Tagarchief: Griekenland

Hot hot hot…

Vandaag moest ik aan een strip van Calvin en Hobbes denken, een van de weinige stripfiguren die ik echt leuk vind. Op een snikhete dag sprongen ze als een paar opgejaagde vlooien door het hete zand… Deze week staat in het teken van golven van hitte en slaaptekort. Op zich hoeft tropisch heet helemaal niet erg te zijn, ik kan me nog goed de vakanties op idyllische Griekse eilandjes herinneren waar toenmalige vriend en ik verkoeling zochten aan zee. Ik met een handdoek om m’n hoofd gewikkeld als een soort van sherpa, hij dobberend op een luchtbed. Bij de lunch genoten we op een terrasje aan het water van heerlijke Griekse boontjes en een fles retsina, erna loom uitrusten op bed. Het was een droge hitte, niet de klamme vochtige lappendeken die nu hier thuis & buiten hangt.

Calvin and Hobbes - strip Bill Watterson
Hier konden ze weer afkoelen

Op m’n etage in Tilburg waar ik ruim een jaar woon, is het al dagenlang gemiddeld 30 °C, vandaag zelfs 32, de ongeïsoleerde zolder die als slaapkamer verhuurd wordt krijgt een dikke 35-40+. Ook een tuin of balkon ontbreekt. Aangezien ik thuis werk, is er geen ontsnappen aan. Ik heb het dan ook nog nooit zo benauwd warm gehad als hier, met achter me een kreunende ventilator en naast me een waterspuit waarmee ik me om de zoveel minuten natspuit. Dat veel mensen geen flauw idee hebben dat niet iedereen een tuin en een normaal huis heeft, viel me de afgelopen dagen op in social media en kranten. De ene helft van Nederland woont grofweg gezegd in goede huizen met schaduwrijke tuinen en balkons, de andere helft zit klem in benauwde flats. Als ik dan soms gespreksflarden voorbij zie komen als ‘o, met die warmte valt het reuze mee, mensen doen er zó moeilijk over! [haha] Ik zit met ’n wijntje op een schaduwrijk plekje in de tuin en in huis is het 21 °C‘, dan denk ik: zullen we ruilen?
Marjelle

Smeltie* Smeltie *

Voor iedereen die twijfelt of ’t echt een hittegolf is 😉
– Uit de koude kraan komt opeens warm water.
– Chocoladerepen worden chocopasta.
– Boter is keihard, omdat-ie uit de ijskast komt.
– De plantenspuit wordt multifunctioneel.
– De enige koele plek in huis is onder een lauwe douche.
– IJsblokjes smelten als je ernaar kijkt.
– Naakt slapen blijkt de enige optie.
– Ventilators draaien overuren.
– De was droogt in een oogwenk op zolder.
– Vlees voor de BBQ is niet meer nodig, je bent zelf al een gegrild worstje.

Dat wordt buffelen!

Scheepjes kunnen leuk zijn, vooral aan de vissersboten in Griekenland die tussen de eilandjes door pendelden heb ik goede herinneringen. Van een zeilva-kantie lang geleden herinner ik me daarentegen vooral de kou, de saaie theorie-lessen en de veel te korte hete douches waaronder ik weer een beetje tot leven kwam. Varen van Angina naar Angistri zoals die keer met ex-liefste vriend, dat zou ik wel weer willen en dan uitpuffen in de warme schaduw bij een bord fasolakia en een of meer glazen retsina. De zoete smaak van herinneringen.

Aan dit alles dacht ik toen ik hoorde dat de Buffel Rotterdam ging verlaten. Op de laatste dag besloot ik nog even van mijn Rotterdampas te profiteren en een gratis kijkje te nemen aan boord. Ik klauterde ladders op en af, kwam onder-weg een hevig blazende zeeman tegen en een paar kinderen die net als ik wilden voelen of de erwtensoep en het brood op de feestelijk gedekte tafel wel écht wa-ren. Het is dan ook geen toeval dat ik ooit een museumsuppoost hijgend in m’n nek kreeg toen ik met m’n vinger naar een schilderij prikte. Leuk dat kijkje bin-nenboord. De mannen op de foto zijn overigens niet echt, dat zag ik wel meteen.
Marjelle

Museumschip ‘Buffel’ naar Hellevoetsluis Dichtbij 07-01-2013

Foto gemaakt in Museumschip Buffel

Dóm schaap!

Met zon vertrek ik uit Rotterdam, naarmate de trein steeds dichter bij Ermelo komt pakken donkere wolken zich samen. Weeronline zat er deze keer helemaal naast. Ik heb niet alleen geen paraplu bij me, ook m’n kleren zijn nog in lentestemming. Mistroostig kijk ik naar m’n blote voeten in sandalen en ril in m’n dunne shirt. Bij aankomst op het station barst de bui echt los, ik vlieg op de eerste de beste auto af en zie gelukkig daarachter het enthousiaste gezicht van Arda opduiken. ‘Wat een weer!’ roepen we bijna in koor. ‘De schaapjes zijn inmiddels bijna verdronken’, voeg ik er grinnikend aan toe.

Het plan was om naar de Schaapskooi te gaan, bij mijn vorige bezoek in het kader van ‘Beeld van een blogger’ was dat er niet meer van gekomen. We hadden toen afgesproken in de lente een nieuwe poging te wagen, allebei dol op pluizig en fotograferen. Ook deze keer verloopt de communicatie moeiteloos, we herkennen een aantal dingen in elkaar en dat is fijn. Na een lunch in haar idyllisch gelegen huis piepen de eerste stralen voorzichtig door de wolken heen, we besluiten toch naar de hei te gaan. Wel met de auto in plaats van met de fiets, dat komt wellicht een andere zomerse keer. Helaas zijn we te laat voor kuddeplaatjes en worden weggeblaft door de schaapshonden die hun taak er voor vandaag op hebben zitten.

Na een kort intermezzo bij Boshuis Drie, waar we beide bepaald niet gecharmeerd zijn van de gastvrouw die de regels wel heel star toepast en het ene deel van het terras met volop zon voor gesloten verklaart, komen we terecht bij de Dorpskamer, een leuk, druk etablissement. Bij een paar glazen wijn en iets teveel wesp  praten we verder over ons leven, over hoogte- en dieptepunten. Als even later de zalmmoot en slibtongetjes arriveren gegarneerd met sla, friet en heerlijke gebakken aardappeltjes die naar Griekenland smaken, proosten we op elkaar. Het is een gezellige middag op een doordeweekse dag. Alleen jammer dat het zo’n tweeëneenhalf uur reistijd is van mijn deur tot haar deur.
Marjelle

All the King’s Men Wild Beasts (live-uitvoering)

Liever verliefd?

Met mijn gedachten ergens anders ben ik altijd overal, deze spreuk van Loesje is mij op het lijf geschreven. Als ik de fiets in het gras zet en het nest met mamaooievaar bekijk dat zich aftekent tegen de strakblauwe lucht komt opeens de herinnering aan Angistri in me op, een toen nog ongerept Grieks eilandje waar ik ooit was met ex-liefste vriend Hans. Ik proef haast de fasolakia, drink bijna een slokje retsina en geniet net niet van het uitzicht op de baai. Vervolgens dwalen mijn gedachten naar Glil Yam, een van de kibboetsen waar ik geweest ben. Weer zie ik het knappe gezicht van Uri voor me, vakantieliefje met mooie donkere krullen, een echte macho toen al, hij net 16 ik 19.


Het gedachtesprongetje naar Martin, mijn eerste liefde
, is gauw gemaakt. Ik ging juist naar Israel om hem te vergeten nadat er een eind was gekomen aan onze relatie op mijn verjaardag. Ik herinner me een foto waarop ik bruinverbrand in rode bikini op het harde kibboetsbed zit, stokbrood en chocola in een hand, de toekomst aan m’n blote voeten. Cuby en Martin zijn ook onlosmakelijk verbonden, ik heb dat bluesnummer grijs gedraaid toen ik erachter kwam dat hij was vreemdgegaan. Ik toen nog zo jong en onervaren, vol vertrouwen, hij een aantal jaar ouder, energiek en lief, maar ook onbetrouwbaar. Geen toeval dat ik daarna een lange periode alleen maar korte relaties heb gehad. Allerlei namen schieten door m’n hoofd, hoe zou het nu met Louis gaan of met Delano? Ik zou ze allemaal best nog één keer willen zien.
Marjelle

The Fun Powder Plot Wild Beasts

* ‘Liever verliefd’ naar het boek van Simone Lensink en de gelijknamige film van Pim van Hoeve

Persoonlijk record!

Wat is het benauwd, ik sla de deken van me af en kruip weg onder het dekbed. M’n voorhoofd gloeit, m’n rug doet pijn, maar ook m’n vingers stribbelen tegen als ik ze strek. Langzaam dringt tot me door dat ik koorts heb én vandaag jarig ben. Het doet me terugdenken aan afgelopen kerst en oud en nieuw, toen wist ik nog weinig van schildklieren en begreep niet waarom ik om de haverklap ziek was. Inmiddels blijkt het een met het ander samen te hangen, zoals zo vaak. Voorzichtig sla ik m’n benen over de rand en voel ze bijna onder me vandaan glijden. Een ding is meteen duidelijk, jarig is op dit moment van ondergeschikt belang, ik moet eerst proberen deze griepaanval weer te overleven en vervolgens m’n lichaam in een gezonder gareel zien te krijgen.


Nu begrijp ik waarom ik het gisteravond opeens niet meer koud had en me beter leek te voelen dan de dagen ervoor, het was een korte opleving. Even dacht ik dat er een stijgende lijn in zat en was al blij dat ik geen wattenhoofd en tintelingen had, wat ik ook tegen M. zei, een van de weinige mensen die werkelijk weet wat vriendschap inhoudt. Niet te vergelijken met vandaag, nu ben ik te ziek om iets te doen. Een paar woorden kwamen in me op daarstraks in bed: ‘rust, vitamines, aan leuke dingen denken’. Laat ik daar eens mee beginnen en in die volgorde. Wat zal ik kiezen om bij weg te dromen, prachtige zonovergoten stranden, heerlijke Griekse boontjes, mooie mannen of gewoon een combinatie van…
Marjelle

Andere namen Herman van Veen

Foto Witold Riedel

Appaloosa’s?

Het grijze herfstweer staart me mistroostig aan, ik probeer niet aan de naderende winter te denken en ook niet aan andere dingen. In het verleden vroeg ik me weleens af of ik niet per ongeluk in het verkeerde huis geboren was, maar voor een adoptiekind leek ik weer net iets teveel op m’n ouders. De laatste jaren komt daar ook een steeds sterker wordend gevoel bij van in het verkeerde land geboren zijn. Van woeste zandvlaktes met wild galopperende appaloosa’s gaat mijn hart sneller kloppen, net als van exotische bloemenpracht en duizelingwekkende zonnegeuren.


Je familie kies je niet, al zien sommige mensen dat anders, een land ligt wat dat betreft soms iets meer binnen handbereik. Al zou ik Nederland het liefst een stukje opschuiven op de kaart en ergens tussen Spanje en Griekenland neerplanten, die zuidelijke mentaliteit volgt dan vanzelf wel. ‘Met wat temperament en passie wordt het leven een stuk leuker’, overpeins ik en moet meteen denken aan wat m’n fysiotherapeut laatst zei over mannen en mij. Ik neem nog een slok thee en een hapje brood terwijl ik naar retsina en Griekse boontjes verlang. Jammer dat m’n buitenlandse vriendin zo ver weg woont, anders was m’n eerste ik-overwin-nu-mijn-vliegangst-vlucht daarnaartoe gegaan.
Marjelle

Ik denk dat ik nieuwsgierigheid zo belangrijk vind omdat ik niet dood wil zijn van binnen. Ik wil de wereld zien door de ogen van een kind
Wende Snijders in Psychologie Magazine, okt. 2009

Fairytale Sara Bareilles