Categoriearchief: Bloggen

Als ik kon toveren…

Bijna een maand is het nu doodstil op m’n blog. Geen verhalen, geen overpeinzingen of foto’s. De afgelopen periode is er een van vallen en veel opstaan. De eerste woorden die in me opkomen zijn: pijn, dokters, deken tegen de kou, huizenjacht en oogmigraine. Dat laatste is een nieuw fenomeen dat z’n intrede heeft gedaan. M’n ogen – die ik zo hard nodig heb om de wereld te bezien en m’n freelance werk te doen – zijn overgevoelig geworden voor licht en schitteringen. Met name beeldschermwerken levert veel problemen op. Zo’n migraineaanval gaat gepaard met lichtflitsen, duizeligheid, misselijkheid en soms ook hoofdpijn. De eerste keer dat het beeld van de pc begon te golven en ik bewegende caleidoscopische figuren zag, was dan ook best angstaanjagend. Ik zwabberde door het huis, zocht onderweg af en toe steun tegen een muur en had geen flauw idee wat er aan de hand was. ‘Rustig blijven’, mantra-de ik. Ik heb al zoveel overleefd, dacht ik erachteraan.

Toverstokje

Aan de ene kant wilde ik niets liever dan alles opschrijven. ‘Het moet eruit’. Aan de andere kant verstarde ik bij het idee om erover uit te weiden. De benarde situatie waarin ik al een hele tijd zit, wordt er niet beter op ondanks al mijn inspanningen en wie zit er nou te wachten op verhalen daarover. Mensen willen success stories horen. Ze willen dat hun geloof in de maakbaarheid van de wereld intact blijft en papegaaien elkaar zonder enige kennis van zaken na: ‘Alles komt goed.’ Het is dan ook geen toeval dat termen als ‘toverstokje’ en ‘lucky break’ steeds vaker opduiken in m’n berichten en gesprekken. Ik zit dus in een bizarre spagaat. Uit deze ongezonde leefomgeving wegkomen lukt (nog) niet, omdat ik een weinigverdienende freelancer ben, die slechte woonsituatie heeft weer negatieve effecten op m’n gezondheid, wat weer zijn weerslag heeft op m’n inkomen et cetera. De cirkel is vicieus, je spreekt het bijna uit als vicious. 😉 Een parttime baan of een ander huis, één van beide kan al een wereld van verschil maken. Voor mij & mijn gezondheid.
Marjelle

Aan de keukentafel met Daan!

Na ‘Beeld van een blogger’ en ‘Beeld van een tweep’ komen in de derde serie Facebookers aan bod. Op zoek naar de mens achter de avatar, een ontmoeting met een man/vrouw in zijn/haar stad.

Beeld van een Facebooker (6)
Na een dwaaltocht door Utrecht beland ik dan eindelijk voor de deur van Daan. ‘Journalist, verlies- en rouwdeskundige, levensgenieter’ staat er op haar site, veel meer dan dat weet ik  niet. Daan doet open, vriendelijk gezicht, heldere ogen, ik loop achter haar aan de ruime woonkeuken in van het mooie, oude pand. We gaan zitten aan de lange tafel met aansluitend een kookeiland, de ideale plek om mensen te ontvangen en bij te praten. Later hoor ik dat haar man hier ook kookworkshops geeft. Als we het over eten hebben, lichten haar ogen op. Ze houdt erg van gekruid eten, van Marokkaanse gerechten zoals couscous royale en vegetarische tajine. Daan laat me Casa Benali zien, haar favoriete kookboek. Bij de prachtige foto’s van kleurrijke gerechten loopt het water me in de mond. Ze is enthousiast, dit kookboek is niet zomaar een kookboek, het bevat naast exotische recepten ook poëtische intermezzo’s.

‘Als er vroeger iets op het menu stond wat ik niet lustte, kwam er in plaats daarvan een andere groente op tafel.’

Het gesprek gaat verder over rouw. Daan heeft op 14-jarige leeftijd haar moeder verloren en ze vertelt: ‘Mijn vriendinnen waren er gewoon, ze hebben ervoor gezorgd dat ik overeind bleef.’ Toen ze 22 was werd haar vader ziek en ze was 32 toen ook hij overleed. In 2007 verscheen haar eerste boek Leven zonder ouders.
‘Je hebt een heel mooi Afrikaans gezegde: ”It takes a village to raise a child”. Je hebt een dorp nodig om een kind op te voeden en dat dorp heb je ook nodig om te rouwen.’ Ze gelooft in burgerinitiatief, je hebt buurmannen en buurvrouwen nodig om overeind te blijven. Dat geldt voor vluchtelingen én voor mensen in de rouw. Na een heftig verlies heb je niet per se altijd een (rouw)therapeut nodig. Mensen blijven overeind, omdat dingen ook blijven zoals ze waren (school, juf enzovoort). Je hebt mensen nodig die jou helpen, je hoeft niet van de pijn afgeholpen te worden. ‘Ik vind het fascinerend om te zien hoe mensen ermee omgaan en hoe ze op hun eigen kracht er verder mee kunnen gaan.’

‘Als je geen dorp hebt om in te schuilen, zoek een nieuw dorp.’

Daan Westerink
Foto: Godfried van Utrecht

Over de vluchtelingenproblematiek: ‘Mensen vergeten wat vluchtelingen zijn, ze vluchten letterlijk in pyjama hun huis uit met kleine kinderen. Wij krijgen hier gefilterde informatie, we zien de satellietzenders niet.’ Ze vervolgt: ‘Mensen hebben vaak een korte memorie van wat er in de geschiedenis is gebeurd. Ze vragen zich niet af waarom de vluchtelingenstroom groeit, wat ons aandeel is erin.’ Oorlog voeren werkt niet: ‘Ik ben een enorme pacifist, ik geloof niet in wapenhandel.’ Als mogelijke oplossingen noemt ze: opvang in de regio, Assad moet stoppen met de eigen bevolking te bombarderen, een boycot van Saoedi-Arabië. Op microniveau kun je ook hulp geven door in kleine kring goede dingen te doen waarbij verbinding het uitgangspunt is. ‘Adopteer een vluchteling’ bijvoorbeeld als variant op het Foster Parents Plan. Ze legt uit: ‘Wees een aanspreekpunt voor één vluchteling.’ Zelf heeft ze Majed ‘geadopteerd’. Zijn vrouw en kleine kinderen zijn in Syrië achtergebleven en hij mist ze heel erg. Langzaam maar zeker gaat het nu iets beter met hem, hij traint voor de marathon en volgt Nederlandse les op YouTube.

‘Dit land bestaat alleen maar uit mensen die uit alle windstreken zijn komen aanwaaien.’

Als ik ten slotte op een luchtiger onderwerp overga en naar haar favoriete vakantiebestemming vraag, hoeft ze niet lang na te denken. De combinatie van stedentrip en festival vindt ze ideaal, zoals Berlijn en Lollapalooza, dat was een geweldige ervaring. Ook Rotterdam, Antwerpen, Rome en Edinburgh – je bent zo de stad uit en staat midden in de Highlands – vindt ze prachtige steden. Volgend jaar staat Australië op het programma, met man en twee tienerdochters gaat ze logeren bij familie. Ondanks haar drukke leven heeft ze ook nog tijd voor hobby’s. Ze werkt namelijk niet alleen als journalist en docent journalistiek, maar volgt ook een masteropleiding pedagogie, geeft lezingen en trainingen over omgaan met verlies en is bezig met twee boeken. Behalve van koken houdt ze van volleybal, daarnaast gaat ze regelmatig naar de sportschool. Het was even wennen in het begin, maar inmiddels doet ze het met veel plezier. Ook voor muziek, lezen en fotograferen maakt ze graag tijd vrij, al staat concertbezoek nog steeds op nummer 1.
Marjelle

‘Waar ik ook ben, ik kan niet als toerist ergens rondlopen. Ik ontspan me het liefst met mensen, samenzijn met anderen.’

Op het nachtkastje Jacht Elvis Peeters
Motto ‘Each human being is human and counts as the moral equal of every other’ Martha Nussbaum
Daan draait Nick Cave

Meer interviewseries vind je op Marjelle ontmoet

Naakt in een doos!

Toen ik bij NOC NOC in Rotterdam aanschoof tijdens de koffietentjestour van Bureau Play kwam het gesprek opeens op woonruimte. Ik vertelde dat ik acuut op zoek was naar een ander huis en er niet aan moest denken om nóg een winter onder een deken te bivakkeren. De etage waar ik woon, heeft namelijk een gebrekkige verwarming en hangt verder van plakband aan elkaar. Patty, een van de aanwezigen, zei toen dat ze afgelopen jaar een oproep op Facebook had gezet met de tekst: ‘Leuke chick zoekt een huis in Rotterdam!’ Nou ben ik zeker leuk, maar m’n chickjaren liggen alweer een hele tijd achter me. De oproep had overigens succes, al binnen een week kreeg ze andere woonruimte aangeboden. Het deed me ook denken aan het verhaal van Jesse.
Op Baan zoekt Jesse
beschrijft deze 28-jarige in het kort haar zoektocht naar een baan. Al snel besluit ze tot actie over te gaan. Slechts ‘gekleed’ in een kartonnen doos gaat ze in het centrum van Eindhoven de straat op. De actie trekt meteen de aandacht en levert veel reacties op. Ik ben het beeld van Jesse in die kartonnen doos nooit vergeten … Sowieso vind ik het mooi als mensen op een eigen en ludieke manier hun doel proberen te verwezenlijken. Ook dit verhaal heeft een happy end: inmiddels werkt Jesse als Junior Communication Officer. Nu zoek ik zelf én een ander huis én extra inkomsten in de vorm van meer opdrachtgevers en/of een parttime baan.

Redacteur, corrector, coach, interviewer, puzzelmaker, matchmaker, personal assistant, broodjessmeerder of koffiejuf, ik doe het allemaal met evenveel inzet. Sleutelwoorden zijn: correctie, redactie, taal, bloggen, puzzels, sociaal, accuraat, loyaal, zelfstandig, creatief. Freelance vanuit huis of reizen in een straal van 80 km rond Tilburg. Ook verkassen naar een andere stad is een optie. Als het maar geen Almere of Beverwijk is. Een combinatie van zo’n oproep à la Patty & doosactie à la Jesse is geen goed plan. Als je zoiets doet, moet het wel bij je passen. Bovendien hou ik niet van copycats. De vraag is dus: zal ik het van de daken schreeuwen, social media bekogelen, een makelaar of werkgever levenslang gratis puzzels aanbieden in plaats van taart of moet ik me gewoon in deze outfit hullen, verstand op nul en blik op oneindig …?
Marjelle

Foto Internet

Liebste(r) Myriam

Nu Myriam me voor de tweede keer genomineerd heeft voor de Liebster Award heb ik besloten een uitzondering te maken en haar persoonlijke vragenlijstje te beantwoorden. 😉 Ik maak meestal alleen lijstjes in m’n hoofd – voor de boodschappen bijvoorbeeld – maar deze keer zet ik m’n antwoorden op virtueel papier. Als je geen idee hebt wat de Liebster Award inhoudt: hier vind je meer info. Laat ik meteen beginnen met de boel om te gooien – ik ben niet zo van de regels – en Myriams vragen van de dag ervoor beantwoorden, omdat die meer bij mij aansluiten.

Tilburg

  • Wat is voor jou de belangrijkste reden om te bloggen?
    Schrijven is creëren, een manier om me te uiten, woorden tot leven laten komen. Mijn kijk ergens op, mijn verhaal vertellen. Het is ook soms een uitlaatklep, dat kan op persoonlijk gebied zijn en ook als er onrecht in het spel is. Dan wil ik mijn stem laten horen, iets wat ik te weinig heb gedaan. Ondanks dat ik kritisch ben, heb ik me jarenlang te veel aangepast. [maar nu dwaal ik af]
  • Wat zijn je drie meest positieve karaktereigenschappen?
    Eerlijkheid, trouw tot op het bot, grappig, groot gevoel voor rechtvaardigheid, lief en behulpzaam. [oeps, het mochten er maar drie zijn]
  • En wat zijn dan de meest negatieve eigenschappen bij jezelf?
    Ik kan geen twee dingen tegelijk doen, dus een bijbaantje in de horeca zat er nooit in en ik heb ook geen rijbewijs. Verder voel ik me minder op m’n gemak in groepen en kom ik het meest tot m’n recht face to face. Ook heb ik de neiging door mensen heen te kijken en dat wordt vaak niet gewaardeerd. Iets meer opportunisme – ik heb het altijd een slechte eigenschap gevonden, maar besef steeds meer dat je een bepaalde dosis nodig hebt om te kunnen overleven – zou wel handig zijn. In tijden van nood trek ik me eerder terug in plaats van om hulp te vragen.
  • Welke quote omschrijft het meest je levenshouding?
    Nelson Mandela – bijzondere man – heeft veel wijze dingen gezegd en gedaan. Sowieso heel mooi om te zien dat iemand na zoveel jaren gevangenis er ongebroken en zonder wrok weer uitkomt. Deze quote, het is niet zozeer een levensmotto, spreekt me erg aan: “Do not judge me by my successes, judge me by how many times I fell down and got back up again.”
  • Wat is je meest geliefde bezigheid op een warme zomeravond?
    In de late zon op een terrasje of op een uitgestrekt strand met veel golven en weinig mensen (alleen heb ik dat strand niet zo snel bij de hand).  Met een glas witte wijn in de ene hand en een lief iemand naast me. [o ja, en lekkere hapjes, altijd goed]
  • Wat is je minst geliefde bezigheid op een hete zomerdag?
    Op m’n bloedhete zolder de was ophangen en er ’s avonds ook nog móéten slapen.
  • Wat is je meest geliefde bezigheid op een ijzig koude winteravond?
    Me opwarmen bij de open haard of houtkachel die ik beide niet heb, dus enige fantasie is wel vereist. Gedachteloos in de vlammen turen, een sigaret opsteken, deze associatie komt opeens in me op, ik rook al ruim tien jaar niet meer. [cold turkey afgekickt, je zou het er warm van krijgen]
  • Wat is je minst geliefde bezigheid op een donkere duistere en koude winterdag?
    Herinneringen aan m’n middelbareschooltijd komen terug. Om 7.00 uur wakker gemaakt worden door de wekker. Het is nog pikdonker, de ramen hebben ijsbloemen. Dik ingepakt naar buiten en verkleumd wachten op de bus die maar niet komt, vervolgens in de tram, terwijl ik steeds dichter bij school kom. [de laatste plek op aarde waar ik toen wilde zijn]
  • Wat is je lievelingsseizoen en waarom?
    Ik ben een lente- en zomervrouw. Lente: het einde van de winter, de temperatuur stijgt, bloemknoppen ontluiken, jong grut huppelt in de weiden, tussenstops op terrasjes in de zon. Zomer: het wordt nog warmer, zonderjasweer, fietsen, wandelen, genieten van de natuur, lome middagen op terrasjes in de schaduw.
  • Hoe ga je het liefst op reis?
    Met beide ogen open, ook onderweg is het al vakantie. Vanwege gezondheidsredenen mag ik niet vliegen, maar de trein heeft ook wel wat. Uitstappen wanneer je wilt, geen extreme temperatuurovergangen. Bijzondere verhalen van onbekenden.
  • Waar ga je het liefst heen op vakantie?
    Griekenland komt het eerst in me op, mooi land met heerlijke retsina en fasolakia. Ik zou ook graag naar Andalusië reizen, nog één keer Rome zien, de woeste natuur in Schotland bewonderen, een gezellige Ierse pub bezoeken… er zijn zoveel mooie plekken. M’n droom is om ooit wildlife-foto’s te maken in Afrika, maar met de trein is dat toch echt een brug te ver.
    Marjelle
  • Vragen
    1 Hoe voel je je vandaag?
    2 Wat zou je anders doen met de kennis van nu?
    3 Van wie heb je het meest geleerd?
    4 Heb je nog dromen, zo ja welke?
    5 Aan wie of wat erger je je?
    6 Wat vind je werkelijk belangrijk in het leven?
    7 Welke eigenschap waardeer je het meest bij een vriend(in)?
    8 Welke eigenschap waardeer je het meest bij jezelf?
    9 Wat is je levensmotto?
    10 Waar ben je trots op/blij mee?
    11 Welke vraag ontbreekt er nog in dit rijtje?
    Succes & plezier!

Met Bubbliciously me in Gent

Na ‘Beeld van een blogger’ en ‘Beeld van een tweep’ komen in de derde serie Facebookers aan bod. Op zoek naar de mens achter de avatar, een ontmoeting met een man/vrouw in zijn/haar stad.

Beeld van een Facebooker (2)
‘De volgende halte is Gent-Dampoort’. Ik zit in de trein naar België op weg naar Myriam, m’n tweede facebooker. Voor deze gelegenheid heb ik een superdagretour Tilburg-Gent aangeschaft, hopelijk wordt het ook een superontmoeting. Op  het station hebben we bij de geldautomaat afgesproken, waar ik eerst nog de verkeerde persoon aanklamp. Ze lijkt als twee druppels water op Myriam, maar zegt heel beslist ‘nee!’ als ik haar aanspreek. Kort daarna komt de echte Myriam aanlopen, gekleed in een lang, vrolijk gewaad, lekker luchtig op deze zomerse dag. Druk pratend wandelen we naar het oude centrum met z’n mooie pleinen en monumentale gebouwen. We blijken allebei een voorliefde te hebben voor terrassen aan het water, en met een Aperol Spritz en een Tonic proosten we even later op elkaar. Ook de zon werkt mee, Gent laat zich van zijn mooiste kant zien.

MyriamKlik op de foto voor een groter formaat

Ik vraag haar wat ze na de middelbare school heeft gedaan. Ze vertelt dat ze de opleiding verpleegkunde gevolgd heeft en die na drie jaar heeft afgerond. In die periode was er een groot overschot aan verpleegkundigen en daardoor is ze nog een tijd werkeloos geweest. Vervolgens heeft ze onder meer lang gewerkt in een Woonzorgcentrum in Oostkamp, een plaats vlak bij Brugge. Als ze nu de keuze opnieuw zou moeten maken, zou ze een studie Nederlands of Engels kiezen. De baan van journalist lijkt haar wel wat. Binnenkort start ze als ‘study nurse’ bij een Europees bedrijf dat zich bezighoudt met celtherapie. Een aantal dagen per maand bezoekt ze dan verschillende behandelcentra en gaat bij artsen langs om gegevens uit patiëntendossiers te verzamelen en deze in de computer in te voeren.

Haar ideaal was altijd een gezin met vier kinderen, maar na de eerste twee – zoon Jeroen en dochter Sara waar ze allebei dol op is – kon ze geen kinderen meer krijgen. Ze besloot een cursus Pleegzorg te volgen. Ongeveer drie jaar geleden kwam ze in contact met Jens, die stage liep bij het rusthuis waar ze toen werkte. Een jongen van 18, die van huis was weggelopen, zwaar mishandeld en in de crisisopvang zat. Myriam trok zich zijn lot aan. Na verloop van tijd besloot de familie hem in huis te nemen. Het eerste jaar ging het redelijk goed, ondanks de autistische diagnose en de emotionele schade die hij tijdens zijn jeugd had opgelopen. Op een gegeven moment ging het echter steeds slechter, hij lag dagenlang op bed en was zeer depressief. Uiteindelijk ging het niet meer en heeft Myriam een kamer voor hem moeten zoeken. Ze zijn nog steeds zijn backup en hij kan altijd bij hen terecht, maar het gaat haar aan het hart dat het zo gelopen is.

Over Jens: ‘Als hij lacht is het gelijk alsof de hemel opengaat.’

Ze blogt sinds vorig jaar november op Bubbliciouslyme. Het ‘Blogboek’ van Kelly Deriemaeker was daarbij heel motiverend en inspirerend. Ze heeft altijd al graag geschreven, maar tijdens haar huwelijk en kinderen krijgen kwam het er niet meer van. In eerste instantie schreef ze vooral over haar zware burnout die ze in augustus 2013 gekregen heeft. Ze heeft twee heftige jaren achter de rug, waarin ze ook haar werk als adviseur kwaliteitszorg niet meer kon doen. Geleidelijk aan begon het beter te gaan en inmiddels blogt ze ook over andere dingen, zoals champagne, meditatie en de fictieve lotgevallen van Adeline. Haar blogdoel is om binnen een jaar meer dan 1000 volgers te krijgen, ze zit nu al op een respectabel aantal van 536. Af en toe doet ze ook mee aan verhalenwedstrijden en daarnaast is ze bezig met een autobiografie voor een vriend. Dat boek wil ze graag voor het eind van het jaar af hebben.

‘Ik ben het gelukkigst als ik aan het schrijven ben.’

Als het over schrijven gaat begint ze te stralen. ‘Ik moet me echt bedwingen om niet meteen nadat ik ben opgestaan te beginnen’, zegt ze.
Nadat we uren op het terras aan het water hebben gezeten, stelt Myriam voor om naar Brasserie Bridge te gaan waar haar nichtje werkt. Bij een glas witte wijn en een biertje praten we verder. ‘Wat wil je eten?’ vraagt ze. ‘Ik wil graag het kindermenu met steak, salade en Belgische frietjes of vind je dat gek?’ grinnik ik. Gelukkig vindt ze net als ik niet gauw iets raar, zelf bestelt ze haar lievelingsgerecht spaghetti bolognese. Ik word getrakteerd op een lekkere maaltijd op een gezellig druk terras en krijg een beetje een vakantiegevoel. Moe en voldaan van zon en praten nemen we ten slotte afscheid. Het is veel later dan de bedoeling was, ik moet nog drie uur reizen voordat ik in Tilburg ben, maar het was ’t zeker waard.
Marjelle

Op het nachtkastje ‘Wachten op woensdag’ van Nicci French
Motto ‘Everything you ever wanted is on the other side of fear’
Myriam draait The Black Eyed Peas

Meer interviewseries vind je op Marjelle ontmoet

Met Zapnimf in het bos

Moe en een beetje rozig van de wijn stap ik in Roosendaal over op de trein naar Rotterdam. Het was een drukke dag vandaag met veel mensen, zon, groen, vuur en later ook motregen. Na wat twijfel heb ik toch ‘ja’ gezegd op de blogmeeting in Kapellen, als enige Nederlandse in het hol van ‘de Vlaamse leeuw’. Leuk om weer in België te zijn waar ik een groot deel van m’n jeugd heb doorgebracht, ook leuk om Zapnimf en medezapjes nu een keer live te aanschouwen. Als ik ’s middags op het station arriveer vallen me meteen de huizen op, groot, klein, modern en met tierelantijntjes gebroederlijk naast elkaar, zo anders dan in ons regeltjesland waar je al een boete krijgt als je pui een cm te ver uitsteekt.

Even later word ik opgehaald door Appelmoose, vriend van, ze wonen midden in het bos waar geen bus ooit komt. ‘Mooi!’ roep ik als ik hun uitgestrekte weelderige tuin zie, een minipark op zich, het grote huis daarachter, de hoge statige bomen. Een Belgisch paradijsje… hier zou ik wel loom in een hangmat willen hangen. Zapnimf komt enthousiast op me af, het voelt meteen vertrouwd. ‘Pak gewoon waar je zin in hebt, mijn huis is jouw huis.’ Daar hou ik van, ik ben niet zo van opzitten en pootjes geven. Ze is een echte wervelwind, drukke prater, met tien dingen tegelijk bezig en heel gastvrij. Ik schuif aan bij de lange tafel onder de schaduwrijke bomen en maak kennis met bloggers en niet-bloggers.

Vogels fluiten, kinderen pingpongen, ik luister naar de mij zo bekende Vlaamse tongval, nip van m’n witte wijn en voel me redelijk ontspannen tussen louter vreemden. In plaats van de hangmat kies ik later voor de boswandeling in de zon. Na anderhalf uur lopen door het hoge gras, T-shirt uiteindelijk toch nog natgeregend, heb ik honger gekregen en ben benieuwd naaar alle lekkere hapjes die iedereen heeft meegenomen. Inmiddels zijn een paar mensen, voornamelijk mannen bezig met vuur maken, ik moet even aan Expeditie Robinson denken. Prachtig zo’n groot vuur midden in het bos. Helaas moet ik nu echt weg, m’n trein vertrekt al om 20.58 uur. Met een zoen voor de gastvrouw en een zwaai naar de rest neem ik afscheid en spring snel bij Appelmoose in de auto.
Marjelle

Little Green Joni Mitchell

Lezers-top-20

  1. Groeten aan Loesje! 1018
  2. Smokey eyes 795
  3. Als de rook om je hoofd is verdwenen! 604
  4. Fotoshoot 471
  5. Marjelle blogt… 444
  6. Sleepless in Rotterdam 439
  7. Lentemeisjes! 358
  8. Sunny side of sex! 323
  9. Moulin Rouge? 317
  10. Paardenmeisje! 281
  11. Jij is lief! 270
  12. Voor het zingen de kerk uit! 265
  13. Zo moeder, zo dochter… 255
  14. Over leugens, CDA en studievisa 232
  15. Dag! 232
  16. ‘Vróuwen!’ 201
  17. ‘Een beetje gedachte springt uit zijn denkpatroon’ 200
  18. Door het oog van de naald 198
  19. Interview 191
  20. To date, or not to date 185

Beer wil meer!

‘Schaam je je soms voor mij?’ vraagt Beer enigszins gepikeerd. Ik kijk hem verbaasd aan, ‘hoe kom je daar nu toch bij!’ Hij trekt opeens een verdrietig snuitje en bromt iets in de trant van ‘ik was altijd welkom op het VK-blog, maar mag-niet meebloggen op WordPress.’ Opgelucht haal ik adem. ‘Dat is een misverstand, Beer, natuurlijk ben je hier hartstikke welkom, ik heb alleen zoveel aan m’n hoofd dat ik er niet meer aan gedacht heb om dat tegen je te zeggen. Gelukkig begin je er zelf over, ik heb er een hekel aan als mensen dingen voor me invullen zonder iets te vragen.’ Hij knikt instemmend, ‘daar hou ik ook niet van, het leven is al moeilijk genoeg zonder dat je je tegen de breinspinsels van anderen moet gaan verdedigen.’

Die opmerking doet me denken aan een recente ervaring met een blogger, zelden heb ik meegemaakt dat iemand vrijwel alles wat ik schreef zo volledig uit z’n verband rukte, humoristische opmerkingen steeds letterlijk nam en telkens om de kern heen draaide. Het heeft me iets voorzichtiger gemaakt in het initiële contact met mensen, dit soort personen zuigt alle energie uit je– Beer knijpt in m’n arm, ‘waar zit je met je hoofd?’ vraagt-ie. ‘Nou, niet bepaald in de wolken’, grinnik ik, ‘een aantal nare herinneringen kwam weer boven, maar laten we aan leuke dingen denken, waar heb jij zin in?’ Hij denkt geen seconde na en roept ‘in honing natuurlijk!’
Marjelle

As Jy Weer Skryf Chris Chameleon (tekst Ingrid Jonker)

Foto Witold Riedel

Meer Beer o.a. in:
‘Wát ga je doen?’
Ik heb zo’n zin in je!
Turkse buurtflarden

The pros and cons of blogging

Met het einde van het Volkskrant-blog in zicht denk ik terug aan de beginperiode toen ik, bloggroentje nog, in 2008 met ‘Door de doornen naar de sterren‘ m’n schreden op het blogplatform zette. Een van de eerste reacties die ik kreeg is me bijgebleven, ‘Welkom in de wondere wereld van de volkskrantblog-software die alleen maar doet wat je wilt als je hem zachtjes streelt met je muis 😉‘, maar ook andere mensen hebben me een welkom gevoel bezorgd. Dat niet alles louter rozengeur en maneschijn was in die wereld van het bloggen werd me al snel duidelijk.



Om me heen doemden rechts en links
kampen op waarin heuse vetes werden uitgevochten en menig ad hominem je om de oren vloog. Een eindeloze herhaling van zetten waarbij niemand een duimbreed toegaf. Sowieso hou ik van duidelijkheid, liever Jip en Janneke-taal dan elkaar proberen af te troeven met tu quoque’s en dergelijke. Niet alleen Latijnse benamingen zorgden hier en daar soms voor brallerige onduidelijkheid, ook onderhuidse opmerkingen gevolgd door aanminnig kijkende emoticons brachten menigeen in verwarring.

Bepaalde commentaren herinner ik me nog bijna letterlijk, zoals ‘wat een azijnlucht hangt hier opeens‘. Ik weet de namen zelfs nog. Gek dat juist dít is blijven hangen terwijl er veel ergere dingen waren. Ondertussen blogde ik vrolijk verder, want er waren ook een boel positieve reacties. Bovendien kreeg het schrijven mij steeds meer te pakken, niet alleen was het heel leuk om te doen, ik kon er ook m’n ei in kwijt. In m’n infokolom verwoordde ik het toentertijd als volgt: ‘in dit blog heb ik het over de kleine dingen, alles wat in me opkomt en waar ik over wíl schrijven. Soms samen met Beer, soms alleen. De grote dingen – hoewel die grens niet altijd heel duidelijk is – komen misschien later nog aan bod, maar misschien ook niet’.



Een van de dieptepunten was die keer
dat ik midden in de nacht een haatmail kreeg uit onverdachte hoek en letterlijk stond te trillen op m’n benen. Ook de overtreffende trap van kinderachtig heb ik hier meegemaakt, variërend van scheldkanonnades omdat ik niet op iemands blog had gereageerd tot het verkrachten van tekst. Ik was vooral verbaasd over de kleinzieligheid en benepenheid van een aantal bloggers, die dingen deden waar een kleuter zich zelfs kapot voor zou schamen. Maar nog steeds blogde ik onvermoeibaar door, ik kreeg genoeg aanmoediging en ontmoette af en toe een blogger in het wild.

Ook hiervoor gold dat er mooie en minder mooie ontmoetingen bij waren. Sommige mensen presenteren zich op virtueel papier nu eenmaal een stuk warmer en geïnteresseerder dan bij een kop thee heb ik ervaren. Toch heb ik ook daarvan geleerd, al laat m’n gewone intuïtie me zelden in de steek, dat geldt niet voor m’n virtuele intuïtie, na veel vallen en opstaan ben ik mijn blogmensbeeld dan ook steeds meer gaan bijstellen. Inmiddels schrik ik weliswaar minder hard van steken onder water en ronduite leugens, een olifantenhuid zal ik nooit krijgen.



De steun die ik van een aantal mensen in de verhuisperiode heb gekregen is belangrijk voor me geweest. Ik kon elke druppel support gebruiken aangezien ik in een bijzonder roerige fase zat. Toen een week na m’n verhuizing ook nog eens m’n liefste vriend-ooit van de ene dag op de andere uit m’n leven wandelde na ruim twintig jaar lief en leed was dat de druppel. Daar zat ik opeens in m’n eentje in een relatief vreemde grootstad tussen halfuitgepakte dozen vol herinneringen zonder internetverbinding of telefoon. Schrijven was een van de manieren om te overleven in die tijd.

In januari 2009 begon ik genoeg te krijgen van het hele aan- en afbevelingencircus en de vriendjespolitiek en heb ik na ampele overwegingen m’n blog verwijderd, met één druk op de knop losten m’n bijdragen zich in het niets op. Toch begon het blogvirus na een aantal maanden alweer op te spelen. Eind maart ben ik teruggekomen met de toepasselijke blogtitel ‘Het nieuwe komt achter de punt’ en het voornemen me minder druk te maken om azijnpissers en overig virtueel gekrakeel. Ik had er meteen weer plezier in en het was fijn om een aantal mensen terug te zien.

Het bloggen heeft me ook op een aantal andere gebieden gestimuleerd. Geïnspireerd door diverse fotoblogs ben ik anderhalf jaar geleden begonnen met fotograferen. Sindsdien gaan m’n Kodak-camera en ik regelmatig samen op pad. Door het fotograferen ben ik meer door de ogen van een toerist naar Rotterdam gaan kijken en heb ik ontdekt hoeveel moois mijn stad te bieden heeft. Het heeft m’n interesse voor de natuur doen opbloeien, voor het eerst slenterde ik door botanische tuinen en genoot van kinderboerderijdieren. Het gras is lang niet altijd groener aan de overkant wat ondermeer sprookjesachtig verbeeld wordt door de Muizenpolder, maar vlak ook Het Park en de schitterende Kralingse plas niet uit.

De combinatie van bloggen, fotograferen en muziek heeft uiteindelijk tot het ontstaan van een aantal series geleid. ‘Bloggers in beelden‘ was de eerste, vervolgens zagen ‘Dierenmix‘, ‘Filmblik‘ en ‘Live‘-bands het licht. De meest recente serie ‘Beeld van een blogger‘ heeft onlangs haar eigen webstek ‘Beelden van…‘ gekregen, daarin ben ik op zoek gegaan naar de mens achter de avatar en ontmoet(te) ik een blogger in zijn of haar stad. Op het moment dat ik bezig was met nieuwe ideeën voor deze reeks viel de brief van Remarque plots in m’n mailbox. Mijn blogtoekomst is nog onzeker, hopelijk heb ik binnenkort weer genoeg energie om me in het doolhof van mogelijkheden te gaan verdiepen.
Marjelle

Sleep Poets of the Fall


Foto ‘Beer’ Witold Riedel

Naar The pros and cons of hitchhiking Roger Waters

Bloggers in beeld (5) – I want to ride my bicycle