Tagarchief: Wereldvluchtelingendag

‘Vluchten kan niet meer’

20 juni 2012
Vanuit de tram zie ik
een zee van witte paraplu’s voor het Vredespaleis. Snel stap ik uit, nog net op tijd om me aan te sluiten bij de Umbrella March die om 14.00 uur van start gaat en jaarlijks wordt georganiseerd door VluchtelingenWerk in het kader van Wereldvluchtelingendag. Dit jaar lopen er ruim duizend mensen mee hoor ik van iemand naast me, het tienvoudige van de vorige keer in Utrecht. Het is lekker weer, ook de zon breekt door en geeft een warm tintje aan deze middag waarop zoveel mensen laten zien aan Nederland en politiek Den Haag dat ze in tegenstelling tot het huidige demissionaire kabinet onder de rigide leiding van Leers wél hart hebben voor vluchtelingen. Mensen die huis en haard hebben verlaten voor oorlog, geweld of uit angst vervolgd te worden.

De witte stoet deint door de straten. Af en toe loop ik naar voren om foto’s te maken. Ook veel kinderen zijn van de partij, sommige nog in de kinderwagen, andere op eigen benen en weer andere delen flyers uit aan passanten die vanaf stoepen, balkons en terrasjes toekijken. Als de mars een uur later op ’t Spui tot stilstand komt is dat de start van de kinderrechtenmanifestatie. Klaas van der Kamp betreedt het podium en geeft een toelichting op het programma waarin onder andere vier zaken kort aan de orde komen en vervolgens door het aanwezige rechtscollege worden beoordeeld. Ik besluit nog vlug een broodje bij de Hema te halen zodat ik op tijd weer terug ben om Moerad te zien dansen. Hij stond recent in de halve finale van ‘Holland’s got talent’, komt uit Azerbeidzjan en zegt ‘tien dagen voor de show werden mijn familie en ik vanuit het asielzoekerscentrum op straat gezet.’

Na zijn optreden praat Désanne van Brederode met Sepand en Akrat, twee kinderen van de gezinslocatie Katwijk. Ze maken indruk op mij door de ingetogen en tegelijk indringende manier waarop ze hun persoonlijke verhaal vertellen. De omstandigheden waarin deze kinderen verkeren zijn schrijnend, veel te veel mensen boven op elkaar gepakt, onvoldoende medische zorg, een dagelijkse meldplicht en boete als ze een keer verstek laten gaan, minimale bewegingsvrijheid, aanhoudende stress, het zijn slechts een paar voorbeelden uit het dagelijkse leven. ‘De mate van beschaving van een land valt af te meten aan de wijze waarop het omgaat met zijn vluchtelingenkinderen’, denk ik als ik terugloop naar Den Haag CS.
Marjelle

[slideshow]

Situatie gezinslocatie Katwijk mensonwaardig nd 21-06-2012
Holland’s got talent on the street Defence for Children 21-06-2012
Kies voor humaniteit, niet voor valse urgentie VluchtelingenWerk 20-06-2012
De gezinslocaties in Gilze-Rijen en Katwijk: ongeschikt voor kinderen Defence for Children 23-12-2011

‘Het project hier op de gezinslocatie is geslaagd, omdat de mensen denken of voelen liever terug of dood dan hier’ – Bewoonster gezinslocatie Katwijk

Een zee van witte paraplu’s…

Gisteren werd ik na een paar uur om 06:17 uur wakker en kon niet meer in slaap komen. Eenmaal uit bed merkte ik pas goed hoe moe ik was en dat uitgerekend op de dag dat ik naar Utrecht zou gaan. Al ben ik niet zo’n ‘demonstratief’ type en hou ik helemaal niet van groepen, toch had ik deze keer besloten om me daarover heen te zetten en op Wereldvluchtelingendag mee te lopen met de Umbrella March van VluchtelingenWerk. Onderweg in de trein besloot ik de paraplu te laten zitten, aangezien ik met tas om m’n nek en plu in m’n hand geen fotoserie kan maken. Later bleek ik een van de weinige mensen zonder te zijn.

De zon brak door toen ik op Centraal uitstapte en verder liep naar Park Nieuweroord, het vertrekpunt. Er stonden al een hoop mensen te wachten en ik zag onder andere de bekende gezichten van Dieuwertje Blok en Aleid Wolfsen. De sfeer was gemoedelijk, het viel me op hoe vriendelijk de mensen waren. Nadat Dieuwertje het startsein had gegeven, ging de witte stoet op weg onder begeleiding van een drumband en een aantal politieagenten. Ik sloot me erbij aan en belandde uiteindelijk achter de eerste rij deelnemers met ondermeer Dorine Manson, directeur VluchtelingenWerk. Af en toe sprintte ik even voor de meute uit om foto’s te maken.

Na een wandeling van een uur kwamen we ten slotte bij het asielzoekerscentrum aan. De drumband gaf een toegift, daarna volgden een aantal sprekers, waaronder Paul Mbikayi en Aleid Wolfsen, de laatste benadrukte dat ‘asielrecht een mensenrecht is en dat het jammer is dat daar in Nederland soms vraagtekens bij worden gezet’. Met de komst van Gerd Leers was ik een stuk minder blij, ik herinner me nog de harde woorden die hij bij P&W sprak over asielbeleid en zijn beklemtoning van het verschil in verantwoordelijkheid als burgemeester en als minister. Bij zijn ‘mensen die echt in nood zitten, zijn welkom in Nederland’, voelde ik m’n wenkbrauwen dan ook steil omhooggaan.

Cruciaal daarbij is natuurlijk welke interpretatie wordt gegeven aan het woordje ‘écht’. Het geheel werd op een ontwapenend-enthousiaste manier aan elkaar gepraat door Dieuwertje. Tussendoor trad ook nog Nihad Hrustanbegovic op, een klassieke accordeonist uit Bosnië. Moe van het slenteren, hangen en stilstaan en blij dat ik toch gegaan was besloot ik geen gebruik te maken van de bussen die klaarstonden om iedereen weer bij het station af te leveren, maar de drie kilometer terug te lopen. Nadat ik op Centraal gauw een meeneembroodje & thee had gekocht, haalde ik nog net één minuut voor vertrek de trein naar Rotterdam.
Marjelle

Zwaarste last vluchtelingen voor arme landen

Aicha Cheb Khaled