Tagarchief: hitte

Hot hot hot…

Vandaag moest ik aan een strip van Calvin en Hobbes denken, een van de weinige stripfiguren die ik echt leuk vind. Op een snikhete dag sprongen ze als een paar opgejaagde vlooien door het hete zand… Deze week staat in het teken van golven van hitte en slaaptekort. Op zich hoeft tropisch heet helemaal niet erg te zijn, ik kan me nog goed de vakanties op idyllische Griekse eilandjes herinneren waar toenmalige vriend en ik verkoeling zochten aan zee. Ik met een handdoek om m’n hoofd gewikkeld als een soort van sherpa, hij dobberend op een luchtbed. Bij de lunch genoten we op een terrasje aan het water van heerlijke Griekse boontjes en een fles retsina, erna loom uitrusten op bed. Het was een droge hitte, niet de klamme vochtige lappendeken die nu hier thuis & buiten hangt.

Calvin and Hobbes - strip Bill Watterson
Hier konden ze weer afkoelen

Op m’n etage in Tilburg waar ik ruim een jaar woon, is het al dagenlang gemiddeld 30 °C, vandaag zelfs 32, de ongeïsoleerde zolder die als slaapkamer verhuurd wordt krijgt een dikke 35-40+. Ook een tuin of balkon ontbreekt. Aangezien ik thuis werk, is er geen ontsnappen aan. Ik heb het dan ook nog nooit zo benauwd warm gehad als hier, met achter me een kreunende ventilator en naast me een waterspuit waarmee ik me om de zoveel minuten natspuit. Dat veel mensen geen flauw idee hebben dat niet iedereen een tuin en een normaal huis heeft, viel me de afgelopen dagen op in social media en kranten. De ene helft van Nederland woont grofweg gezegd in goede huizen met schaduwrijke tuinen en balkons, de andere helft zit klem in benauwde flats. Als ik dan soms gespreksflarden voorbij zie komen als ‘o, met die warmte valt het reuze mee, mensen doen er zó moeilijk over! [haha] Ik zit met ’n wijntje op een schaduwrijk plekje in de tuin en in huis is het 21 °C‘, dan denk ik: zullen we ruilen?
Marjelle

Smeltie* Smeltie *

Voor iedereen die twijfelt of ’t echt een hittegolf is 😉
– Uit de koude kraan komt opeens warm water.
– Chocoladerepen worden chocopasta.
– Boter is keihard, omdat-ie uit de ijskast komt.
– De plantenspuit wordt multifunctioneel.
– De enige koele plek in huis is onder een lauwe douche.
– IJsblokjes smelten als je ernaar kijkt.
– Naakt slapen blijkt de enige optie.
– Ventilators draaien overuren.
– De was droogt in een oogwenk op zolder.
– Vlees voor de BBQ is niet meer nodig, je bent zelf al een gegrild worstje.

Hittegolven

Op de heetste dag van het jaar besluit ik uit te gaan waaien op het strand, klinkt logisch maar of het dat ook echt is… De hitte valt op me als ik de deur uit loop, in zomertempo fiets ik naar Rotterdam Centraal waar mijn trein vertraging blijkt te hebben. Als ik uiteindelijk op Den Haag CS arriveer ga ik op zoek naar een OV-fiets. Zelden zo’n onbeschofte man meegemaakt als deze meneer, onder luid gemor draait hij op m’n vriendelijk verzoek – ik ben niet handig en ook niet zo groot – het zadel lager. Slingerend vervolg ik mijn weg, het zadel staat scheef, bij het eerste stoplicht wrik ik ‘m recht en veeg het zweet van m’n voorhoofd. 32 graden en ik heb nog een km of 15 voor de boeg voordat ik weer thuis ben.


‘Parkpop is vandaag’
, zegt het aardige blonde meisje bij de bushalte en legt me uit dat ik beter een andere route kan nemen. Op haar aanwijzing rij ik alsmaar rechtdoor tot ik geen flauw idee meer heb waar ik ben. Opeens zie ik een popperig restaurantje opduiken, Chalet ten Bosch, Hans en Grietje zouden er hun vingers bij aflikken. Ik ben blij dat ik even in de schaduw kan uitrusten en bestel een tonic en een potje thee. De twee mannen naast me zijn verdiept in hun gesprek, af en toe vang ik een flard op, ‘geloof jij in een ziel?’ Als ik wil afrekenen blijkt de pinautomaat stuk. ‘Ik heb geen cash bij me, hopelijk geloof je me op m’n eerlijke ogen, ik maak het geld vanavond over’,  ze ziet dat ik het meen.


Met hernieuwde energie stap ik op de fiets en rij over mooie lommerrijke bospaden, het ruikt er ook heerlijk. Onderweg word ik ingehaald door een leuke man met een paardenstaart, ja ze bestaan nog. ‘This is the place to be’, mijmer ik, schaduw en zon wisselen elkaar af in een prachtig groene omgeving. Het kompas in m’n hoofd wordt wel een beetje tureluurs van al die kronkelweggetjes, gelukkig wordt ‘Scheveningen’ aangegeven met pijlen, daar vertrouw ik meer op dan op mijn richtingsgevoel. Het regent vliegjes en wespen, ik kom bijna in botsing met een vlinder en dan… zie ik in de verte de duinen, m’n vissenhart springt op nu ik zo dicht bij de zee ben.


Als ik even later m’n fiets
op slot heb gezet tegenover het casino herhaal ik als een soort van mantra, ‘Simonis, casino, pier’. Het zou echt iets voor mij zijn om niet meer te weten waar m’n fiets staat. In de brandende zon ploeg ik door het zand om pootje te baden in de verkoelende golven. Het mooiste moment van de dag: met m’n blote voeten in het zilte water, zon in m’n rug, wind door m’n haar… Was het al die moeite waard, flitst door me heen. Dat soort dingen moet je je eigenlijk niet afvragen, anders kom je nooit meer ergens aan toe. Ik drink nog een tonic met ijs en citroen voordat ik de hete terugtocht naar Rotterdam aanvaard. Eenmaal thuis kijkt een zongestoofde tomaat me in de spiegel aan.
Marjelle

We still got the taste dancin’ on our tongues Wild Beasts