Gisteren vroeg iemand of ik zin had om binnenkort te gaan strandwandelen. Ik had me een tijd geleden op een sportsite ingeschreven en was al bijna weer vergeten dat mijn profiel daar nog op stond. Ach, waarom niet, dacht ik, leuk om weer een keer naar Hoek van Holland te gaan en uit te waaien aan zee. Ik mailde een dag later terug en kreeg vervolgens meteen een reactie met een datumvoorstel en een telefoonnummer. Nog voor ik goed en wel had doorgegeven dat die zondag prima was kreeg ik opeens een mail waarin stond dat ze er toch van afzag om een afspraak te maken, dat contact via internet niks voor haar was, dat het niet werkte bij haar, et cetera. Met stijgende verbazing las ik dat bericht, hoe labiel, wispelturig ben je dan als je van het ene moment op het andere 180 graden omdraait? Inmiddels nieuwsgierig geworden naar hoe dat in elkaar zat besloot ik te bellen, daarbij ontspon zich de volgende conversatie.
‘Hoi met Marjelle, ik lees net je mailtje en ben nogal verbaasd dat terwijl je me zelf benaderd hebt, een afspraak wilt maken en een datum voorstelt je kort daarna opeens alles terugdraait, ik zie de logica en reden niet helemaal’, zeg ik vriendelijk.
‘Dat kan’, zegt ze kortaf.
‘Nou ja, dat wilde ik even tegen je zeggen, ik ben gewoon benieuwd hoe het zit’, glimlach ik.
Het blijft een tijd stil, ik krijg er een onwerkelijk gevoel bij.
‘En nu’, klinkt het vijandig aan de andere kant.
‘Euh…’
Ik ga er bijna van stotteren, de negatieve energie overvalt me.
‘N-niks, dat was het eigenlijk, aan je reactie te horen krijg ik verder geen antwoord, dus dan laten we het hierbij, ook prima, en wens ik je het beste. Dág.’
Marjelle
Orca Wintersleep
