Tagarchief: Marjelle ontmoet

Reddende engel!

Na ‘Beeld van een blogger’ en ‘Beeld van een tweep’ komen in de derde serie Facebookers aan bod. Op zoek naar de mens achter de avatar, een ontmoeting met een man/vrouw in zijn/haar stad.

Beeld van een Facebooker (5)
Op een muisgrijze dag kom ik aan op Utrecht Centraal. Gewapend met plu baan ik me een weg door de wijk Lombok. De levendige straatjes met diverse eettentjes en allerhande geurige winkeltjes doen me even denken aan Rotterdam. Iets na vieren klop ik aan bij Rachel van de Pol. Ik herken haar meteen van de foto’s, leuke vrouw, lief gezicht en een open blik. We gaan aan de eet-/werktafel zitten met een hete beker rooibosthee en ik vraag naar haar hobby’s, de dingen waar ze blij van wordt. Ze vertelt dat ze van fotograferen, lezen, schrijven en muziek houdt. Daarnaast heeft ze ook veel gesport en tot een paar jaar geleden beachvolleybal op eerstedivisieniveau gespeeld. Het was een drukke tijd met elk weekend wel toernooien, maar dat had ze er toen graag voor over. Ze vindt het heerlijk om op het strand te zijn.

‘Daar had ik een enorme drive voor, ik vond het zó leuk!’

Na haar studie Internationale betrekkingen in historisch perspectief werkt ze eerst nog een tijd door als huiswerkbegeleider. Haar liefde voor schrijven is er dan al, tijdens haar studie schrijft ze stukjes voor diverse studentenbladen. Vervolgens krijgt ze de kans een vrijwillige stage te doen bij Reed Business Education. Ton Bakker ziet wel iets in haar en geeft haar een kans om het vak te leren, een mooie ervaring waar ze veel aan heeft gehad. Op onder andere dokterdokter publiceert ze een tijdlang artikelen over lifestyle en gezondheid. Met een grote glimlach vertelt ze: ‘Het is best wel grappig, toen m’n nichtje een keer googlede op ”bikinilijn scheren”, kwam ze onder dat artikel mijn naam tegen.’ Daarnaast heeft ze ook voor Fancy geschreven over de problemen tussen pubers en ouders.

Rachel van de Pol

In 2014 besluit Rachel het roer om te gooien en écht wat te doen om de wereld beter te maken. Eén jaar lang verricht ze elke dag een goede daad, 365 in totaal. Op haar blog Ik red de wereld verhaalt ze met de nodige humor over al die heldendaden en -daadjes. ‘Wat doet het met jouw brein om iemand gelukkig te maken?’ vraag ik nieuwsgierig. Ze denkt even na. ‘Het maakt mijn brein wel blij, niet alleen een  ander helpen, maar ook alles op het gebied van technologische verduurzaming, bijvoorbeeld ”plasticsoep”. Het is goed om daar een onderdeel van te zijn.’ Ze vervolgt: ‘Mijn tool is mijn pen, om dingen die heel ingewikkeld zijn of groot lijken, op te delen in kleine stukjes en dan duidelijk te maken wat je eraan kunt doen.’

2014 was een bijzonder jaar. Kort na de eerste goede daden stond er al een artikel in het AD, werd ze gebeld door radiostations en gaf ze interviews alsof ze nooit anders gedaan had. Het was wel even wennen aan de reacties, opeens ben je een publiek persoon, iedereen vindt wat van je. Er waren ook negatieve reacties, zoals ‘dat meisje wil alleen maar aandacht’ en ‘ze denkt zeker dat ze moeder Theresa is’. Aan het eind van het jaar voelde ze zich compleet leeggezogen. Haar vriend zei: ‘Je bent jezelf niet, je bent echt sip.’ Om bij te tanken is ze toen in februari op het vliegtuig gestapt naar Brazilië. Die vakantie verliep echter anders dan verwacht, met een fikse oogontsteking vloog ze vier weken later terug naar Nederland, waar ze een paar maanden rust moest houden voordat ze weer aan het werk kon. Een periode die ze als frustrerend ervoer, maar toen ze zich uiteindelijk erbij neerlegde en rust nam, ging haar herstel met sprongen vooruit.

‘Ik heb geleerd dat als je je nek uitsteekt, mensen er altijd wel wat van zullen vinden.’

Soms vraagt ze zich af of ze wel genoeg doet. ‘Ik ga anders met m’n kleren om, met hoe ik kook…’, licht ze toe. Ze koopt altijd fairtradekleren of tweedehandskleding en ze eet geen vlees. Wel maakt ze heel soms een uitzondering als ze uiteten gaat, dan bestelt ze weleens vis. Inmiddels heeft ze besloten om ook dat niet meer te doen, want hoe lekker het ook heel even is, erna voelt het toch niet goed. De komende maanden staat er dus geen vis meer op het menu. Waar ze ook af en toe mee worstelt, is als mensen om haar heen consumentengedrag vertonen waar ze haar vraagtekens bij heeft. Meestal onthoudt ze zich van commentaar, behalve als mensen feitelijke onjuistheden debiteren, dan probeert ze op een vriendelijke, niet-belerende manier haar visie te geven.

‘1 juni 2015: Werk bij RTL gaat goed. Oog gaat goed. Familie is gezond. De zon schijnt soms. Leven loopt fijn. En toch blijft het knagen. Moet ik niet iets doen? Iets meer dan dit?’ (Uit: The return of the Rachel)

Rachel is over haar ervaringen van afgelopen jaar momenteel een boek aan het schrijven. Met de hulp van een literair agent, die diverse uitgeverijen heeft benaderd, is het uiteindelijk uitgeverij Balans geworden die het boek gaat uitgeven, iets waar ze erg blij mee is. De definitieve titel is nog niet bekend, voorlopig gaat het boek onder de werktitel Handboek voor een alledaagse held door het leven. Volgend jaar zomer komt het uit. Ze verdeelt haar tijd nu tussen haar werkzaamheden als freelance eindredacteur bij RTL Weekend Magazine en het werken aan haar boek. Regelmatig duikt ze ’s ochtends om 09.00 uur achter haar laptop met een kop koffie en gaat aan de slag. Een hele uitdaging – een boek schrijven – zeker voor een perfectionist als Rachel, maar het geeft ook zo’n fijn en trots gevoel als het lukt.
Marjelle

Op het nachtkastje Het grote huis Nicole Krauss
Motto ‘Kom op voor je idealen, maar neem jezelf niet te serieus’
Rachel draait Oscar And The Wolf

Meer interviewseries vind je op Marjelle ontmoet

Met Bubbliciously me in Gent

Na ‘Beeld van een blogger’ en ‘Beeld van een tweep’ komen in de derde serie Facebookers aan bod. Op zoek naar de mens achter de avatar, een ontmoeting met een man/vrouw in zijn/haar stad.

Beeld van een Facebooker (2)
‘De volgende halte is Gent-Dampoort’. Ik zit in de trein naar België op weg naar Myriam, m’n tweede facebooker. Voor deze gelegenheid heb ik een superdagretour Tilburg-Gent aangeschaft, hopelijk wordt het ook een superontmoeting. Op  het station hebben we bij de geldautomaat afgesproken, waar ik eerst nog de verkeerde persoon aanklamp. Ze lijkt als twee druppels water op Myriam, maar zegt heel beslist ‘nee!’ als ik haar aanspreek. Kort daarna komt de echte Myriam aanlopen, gekleed in een lang, vrolijk gewaad, lekker luchtig op deze zomerse dag. Druk pratend wandelen we naar het oude centrum met z’n mooie pleinen en monumentale gebouwen. We blijken allebei een voorliefde te hebben voor terrassen aan het water, en met een Aperol Spritz en een Tonic proosten we even later op elkaar. Ook de zon werkt mee, Gent laat zich van zijn mooiste kant zien.

MyriamKlik op de foto voor een groter formaat

Ik vraag haar wat ze na de middelbare school heeft gedaan. Ze vertelt dat ze de opleiding verpleegkunde gevolgd heeft en die na drie jaar heeft afgerond. In die periode was er een groot overschot aan verpleegkundigen en daardoor is ze nog een tijd werkeloos geweest. Vervolgens heeft ze onder meer lang gewerkt in een Woonzorgcentrum in Oostkamp, een plaats vlak bij Brugge. Als ze nu de keuze opnieuw zou moeten maken, zou ze een studie Nederlands of Engels kiezen. De baan van journalist lijkt haar wel wat. Binnenkort start ze als ‘study nurse’ bij een Europees bedrijf dat zich bezighoudt met celtherapie. Een aantal dagen per maand bezoekt ze dan verschillende behandelcentra en gaat bij artsen langs om gegevens uit patiëntendossiers te verzamelen en deze in de computer in te voeren.

Haar ideaal was altijd een gezin met vier kinderen, maar na de eerste twee – zoon Jeroen en dochter Sara waar ze allebei dol op is – kon ze geen kinderen meer krijgen. Ze besloot een cursus Pleegzorg te volgen. Ongeveer drie jaar geleden kwam ze in contact met Jens, die stage liep bij het rusthuis waar ze toen werkte. Een jongen van 18, die van huis was weggelopen, zwaar mishandeld en in de crisisopvang zat. Myriam trok zich zijn lot aan. Na verloop van tijd besloot de familie hem in huis te nemen. Het eerste jaar ging het redelijk goed, ondanks de autistische diagnose en de emotionele schade die hij tijdens zijn jeugd had opgelopen. Op een gegeven moment ging het echter steeds slechter, hij lag dagenlang op bed en was zeer depressief. Uiteindelijk ging het niet meer en heeft Myriam een kamer voor hem moeten zoeken. Ze zijn nog steeds zijn backup en hij kan altijd bij hen terecht, maar het gaat haar aan het hart dat het zo gelopen is.

Over Jens: ‘Als hij lacht is het gelijk alsof de hemel opengaat.’

Ze blogt sinds vorig jaar november op Bubbliciouslyme. Het ‘Blogboek’ van Kelly Deriemaeker was daarbij heel motiverend en inspirerend. Ze heeft altijd al graag geschreven, maar tijdens haar huwelijk en kinderen krijgen kwam het er niet meer van. In eerste instantie schreef ze vooral over haar zware burnout die ze in augustus 2013 gekregen heeft. Ze heeft twee heftige jaren achter de rug, waarin ze ook haar werk als adviseur kwaliteitszorg niet meer kon doen. Geleidelijk aan begon het beter te gaan en inmiddels blogt ze ook over andere dingen, zoals champagne, meditatie en de fictieve lotgevallen van Adeline. Haar blogdoel is om binnen een jaar meer dan 1000 volgers te krijgen, ze zit nu al op een respectabel aantal van 536. Af en toe doet ze ook mee aan verhalenwedstrijden en daarnaast is ze bezig met een autobiografie voor een vriend. Dat boek wil ze graag voor het eind van het jaar af hebben.

‘Ik ben het gelukkigst als ik aan het schrijven ben.’

Als het over schrijven gaat begint ze te stralen. ‘Ik moet me echt bedwingen om niet meteen nadat ik ben opgestaan te beginnen’, zegt ze.
Nadat we uren op het terras aan het water hebben gezeten, stelt Myriam voor om naar Brasserie Bridge te gaan waar haar nichtje werkt. Bij een glas witte wijn en een biertje praten we verder. ‘Wat wil je eten?’ vraagt ze. ‘Ik wil graag het kindermenu met steak, salade en Belgische frietjes of vind je dat gek?’ grinnik ik. Gelukkig vindt ze net als ik niet gauw iets raar, zelf bestelt ze haar lievelingsgerecht spaghetti bolognese. Ik word getrakteerd op een lekkere maaltijd op een gezellig druk terras en krijg een beetje een vakantiegevoel. Moe en voldaan van zon en praten nemen we ten slotte afscheid. Het is veel later dan de bedoeling was, ik moet nog drie uur reizen voordat ik in Tilburg ben, maar het was ’t zeker waard.
Marjelle

Op het nachtkastje ‘Wachten op woensdag’ van Nicci French
Motto ‘Everything you ever wanted is on the other side of fear’
Myriam draait The Black Eyed Peas

Meer interviewseries vind je op Marjelle ontmoet

Van kraker tot bibliothecaris!

Na ‘Beeld van een blogger’ en ‘Beeld van een tweep’ komen in de derde serie Facebookers aan bod. Op zoek naar de mens achter de avatar, een ontmoeting met een man/vrouw in zijn/haar stad.

Beeld van een Facebooker (1)

Veel te vroeg kom ik op Amsterdam Zuid aan. Mijn afspraak met Marco is pas over een uur. Als ik even later uit lijn 5 stap, zie ik vlakbij The College Hotel liggen. Volgens een passant kun je er ondanks de chique façade ook in je spijkerbroek naar binnen. Op het terras drink ik een Tonic en warm een beetje op in de zon. Net voor vieren loop ik de bibliotheek in en zie Marco al zitten bij de receptie. Indringend groenbruine ogen, lang donker haar, het kan niet missen. We schudden handen en trekken ons terug in het Leescafé waar het nu rustig is na sluitingstijd. Marco praat snel en m’n pen glijdt driftig over het papier. Hopelijk raak ik thuis nog wijs uit alle aantekeningen die kriskras op de pagina staan.

Marco van Haperen
‘Wie zou jij willen interviewen als je deze serie zou doen?’ val ik met de deur in huis. Hij kiest voor schrijfster Christine Otten en zou haar graag een aantal vragen stellen over haar boek ‘In wonderland’. Hij vertelt dat hij nog maar betrekkelijk kort actief is op social media. Na zijn scheiding vier jaar geleden heeft hij een LinkedIn-profiel aangemaakt en is daarna pas op Twitter en Facebook begonnen. Hij ziet FB echt als een communicatiemiddel. ‘Als ik bijvoorbeeld een oproep doe “heeft iemand die en die gezien?”, dan krijg je meteen tips van alle kanten.’ Ook vindt hij het een handig medium om muziek op te sporen.

Over Facebook: ‘Digitale connectie is grotendeels plaatsvervangend voor persoonlijk contact.’

Zijn middelbareschooltijd begon op de havo die geleid werd door nonnen. Hij werd ervan afgegooid, kwam vervolgens op de mavo bij broeders terecht en deed later de havo-top-opleiding. Daarna heeft hij allerlei banen gehad, onder andere op de groenteveiling en in de tinfabriek. Ook heeft hij jaren als vrijwilliger gewerkt bij jongerencentrum Bombardon en WOW. Daar kwam hij voor het eerst in aanraking met een activist, om uiteindelijk vanuit Dongen naar het Amsterdamse kraakpand Tetterode te verhuizen. Er brak een tijd aan van actievoeren. ‘Organiseren zat er toch altijd al in’, zegt hij.

Een droom was ook om een eigen zaak te beginnen. Hij haalde zijn diploma Cafébedrijf en Horeca ondernemingsvaardigheden, maar kreeg de financiën niet rond. Hij kon vervolgens via het arbeidsbureau een cursus ‘Testen basisvaardigheden’ doen en kreeg een rondleiding bij diverse bedrijven. Toen hij de bibliotheek binnenliep was hij meteen verkocht. Via Maatwerk kon hij daar een baan krijgen, veel later kreeg hij de kans om de interne OBA-opleiding tot bibliothecaris te volgen die hij na twee jaar met succes afrondde.

Tijdens een snuffelstage in de bieb: ‘Ongelooflijk dat ik daar nooit aan heb gedacht. Dit is het!’

Na de scheiding belandde hij op een 1-kamerwoning in Amsterdam-Zuidoost. Op een gegeven moment kreeg hij een mail van een zekere Erna die zich afvroeg of hij de Marco was waarmee ze in Dongen op school had gezeten. Er volgde een steeds intensievere mailwisseling en uiteindelijk ontmoetten ze elkaar in Amsterdam waar hij haar naast andere markante punten ook het kraakpand liet zien waar hij jaren gewoond had. ‘We hebben een wandeling door mijn leven gemaakt’, zegt hij. In een café zoende hij haar toen voor het eerst en wist meteen ‘dit is ‘r!’
Marjelle

Op het nachtkastje ‘Het nulnummer’ van Umberto Eco
Marco draait Technicolor

Meer interviewseries vind je op Marjelle ontmoet

Dóm schaap!

Met zon vertrek ik uit Rotterdam, naarmate de trein steeds dichter bij Ermelo komt pakken donkere wolken zich samen. Weeronline zat er deze keer helemaal naast. Ik heb niet alleen geen paraplu bij me, ook m’n kleren zijn nog in lentestemming. Mistroostig kijk ik naar m’n blote voeten in sandalen en ril in m’n dunne shirt. Bij aankomst op het station barst de bui echt los, ik vlieg op de eerste de beste auto af en zie gelukkig daarachter het enthousiaste gezicht van Arda opduiken. ‘Wat een weer!’ roepen we bijna in koor. ‘De schaapjes zijn inmiddels bijna verdronken’, voeg ik er grinnikend aan toe.

Het plan was om naar de Schaapskooi te gaan, bij mijn vorige bezoek in het kader van ‘Beeld van een blogger’ was dat er niet meer van gekomen. We hadden toen afgesproken in de lente een nieuwe poging te wagen, allebei dol op pluizig en fotograferen. Ook deze keer verloopt de communicatie moeiteloos, we herkennen een aantal dingen in elkaar en dat is fijn. Na een lunch in haar idyllisch gelegen huis piepen de eerste stralen voorzichtig door de wolken heen, we besluiten toch naar de hei te gaan. Wel met de auto in plaats van met de fiets, dat komt wellicht een andere zomerse keer. Helaas zijn we te laat voor kuddeplaatjes en worden weggeblaft door de schaapshonden die hun taak er voor vandaag op hebben zitten.

Na een kort intermezzo bij Boshuis Drie, waar we beide bepaald niet gecharmeerd zijn van de gastvrouw die de regels wel heel star toepast en het ene deel van het terras met volop zon voor gesloten verklaart, komen we terecht bij de Dorpskamer, een leuk, druk etablissement. Bij een paar glazen wijn en iets teveel wesp  praten we verder over ons leven, over hoogte- en dieptepunten. Als even later de zalmmoot en slibtongetjes arriveren gegarneerd met sla, friet en heerlijke gebakken aardappeltjes die naar Griekenland smaken, proosten we op elkaar. Het is een gezellige middag op een doordeweekse dag. Alleen jammer dat het zo’n tweeëneenhalf uur reistijd is van mijn deur tot haar deur.
Marjelle

All the King’s Men Wild Beasts (live-uitvoering)