Na 22 ‘Bloggers in beeld’ was ik toe aan iets anders, toen werd het idee voor een nieuwe serie geboren die ‘Beeld van een blogger’ als titel meekreeg. Virtuele associaties hebben plaatsgemaakt voor een kijkje in het echte leven. Op zoek naar de mens achter de avatar ontmoet ik een blogger (M/V) in zijn stad. Het is daarbij niet de bedoeling om een diepte-interview te maken, wel om op speelse wijze foto’s van de stad, mijn impressie en de inbreng van de blogger zelf te combineren. Zijn wensen staan daarbij centraal, in het ene geval betekent dit dat hij je misschien wel paginagroot aanstaart of z’n diepste (bed)geheimen onthult, in het andere geval wordt er slechts een tipje van de blogsluier opgelicht…
Eerder verschenen in deze serie:
Beeld van een blogger (1) – Kuzz voor Guzz
(2)
Op een Apeldoorns perron kijk ik om me heen of ik Trektocht zie staan. M’n blik wordt getrokken door een slanke man in een felgroen hemd, spijkerbroek en rode gympen die ook zoekend rondkijkt. Ik zwaai naar hem en we begroeten elkaar enthousiast. Het idee om vervolgens een OV-fiets te huren laat ik al snel varen als blijkt dat de kaartlezer in de automatische fietsenstalling m’n chipkaart niet herkent. Het levert wel komische taferelen op, mensen die er net als ik niet meer in of uit kunnen. Hij schiet meteen een dame te hulp die niet weet wat ze precies waarin moet steken.
Even later spring ik achter op zijn fiets en rijden we naar het Oranjepark. Onderweg komen we langs het stadhuis, volgens hem het lelijkste gebouw van Apeldoorn. In het zonovergoten park speelt een live band en we vlijen ons neer in het gras met thee en Keizerskroon-bier. De sfeer is ontspannen, in deze mooie groene omgeving met uitzicht op een schitterende fontein en spelende kinderen krijg ik een beetje een vakantiegevoel. Schuin tegenover glimlacht er opeens een man naar me, het blijkt Eddy, een goede vriend van Trektocht, die nieuwsgierig was naar de vrouw achter Marjelle. Hij komt er ook bij zitten.
het gesprek verloopt vlot, allerlei onderwerpen passeren de revue, van politiekhete hangijzers zoals wilders, rechts, moslims en stemvoorkeur tot kinderen, de pil van drion en religie aan toe. gereformeerd, hervormd, katholiek, we hebben alledrie in meer of mindere mate met de kerk te maken gehad. een beetje rozig van zon, wijn en het intensief praten met twee steeds minder onbekenden vraag ik me af of ik bij thuiskomst nog wel een blog kan destilleren uit die paar haastige aantekeningen. ik besluit de dingen gewoon op hun beloop te laten zoals ik de laatste jaren steeds meer doe. gelukkig worden er na het concert nog broodjes uitgedeeld, inmiddels hongerig bijt ik in een pastramibolletje.
na een paar uur vindt eddy het tijd worden om ons alleen te laten en zijn dochter met pizza te verwennen. een afscheidszoen later lopen trektocht en ik door naar het bluescafé waar het john-f. klaver trio net aan het spelen is. tevreden neem ik een slokje witte wijn op het zonnige terras terwijl ik geniet van de muziek, ons gesprek en de mensen om me heen. hij komt er ook een aantal bekenden tegen die mij enigszins nieuwsgierig bekijken. onze volgende stop wordt art-café samsam, een leuke, bruine kroeg waar nog ouderwets-goede muziek wordt gedraaid zoals fleetwood mac. hier heeft hij ook z’n cabaretvoorstelling gewoon gelul! gehouden.
onder het genot van een sateetje aangeboden door een vriendelijke roemeen vertelt hij over zijn zoon die door omstandigheden sinds maart weer bij hem woont. wel gezellig, maar ook een beetje wennen om na acht jaar voor het eerst weer samen onder een dak te leven. ‘je kunt trouwens blijven slapen als je wilt’, biedt hij aan, ‘dan mag je in zijn bed, want hij is er niet vannacht’. ik twijfel nog over het logeeridee, maar ik word wel steeds nieuwsgieriger naar zijn huis waarover ik in zijn blog al een keer gelezen heb.
bij de voordeur word ik verwelkomd door een varkentje dat hautain z’n krulstaartje naar me toe heeft gekeerd en een zwarte kat die iets onverstaanbaars miauwt. ik krijg een korte rondleiding en ben meteen een beetje verliefd op het huis met al z’n eigenwijze hoeken en nisjes, ruimte en warme sfeer. tot m’n verbazing zie ik dezelfde roodleren bank staan als bij mij. we nemen een fles wijn mee naar buiten en gaan zitten aan de terrastafel, hij gooit wat blokken in de houtkachel en ik staar in de vlammen. ik hou van vuur.
heerlijk om zo laat nog lekker loom in de tuin te blijven hangen, dat is ondenkbaar in het drukke rotterdam-crooswijk waar ik woon. terwijl hij in de keuken nog wat
friet in de frituurpan gooit, pak ik het cryptogram van tafel en vul alvast wat dingen in met potlood, ooit was ik een verwoed cryptoliefhebber en -maker. later praten we verder over de liefde en exen, één opmerking over z’n laatste ex blijft hangen: ‘ik word nog steeds een beetje verliefd elke keer als ik haar zie’. ook gedichten en alcohol passeren de revue, hij blijkt tweemaal een ontwenningskuur te hebben gedaan. ik hoor verhalen over zijn jeugd waarbij de dood van beide ouders op jonge leeftijd bepalend is geweest.
hij vertelt dat hij twaalf was toen ook zijn moeder overleed en hij bij zijn broer in huis kwam, nog elk jaar bezoekt hij op moederdag haar graf. op school ging het daarna van de havo naar de mavo en ten slotte belandde hij op de leao. een aantal jaren later verhuisde hij weer en trok in bij zijn zus. na een blauwe maandag bij de marechaussee ging hij op z’n achttiende de verpleging in en werkte als begeleider van alcoholisten. het gesprek vloeit van alcohol over in muziek en film. hij houdt onder andere van bands als the cure, bløf, zijn favoriete film is o brother, where art thou met george clooney, maar ook the u-turn vindt hij net als ik een bijzondere en beklemmende film met sean penn in een schitterende rol.
het is gezellig bij het vuur, inmiddels is het vele uren en glazen witte wijn later, ik ben de tijd vergeten. of ik blijf logeren is allang geen vraag meer. hij kijkt me opeens aan en zegt, ‘wat zullen we doen, je kunt dus in het bed van m’n zoon slapen, maar je kunt ook bij mij komen liggen’. er valt een korte stilte. ‘ik heb wel zin om met je te vrijen’, vervolgt hij. ‘o’, zeg ik, ik hou wel van een directe aanpak en zit normaal niet zo gauw om een antwoord verlegen, maar deze keer weet ik niet veel te zeggen. gelukkig duurt dat maar even.
marjelle
