Dit jaar had ik me voorgenomen om terug te gaan naar m’n roots die in België verspreid liggen. Lang geleden kwam ik daar als Nederlandse baby aan, een gebeurtenis waar ik me niets van kan herinneren. M’n jeugd heb ik doorgebracht in een randgemeente van Brussel. Ik kan de fietsroute naar school nog uittekenen en was niet altijd even alert, getuige de auto waar ik ooit tegen aan knalde. Herinneringen aan de bakker op het plein met heerlijk vers brood, de snoepwinkel waar ik kind aan huis was en de overdreven vriendelijke man van Delhaize waar ik me nooit bij op m’n gemak voelde. Ook het wekelijkse verplichte uurtje bankhangen in de kerk staat me nog haarscherp voor de geest. Maar ik dwaal af… toen ik recent een oude schoolvriendin op Facebook terugvond, vertelde ze dat er over een aantal weken een schoolreünie gepland stond. Ze hadden het nog over mij gehad, maar me niet kunnen traceren. Toeval bestaat niet, dacht ik, en ik besloot te gaan. A trip down memory lane.
De middag van de reünie word ik door Mich opgehaald op Antwerpen Centraal. Zoveel jaar later. Zouden we elkaar nog herkennen? Ik speur om me heen en zie een donkerblauwe auto staan, we zwaaien en even later begroeten we elkaar grinnikend. Het is gek om iemand na zo’n lange tijd terug te zien en tegelijk voelt het ergens ook heel gewoon om de draad weer op te pakken. Het weer werkt mee, als ik een uur later op het grote balkon met een glas wijn proost op m’n gastvrouw en haar partner, kijkt de zon stralend toe. We praten over heden en verleden, van de hak op de tak… Ik word steeds benieuwder naar wie ik vanavond nog meer zal aantreffen op de reünie. Een paar namen gaan door m’n hoofd, hoe zou het met Vera gaan en met ‘de Patte’? Het voelt goed om hier te zijn, al vind ik het wel een tikje eng straks, ik ben niet zo’n groepsmens en zie ook maar de helft omdat ik te ijdel ben om m’n bril op te zetten.
Tegen 19.00 uur lopen we het zaaltje binnen. Een zee van gezichten doemt voor me op. Mensen spreken mij aan en andersom, sommige herken ik, andere totaal niet. Het is een vreemde gewaarwording, het ene moment ben je nog een puber, donkere make-up, legerjas en gebleekte jeans, altijd te laat op school – het volgende moment sta je te praten met je vroegere klasgenootjes die nu mensen zijn met volwassen banen en kinderen. Wat me onder andere opvalt is dat degenen waar ik toen meer overeenkomsten mee had dezelfde zijn als nu en dat geldt ook voor degenen die me minder lagen. In de kern veranderen mensen niet echt, even los van uiterlijk, status en materie. De avond gaat voorbij in een vrolijke roes. Met een aantal had ik graag langer willen praten, wie weet komt dat er nog een keer van.
Marjelle