop de tunnel door en zie hem al in de verte staan. Lange staart, zonnebril, geen twijfel mogelijk. We begroeten elkaar en ik hoor een Venloos accent. Eenmaal in de auto – ‘let niet op de rommel’ – bespreken we waar we naartoe zullen gaan. De combinatie rustig terrasje & park kent zijn stad Venlo niet echt. ‘Zullen we  naar het Landschaftspark in Duisburg gaan?’ vraagt hij. Een trip over de grens lijkt me leuk, het is jaren geleden dat ik in Duitsland ben geweest. Na een half uur rijden komen we aan bij het park, een voormalig hoogovencomplex dat nu een urban park is geworden. Je hebt hier niet het gevoel van drukte, geen hustle and bustle. Sander zoekt graag de rust op als hij niet werkt. Het oude Floriadeterrein, nu Venlo GreenPark, is een van zijn favoriete plekken. Megafestaties zijn niet aan hem besteed, hij heeft een hekel aan gedrang. Op zo’n zomerse dag als vandaag zul je hem dan ook niet in de binnenstad van Venlo vinden.

Onder het genot van een cola en een tonic praten we even later verder aan de picknicktafel van het Hauptschalthaus. Cola is zijn favoriete drank, hij drinkt gemiddeld zo’n twee liter per dag. Als hij m’n verbaasde blik ziet zegt hij lachend ‘ach, er zijn zoveel dingen slecht en het wordt ook vaak enorm overdreven.’ Ik vraag hem naar zijn schooltijd en wat hij erna heeft gedaan. Van de havo moest hij switchen naar de mavo, omdat hij de ziekte van Pfeiffer kreeg. Daarna koos hij voor het MLO (Middelbaar Laboratorium Onderwijs). Na het behalen van zijn diploma wist hij al dat het niks voor hem was. Uiteindelijk kwam hij via een aantal omwegen in de logistiek terecht, bij customer services orders aannemen.  Sinds acht jaar werkt hij nu bij Nobel Biocare als business analist en het bevalt hem prima. In de avonduren volgde hij ook nog de hbo-opleiding projectmanagement. Dat was een heel drukke tijd.

Antonia
Klik op de foto voor een groter formaat

‘Wanneer ben je met fotografie begonnen?’ vraag ik. ‘Zo’n zes jaar geleden heb ik een compactcamera gekocht, al twijfelde ik toen heel erg tussen compact en spiegelreflex.’ In het begin legde hij zich vooral toe op vakantiefoto’s maken – plaatjes van standaard mooie plekjes tijdens standaardexcursies. ‘Ik wilde geen mensen op de foto hebben want ik wilde rust in de foto’, legt hij uit. Uiteindelijk schaft hij een spiegelreflexcamera aan en bezoekt ook een fotodag via het fotoforum, daar wordt onder andere aandacht besteed aan modelfotografie. Zijn interesse is meteen gewekt. Hij plaatst een oproep waarin meisjes worden gevraagd die het leuk vinden om te poseren en hij volgt een paar workshops studiofotografie. Van het een komt het ander, zijn portfolio groeit gestaag, hij doet steeds meer shoots en heeft sinds een paar jaar een fotostudio in Blerick. De naam ‘Focasa’ is de samentrekking van fotocamerasander. Ook schrijft hij af en toe voor Zoom.nl-magazine en heeft plannen om workshops te gaan geven.

Over Frank Doorhof: ‘Wat een big dude! Een van de beste fashion-fotografen die er is!’

Afgelopen maart vloog hij met een vriend naar China, vanuit Beijing reisden ze verder met de hogesnelheidstrein. Hij was enthousiast geworden door de verhalen van een Chinese collega en toen bleek dat een vliegticket slechts € 450,00 kostte, was hij om. Ik wil één keer in m’n leven over de Chinese muur wandelen, nam hij zich voor en voegde het toe aan zijn last-minute bucketlist. China heeft indruk gemaakt, hij vindt het een mooi land met zeer divers landschap en klimaat. Wel érg veel mensen, overal camera’s en in bijna elke straat een politiepost. Wat ook opviel was dat vrijwel niemand één woord Engels sprak. Dat zorgde soms voor hilarische taferelen in restaurants en winkels. ‘Wat is het mooiste wat je daar gezien hebt?’ vraag ik. ‘De muur en het Mutianyu-gebergte’, zegt hij zonder enige aarzeling.

In het algemeen: ‘Het mag niks kosten, maar ik wil het wel hebben. Je bent Hollander of je bent het niet.’

Mutianyu-gebergte
Klik op de foto voor een groter formaat

Inmiddels zijn we na een lange wandeling door het park en de oude fabriekshal weer aanbeland bij het restaurant. Bij een stomende portie friet en broodje megaburger praten we verder over reizen. Hij heeft veel gezien, onder andere landen als Tanzania, Gambia, Jamaica en Mexico passeren de revue. Op een gegeven moment zegt hij: ‘als ik een miljoen win, dan verhuis ik meteen naar Mexico.’ Ook politiek komt nog aan bod, van het enigszins sarcastische ‘onze Geert’ [Wilders komt ook uit Venlo] tot de Partij voor de dieren. Het was leuk om de man achter Focasa te leren kennen, maar het is tijd om terug te gaan naar Tilburg. Ik ben een beetje rozig geworden van zon, wandelen en uren praten. Rond kwart voor negen zet Sander me weer af op het station.
Marjelle

Op het nachtkastje ‘Mannen die vrouwen haten’ van Stieg Larsson
Favoriete quote ‘What the eyes see and the ears hear, the mind believes’
Sander draait Bob Marley

Meer interviewseries vind je op Marjelle ontmoet

Met Bubbliciously me in Gent

Na ‘Beeld van een blogger’ en ‘Beeld van een tweep’ komen in de derde serie Facebookers aan bod. Op zoek naar de mens achter de avatar, een ontmoeting met een man/vrouw in zijn/haar stad.

Beeld van een Facebooker (2)
‘De volgende halte is Gent-Dampoort’. Ik zit in de trein naar België op weg naar Myriam, m’n tweede facebooker. Voor deze gelegenheid heb ik een superdagretour Tilburg-Gent aangeschaft, hopelijk wordt het ook een superontmoeting. Op  het station hebben we bij de geldautomaat afgesproken, waar ik eerst nog de verkeerde persoon aanklamp. Ze lijkt als twee druppels water op Myriam, maar zegt heel beslist ‘nee!’ als ik haar aanspreek. Kort daarna komt de echte Myriam aanlopen, gekleed in een lang, vrolijk gewaad, lekker luchtig op deze zomerse dag. Druk pratend wandelen we naar het oude centrum met z’n mooie pleinen en monumentale gebouwen. We blijken allebei een voorliefde te hebben voor terrassen aan het water, en met een Aperol Spritz en een Tonic proosten we even later op elkaar. Ook de zon werkt mee, Gent laat zich van zijn mooiste kant zien.

MyriamKlik op de foto voor een groter formaat

Ik vraag haar wat ze na de middelbare school heeft gedaan. Ze vertelt dat ze de opleiding verpleegkunde gevolgd heeft en die na drie jaar heeft afgerond. In die periode was er een groot overschot aan verpleegkundigen en daardoor is ze nog een tijd werkeloos geweest. Vervolgens heeft ze onder meer lang gewerkt in een Woonzorgcentrum in Oostkamp, een plaats vlak bij Brugge. Als ze nu de keuze opnieuw zou moeten maken, zou ze een studie Nederlands of Engels kiezen. De baan van journalist lijkt haar wel wat. Binnenkort start ze als ‘study nurse’ bij een Europees bedrijf dat zich bezighoudt met celtherapie. Een aantal dagen per maand bezoekt ze dan verschillende behandelcentra en gaat bij artsen langs om gegevens uit patiëntendossiers te verzamelen en deze in de computer in te voeren.

Haar ideaal was altijd een gezin met vier kinderen, maar na de eerste twee – zoon Jeroen en dochter Sara waar ze allebei dol op is – kon ze geen kinderen meer krijgen. Ze besloot een cursus Pleegzorg te volgen. Ongeveer drie jaar geleden kwam ze in contact met Jens, die stage liep bij het rusthuis waar ze toen werkte. Een jongen van 18, die van huis was weggelopen, zwaar mishandeld en in de crisisopvang zat. Myriam trok zich zijn lot aan. Na verloop van tijd besloot de familie hem in huis te nemen. Het eerste jaar ging het redelijk goed, ondanks de autistische diagnose en de emotionele schade die hij tijdens zijn jeugd had opgelopen. Op een gegeven moment ging het echter steeds slechter, hij lag dagenlang op bed en was zeer depressief. Uiteindelijk ging het niet meer en heeft Myriam een kamer voor hem moeten zoeken. Ze zijn nog steeds zijn backup en hij kan altijd bij hen terecht, maar het gaat haar aan het hart dat het zo gelopen is.

Over Jens: ‘Als hij lacht is het gelijk alsof de hemel opengaat.’

Ze blogt sinds vorig jaar november op Bubbliciouslyme. Het ‘Blogboek’ van Kelly Deriemaeker was daarbij heel motiverend en inspirerend. Ze heeft altijd al graag geschreven, maar tijdens haar huwelijk en kinderen krijgen kwam het er niet meer van. In eerste instantie schreef ze vooral over haar zware burnout die ze in augustus 2013 gekregen heeft. Ze heeft twee heftige jaren achter de rug, waarin ze ook haar werk als adviseur kwaliteitszorg niet meer kon doen. Geleidelijk aan begon het beter te gaan en inmiddels blogt ze ook over andere dingen, zoals champagne, meditatie en de fictieve lotgevallen van Adeline. Haar blogdoel is om binnen een jaar meer dan 1000 volgers te krijgen, ze zit nu al op een respectabel aantal van 536. Af en toe doet ze ook mee aan verhalenwedstrijden en daarnaast is ze bezig met een autobiografie voor een vriend. Dat boek wil ze graag voor het eind van het jaar af hebben.

‘Ik ben het gelukkigst als ik aan het schrijven ben.’

Als het over schrijven gaat begint ze te stralen. ‘Ik moet me echt bedwingen om niet meteen nadat ik ben opgestaan te beginnen’, zegt ze.
Nadat we uren op het terras aan het water hebben gezeten, stelt Myriam voor om naar Brasserie Bridge te gaan waar haar nichtje werkt. Bij een glas witte wijn en een biertje praten we verder. ‘Wat wil je eten?’ vraagt ze. ‘Ik wil graag het kindermenu met steak, salade en Belgische frietjes of vind je dat gek?’ grinnik ik. Gelukkig vindt ze net als ik niet gauw iets raar, zelf bestelt ze haar lievelingsgerecht spaghetti bolognese. Ik word getrakteerd op een lekkere maaltijd op een gezellig druk terras en krijg een beetje een vakantiegevoel. Moe en voldaan van zon en praten nemen we ten slotte afscheid. Het is veel later dan de bedoeling was, ik moet nog drie uur reizen voordat ik in Tilburg ben, maar het was ’t zeker waard.
Marjelle

Op het nachtkastje ‘Wachten op woensdag’ van Nicci French
Motto ‘Everything you ever wanted is on the other side of fear’
Myriam draait The Black Eyed Peas

Meer interviewseries vind je op Marjelle ontmoet

Van kraker tot bibliothecaris!

Na ‘Beeld van een blogger’ en ‘Beeld van een tweep’ komen in de derde serie Facebookers aan bod. Op zoek naar de mens achter de avatar, een ontmoeting met een man/vrouw in zijn/haar stad.

Beeld van een Facebooker (1)

Veel te vroeg kom ik op Amsterdam Zuid aan. Mijn afspraak met Marco is pas over een uur. Als ik even later uit lijn 5 stap, zie ik vlakbij The College Hotel liggen. Volgens een passant kun je er ondanks de chique façade ook in je spijkerbroek naar binnen. Op het terras drink ik een Tonic en warm een beetje op in de zon. Net voor vieren loop ik de bibliotheek in en zie Marco al zitten bij de receptie. Indringend groenbruine ogen, lang donker haar, het kan niet missen. We schudden handen en trekken ons terug in het Leescafé waar het nu rustig is na sluitingstijd. Marco praat snel en m’n pen glijdt driftig over het papier. Hopelijk raak ik thuis nog wijs uit alle aantekeningen die kriskras op de pagina staan.

Marco van Haperen
‘Wie zou jij willen interviewen als je deze serie zou doen?’ val ik met de deur in huis. Hij kiest voor schrijfster Christine Otten en zou haar graag een aantal vragen stellen over haar boek ‘In wonderland’. Hij vertelt dat hij nog maar betrekkelijk kort actief is op social media. Na zijn scheiding vier jaar geleden heeft hij een LinkedIn-profiel aangemaakt en is daarna pas op Twitter en Facebook begonnen. Hij ziet FB echt als een communicatiemiddel. ‘Als ik bijvoorbeeld een oproep doe “heeft iemand die en die gezien?”, dan krijg je meteen tips van alle kanten.’ Ook vindt hij het een handig medium om muziek op te sporen.

Over Facebook: ‘Digitale connectie is grotendeels plaatsvervangend voor persoonlijk contact.’

Zijn middelbareschooltijd begon op de havo die geleid werd door nonnen. Hij werd ervan afgegooid, kwam vervolgens op de mavo bij broeders terecht en deed later de havo-top-opleiding. Daarna heeft hij allerlei banen gehad, onder andere op de groenteveiling en in de tinfabriek. Ook heeft hij jaren als vrijwilliger gewerkt bij jongerencentrum Bombardon en WOW. Daar kwam hij voor het eerst in aanraking met een activist, om uiteindelijk vanuit Dongen naar het Amsterdamse kraakpand Tetterode te verhuizen. Er brak een tijd aan van actievoeren. ‘Organiseren zat er toch altijd al in’, zegt hij.

Een droom was ook om een eigen zaak te beginnen. Hij haalde zijn diploma Cafébedrijf en Horeca ondernemingsvaardigheden, maar kreeg de financiën niet rond. Hij kon vervolgens via het arbeidsbureau een cursus ‘Testen basisvaardigheden’ doen en kreeg een rondleiding bij diverse bedrijven. Toen hij de bibliotheek binnenliep was hij meteen verkocht. Via Maatwerk kon hij daar een baan krijgen, veel later kreeg hij de kans om de interne OBA-opleiding tot bibliothecaris te volgen die hij na twee jaar met succes afrondde.

Tijdens een snuffelstage in de bieb: ‘Ongelooflijk dat ik daar nooit aan heb gedacht. Dit is het!’

Na de scheiding belandde hij op een 1-kamerwoning in Amsterdam-Zuidoost. Op een gegeven moment kreeg hij een mail van een zekere Erna die zich afvroeg of hij de Marco was waarmee ze in Dongen op school had gezeten. Er volgde een steeds intensievere mailwisseling en uiteindelijk ontmoetten ze elkaar in Amsterdam waar hij haar naast andere markante punten ook het kraakpand liet zien waar hij jaren gewoond had. ‘We hebben een wandeling door mijn leven gemaakt’, zegt hij. In een café zoende hij haar toen voor het eerst en wist meteen ‘dit is ‘r!’
Marjelle

Op het nachtkastje ‘Het nulnummer’ van Umberto Eco
Marco draait Technicolor

Meer interviewseries vind je op Marjelle ontmoet

A trip down memory lane

Dit jaar had ik me voorgenomen om terug te gaan naar m’n roots die in België verspreid liggen. Lang geleden kwam ik daar als Nederlandse baby aan, een gebeurtenis waar ik me niets van kan herinneren. M’n jeugd heb ik doorgebracht in een randgemeente van Brussel. Ik kan de fietsroute naar school nog uittekenen en was niet altijd even alert, getuige de auto waar ik ooit tegen aan knalde. Herinneringen aan de bakker op het plein met heerlijk vers brood, de snoepwinkel waar ik kind aan huis was en de overdreven vriendelijke man van Delhaize waar ik me nooit bij op m’n gemak voelde. Ook het wekelijkse verplichte uurtje bankhangen in de kerk staat me nog haarscherp voor de geest. Maar ik dwaal af… toen ik recent een oude schoolvriendin op Facebook terugvond, vertelde ze dat er over een aantal weken een schoolreünie gepland stond. Ze hadden het nog over mij gehad, maar me niet kunnen traceren. Toeval bestaat niet, dacht ik, en ik besloot te gaan. A trip down memory lane.


De middag van de reünie word ik door Mich opgehaald op Antwerpen Centraal. Zoveel jaar later. Zouden we elkaar nog herkennen? Ik speur om me heen en zie een donkerblauwe auto staan, we zwaaien en even later begroeten we elkaar grinnikend. Het is gek om iemand na zo’n lange tijd terug te zien en tegelijk voelt het ergens ook heel gewoon om de draad weer op te pakken. Het weer werkt mee, als ik een uur later op het grote balkon met een glas wijn proost op m’n gastvrouw en haar partner, kijkt de zon stralend toe. We praten over heden en verleden, van de hak op de tak… Ik word steeds benieuwder naar wie ik vanavond nog meer zal aantreffen op de reünie. Een paar namen gaan door m’n hoofd, hoe zou het met Vera gaan en met ‘de Patte’? Het voelt goed om hier te zijn, al vind ik het wel een tikje eng straks, ik ben niet zo’n groepsmens en zie ook maar de helft omdat ik te ijdel ben om m’n bril op te zetten.

Tegen 19.00 uur lopen we het zaaltje binnen. Een zee van gezichten doemt voor me op. Mensen spreken mij aan en andersom, sommige herken ik, andere totaal niet. Het is een vreemde gewaarwording, het ene moment ben je nog een puber, donkere make-up, legerjas en gebleekte jeans, altijd te laat op school – het volgende moment sta je te praten met je vroegere klasgenootjes die nu mensen zijn met volwassen banen en kinderen. Wat me onder andere opvalt is dat degenen waar ik toen meer overeenkomsten mee had dezelfde zijn als nu en dat geldt ook voor degenen die me minder lagen. In de kern veranderen mensen niet echt, even los van uiterlijk, status en materie. De avond gaat voorbij in een vrolijke roes. Met een aantal had ik graag langer willen praten, wie weet komt dat er nog een keer van.
Marjelle