Tagarchief: herinnering

A trip down memory lane

Dit jaar had ik me voorgenomen om terug te gaan naar m’n roots die in België verspreid liggen. Lang geleden kwam ik daar als Nederlandse baby aan, een gebeurtenis waar ik me niets van kan herinneren. M’n jeugd heb ik doorgebracht in een randgemeente van Brussel. Ik kan de fietsroute naar school nog uittekenen en was niet altijd even alert, getuige de auto waar ik ooit tegen aan knalde. Herinneringen aan de bakker op het plein met heerlijk vers brood, de snoepwinkel waar ik kind aan huis was en de overdreven vriendelijke man van Delhaize waar ik me nooit bij op m’n gemak voelde. Ook het wekelijkse verplichte uurtje bankhangen in de kerk staat me nog haarscherp voor de geest. Maar ik dwaal af… toen ik recent een oude schoolvriendin op Facebook terugvond, vertelde ze dat er over een aantal weken een schoolreünie gepland stond. Ze hadden het nog over mij gehad, maar me niet kunnen traceren. Toeval bestaat niet, dacht ik, en ik besloot te gaan. A trip down memory lane.


De middag van de reünie word ik door Mich opgehaald op Antwerpen Centraal. Zoveel jaar later. Zouden we elkaar nog herkennen? Ik speur om me heen en zie een donkerblauwe auto staan, we zwaaien en even later begroeten we elkaar grinnikend. Het is gek om iemand na zo’n lange tijd terug te zien en tegelijk voelt het ergens ook heel gewoon om de draad weer op te pakken. Het weer werkt mee, als ik een uur later op het grote balkon met een glas wijn proost op m’n gastvrouw en haar partner, kijkt de zon stralend toe. We praten over heden en verleden, van de hak op de tak… Ik word steeds benieuwder naar wie ik vanavond nog meer zal aantreffen op de reünie. Een paar namen gaan door m’n hoofd, hoe zou het met Vera gaan en met ‘de Patte’? Het voelt goed om hier te zijn, al vind ik het wel een tikje eng straks, ik ben niet zo’n groepsmens en zie ook maar de helft omdat ik te ijdel ben om m’n bril op te zetten.

Tegen 19.00 uur lopen we het zaaltje binnen. Een zee van gezichten doemt voor me op. Mensen spreken mij aan en andersom, sommige herken ik, andere totaal niet. Het is een vreemde gewaarwording, het ene moment ben je nog een puber, donkere make-up, legerjas en gebleekte jeans, altijd te laat op school – het volgende moment sta je te praten met je vroegere klasgenootjes die nu mensen zijn met volwassen banen en kinderen. Wat me onder andere opvalt is dat degenen waar ik toen meer overeenkomsten mee had dezelfde zijn als nu en dat geldt ook voor degenen die me minder lagen. In de kern veranderen mensen niet echt, even los van uiterlijk, status en materie. De avond gaat voorbij in een vrolijke roes. Met een aantal had ik graag langer willen praten, wie weet komt dat er nog een keer van.
Marjelle

Nieuwe herinneringen maken

Klik op de foto voor een groter formaat

Na wekenlange regen en een huismussenbestaan in m’n nieuwe stad Tilburg waar ik door ziekte nog steeds bijna niemand ken, ben ik opgelucht dat de afgelopen dagen de zon weer volop z’n best doet om achter de wolken vandaan te kruipen. ‘Het is nog steeds zomer’, zeg ik tegen mezelf. Al zie ik wel dat sommige blaadjes herfstig kleuren en hoor ik de bruine exemplaren knisperen onder m’n sandalen, maar in mijn hoofd is het zomer. Ik zou bijna de zon in een doosje willen stoppen zodat ik hem er op een loodgrijze dag weer uit zou kunnen halen. Maar ik hou niet van doosjes, hokjes en kooitjes. De gedachte aan de komende winter is voor een tweeseizoenenmens als ik al deprimerend genoeg en bij het idee om dat in dit huis zonder isolatie, grotendeels zonder verwarming en met enkel glas mee te moeten maken knijpt m’n maag samen. Ik zet het uit m’n hoofd zoals ik zoveel dingen uit m’n hoofd zet. De afgelopen jaren staan in het teken van overleven, vermannen, relativeren, vallen en weer opstaan en zelfs in de grootst mogelijke ellende nog proberen een lichtpuntje te zien. Dat resulteert soms in opvallende observaties waar ik dan zelf om moet lachen. Als je eens wist wat ik allemaal denk, doe, voel, mis en probeer. Als je eens wist.
Ik moet nieuwe herinneringen maken, dacht ik toen ik vanmiddag door het Sterrenbos liep.
Marjelle

Melancholie met Satie

Aan de ene kant een doos met persoonlijke spullen. Met pijn en moeite in elkaar geklapt en gevuld. Door een rugblessure kan ik weinig en mag ik beslist niet tillen en sjouwen, maar in de praktijk is dat erg lastig met een verhuizing die morgen al plaatsvindt. Alles wat mis kon gaan is ook misgegaan, je kunt het zo gek niet bedenken of het is gebeurd. Van plafonds die er niet inzaten, een douche zonder deur, de afvoer die niet stroomt, een schilder die het tot drie keer toe dagenlang heeft laten afweten zonder enig tegenbericht, stukadoors die eigele vlekken maakten op m’n pas geschilderde muren, tapijt wat ik door extreme tijdsdruk in een verkeerde kleur moest nemen, vrienden die net op vakantie waren, een aannemer die tierend tegenwerkte, grove nalatigheid van de verhuurder tot mensen die hulp aanboden en vervolgens niets meer lieten horen. De lijst is schier eindeloos. Zelden heb ik zoveel druk en stress ervaren in zo’n korte tijd. Voor een simpele verhuizing waar mensen vaak zwaar over lopen te stressen draai ik m’n hand niet om. Dit wordt m’n twaalfde keer. Maar de nachtmerrie waarin ik vanaf 31 juli ben beland, met als dieptepunt dat ik kort erna ook nog finaal door m’n rug ging en helemaal niks meer kon, wens ik niemand toe.


Klik op de foto voor grotere cactusjes

Aan de andere kant een lege doos die me uitnodigend aankijkt. ‘Vul mij’. Brieven, kaarten, gedichten en foto’s glijden door m’n handen. Sommige lees ik met hernieuwde aandacht, andere gooi ik op de stapel. Bekende tekstflarden* komen voorbij, herinneringen worden wakker geschud. Het verleden leeft even op. Er is veel van mij gehouden door een paar mensen. Ik lees de brief van zes kantjes van m’n laatste ex, vlak voordat hij met z’n nieuwe vriendin op vakantie ging en voorgoed ons huis zou verlaten. Ik lees de emotionele mail van ex-liefste vriend waarmee ik een half leven lief en leed gedeeld heb. Ik heb veel van hem gehouden, maar hij had ook een andere kant en kon rücksichtlos zijn zoals ik aan den lijve heb ondervonden. Veel dingen gooi ik weg, ondanks m’n rugproblemen is het me gelukt om in een paar weken tijd tussen het plannen door stukje-voor-beetje m’n hele huis op te ruimen. Het voelt goed om ook wat spullen betreft een streep te zetten onder wat is geweest. Tegelijkertijd overvalt me een gevoel van melancholie. Van gemis. Soms moet je ruimte creëren om meer lucht te krijgen. Maar nu eerst morgen verhuizen en afwachten in welke staat ik m’n huis aantref. De schilder die de laatste muren zou doen is spoorloos verdwenen. Ik vrees het ergste.
Marjelle

* ‘Jij bent nu jarig
En ik ben ook jarig
We doen toch alles samen?
Gisteren, vandaag en morgen
En vanaf morgen meer dan ooit
Hoop ik

Gnossienne No. 1 Erik Satie