‘Do you speak Dutch?’ vraag ik aan de jongen naast me. Ik zit op de bijrijdersstoel van een oud busje, ingeklemd tussen twee mannen, een uit Tsjechië, de ander uit Oekraïne. We zijn op weg naar m’n nieuwe huis waar nog steeds alles wat mis kan gaan misgaat. Door eigenwijsheid, onverschilligheid van de verhuurder en de aannemer, en vooral ook door een totaal gebrek aan communicatie. Het nieuwe slot bijvoorbeeld wordt erin gezet zonder mij op tijd te waarschuwen met als gevolg dat Klusmeisje voor een dichte deur staat. De muur die meegestuct zou worden door de stukadoors is overgeslagen. De aannemer wist van niks beweerde hij aan de telefoon, later bleek er wel degelijk opdracht toe gegeven door de verhuurder.
Nu gaan zijn mannen alsnog die muur aanpakken, uitgerekend op dinsdag als de nieuwe vloerbedekking er nét in ligt… Als ik kijk naar de gele sporen die ze op de pasgeverfde muren hebben achtergelaten en de grauwe randen tussen plafonds en muren, dan verzet elke vezel in mij zich tegen de komst van dit soort rauwdouwers die met hun lompe poten op elke m² van m’n chocobruine tapijt hun gruizige stempel gaan drukken. Doordat ik in extreem korte tijd gedwongen werd de verhuizing te plannen had ik maar een beperkte kleurkeuze, alleen het direct leverbare tapijt was een optie. Morgen gaat Jan, een Tsjech die heel mooi Nederlands spreekt, met een maatje de vloerbedekking leggen in een huis waar overal nog verfblikken staan en aangebroken rollers liggers, Klusmeisje is nog steeds niet klaar, met een afvoer die niet doorloopt, een douche zonder deur en muren die bladderen. Ik had het me heel anders voorgesteld.
Inmiddels begint alle ellende, stress en slaaptekort van de afgelopen periode zijn tol te eisen. Ik ben doodmoe en laveer tussen verhuurder, aannemer, Klusmeisje, tapijtleggers, bedrijven en instanties door. Vanachter m’n bureau bedenk, plan, google, regel en coördineer ik, verzin alternatieven, van plan b met een sprongetje naar plan e, kies voor de minst arbeidsintensieve oplossing, schiet geld voor, print routes uit, geef adviezen, maar tegen zoveel fouten en gebrekkige communicatie is niet op te boksen. Gelukkig heb ik op de valreep nog wel verhuizers weten te vinden. Het kon echt niet, zeiden ze, maar toen ik aanhield bleek er de volgende dag toch nog een gaatje in de planning. Woensdag, verhuisdag. At last.
Marjelle
If there’s more than one way to do a job and one of those ways will end in disaster, then somebody will do it that way – Edward A. Murphy
