Tagarchief: vluchtelingen

‘Ik heb het mooiste beroep van de wereld!’

Na ‘Beeld van een blogger’ en ‘Beeld van een tweep’ komen in de derde serie Facebookers aan bod. Op zoek naar de mens achter de avatar, een ontmoeting met een man/vrouw in zijn/haar stad.

Beeld van een Facebooker (7)
Het is een koude regenachtige dag als ik in Tilburg in de trein stap. Na een soepele overstap in Den Bosch kom ik ten slotte op Utrecht Centraal aan. Het is druk, mensen krioelen door elkaar heen en het station oogt chaotisch. Gelukkig is er een behulpzame voorbijganger die me de goede kant op dirigeert. Twintig minuten later sta ik voor de deur van Radboud Spruit. Hij doet open, sympathiek gezicht, warrig haar en spijkerbroek. Door een halfdonkere gang lopen we naar zijn werkplaats waar de geur van zaagsel me al tegemoetkomt. Overal waar ik kijk, zie ik hout liggen. Niet verwonderlijk natuurlijk, want Radboud is grafkistenmaker. We gaan op een klapstoeltje zitten met een kop groene thee, ik leg mijn nog onbeschreven A4-vellen op het rijdende houtblok voor me dat dienstdoet als tafeltje. Hij vertelt dat als iemand hem in de jaren negentig, toen hij pas begonnen was, vroeg naar zijn beroep hij weleens zei dat hij meubelmaker was. Grafkistenmaker werd toch wel een raar beroep gevonden. Het roept ook iets op bij mensen, ze worden er ongemakkelijk, lacherig van.

blog Radboud 12208723_946442055428000_6487545946069913970_n

Radboud geeft het voorbeeld van de man die toen hij hoorde wat zijn werk was tegen hem zei: ‘Stop mij maar in een zak, hoor’, waarop hij toen vriendelijk antwoordde: ‘Dat kan, dat mag. Stop je je dochter ook in een zak? Nee, nou dan…’
De uitvaartwereld is veranderd, gaat hij verder, het is van een mannenwereld overwegend een vrouwenwereld geworden. De uitvaartleider is nu ook meestal een vrouw. Hij vindt het een goede ontwikkeling. Die wereld is ook heel divers: je hebt de uitvaartverzekeringen, door hem de ‘bankenwereld’ genoemd, de klassieke uitvaartwereld en de alternatieve uitvaart. Zelf heeft hij een aantal uitvaarten verzorgd, maar zijn hart ligt toch echt bij het kisten maken. Hij doet dit werk nu al meer dan zestien jaar fulltime en is zeven dagen per week bereikbaar, ook tijdens vakanties. ‘Waarschijnlijk ben ik de enige grafkistenmaker in Nederland die dat in zijn eentje doet, dag in dag uit, en ik zou niets anders willen’, zegt hij.

‘Het kunstenaartje in mij zegt dat ik zo nu en dan iets nieuws moet maken.’

blog Radboud 11928733_905530972852442_4677063916045357828_o

Vroeger was hij heel bang voor de dood en kisten vond hij verschrikkelijk eng, herinnert hij zich nog uit zijn tijd als misdienaar. Hij legt uit wat de aanleiding is geweest om kisten te gaan maken. ‘Ik ben opgegroeid met een moeder die altijd ziek was, ze overleed toen ik twintig was. De uitvaart hebben we toen zelf vormgegeven, maar de kist was zó lelijk dat ik er een doek overheen gelegd heb. Ik heb me toen voorgenomen om ooit zelf een mooie kist te maken. Tien jaar later ben ik daar ook aan begonnen en zo ben ik dus uiteindelijk grafkistenmaker geworden. Wel na een aantal omzwervingen’, voegt hij er glimlachend aan toe. Ik ben benieuwd wat hij nog meer gedaan heeft en hoor een opsomming van banen. Eerst heeft hij kort bouwkunde gestudeerd, vervolgens een tijd in een boekhandel gewerkt, later als groepsleider in de zwakzinnigenzorg, daarna was hij ook nog werkzaam als taxi- en vrachtwagenchauffeur en ten slotte heeft hij lange tijd met veel plezier gewerkt met daklozen. Kortom, een heel diverse achtergrond.

‘De belangrijkste keuzes maak je puur met je gevoel, de onbelangrijke met je verstand.’

‘Wat wil jij na je dood? Wil je begraven of gecremeerd worden, heb je zelf duidelijke wensen?’ vraag ik hem. ‘De uitvaart is voor de nabestaanden, mij maakt het niet uit wat er dan gebeurt’, antwoordt hij. ‘De allereerste kist die ik maakte was wel voor mezelf, maar die is verkocht.’ Hij vertelt dat hij eens in de paar jaar met zijn vriendin en dochter of soms met goede vrienden stap voor stap het hele scenario doorneemt vanaf het moment van overlijden tot en met de uitvaart. ‘Stel je voor dat ik hier ter plekke dood neerval,’ legt hij ze dan voor, ‘wat gaan jullie dan doen? 112 bellen en daarna?’ Vervolgens gaat hij het rijtje af voor de anderen.
Zijn dochter van 18 is heel vertrouwd met zijn werk, ouders van vriendinnen schrikken nog weleens als ze horen wat hij doet. Ze heeft als baby al in kisten gelegen en fungeerde jaren als pasmodel op basis waarvan hij baby- en kinderkisten maakte. Ze vindt een kist dan ook totaal niet eng. Inmiddels heeft ze haar rijbewijs en helpt hem af en toe met het bezorgen van de grafkisten.

‘Na de dood – Grafkistenmaker’ (Over mijn lijk – BNN)

Behalve met werk, ontspanning en sporten, houdt hij zich sinds vorig jaar augustus ook actief bezig met Syrische vluchtelingen. Hij had al langer het gevoel dat er iets niet klopte: ‘die rijkdom van ons en die onveiligheid van hen’, en wilde er meer van weten, met ze in contact komen. Samen met een vriendin deed hij mee aan de actie ‘Welkom in Utrecht’ waarbij ze aan drie Syriërs gekoppeld werden en daarmee gingen eten. Het was een heel leuke ervaring waar ook een aantal bijzondere initiatieven uit zijn voortgekomen zoals het fietsproject en de nieuwjaarsduik. Uiteindelijk hebben ze met zes asielzoekers nog steeds een warm contact. Hij is sowieso een voorstander van kleinere asielzoekerscentra waar vluchtelingen meer privacy hebben en de mogelijkheid krijgen om zelf te koken en meteen de taal te leren. Zet er bijvoorbeeld ook Nederlanders tussen, een gemêleerde groep mensen, dat is de beste manier om snel te integreren volgens hem.
Marjelle

Op het nachtkastje Hoe ik talent voor het leven kreeg Rodaan Al Galidi
Motto ‘Als we echt alles gaan delen, dan zijn alle problemen in de wereld opgelost’
Radboud draait Non, non, rien n’a changé Les Poppys

Meer interviewseries vind je op Marjelle ontmoet

Aan de keukentafel met Daan!

Na ‘Beeld van een blogger’ en ‘Beeld van een tweep’ komen in de derde serie Facebookers aan bod. Op zoek naar de mens achter de avatar, een ontmoeting met een man/vrouw in zijn/haar stad.

Beeld van een Facebooker (6)
Na een dwaaltocht door Utrecht beland ik dan eindelijk voor de deur van Daan. ‘Journalist, verlies- en rouwdeskundige, levensgenieter’ staat er op haar site, veel meer dan dat weet ik  niet. Daan doet open, vriendelijk gezicht, heldere ogen, ik loop achter haar aan de ruime woonkeuken in van het mooie, oude pand. We gaan zitten aan de lange tafel met aansluitend een kookeiland, de ideale plek om mensen te ontvangen en bij te praten. Later hoor ik dat haar man hier ook kookworkshops geeft. Als we het over eten hebben, lichten haar ogen op. Ze houdt erg van gekruid eten, van Marokkaanse gerechten zoals couscous royale en vegetarische tajine. Daan laat me Casa Benali zien, haar favoriete kookboek. Bij de prachtige foto’s van kleurrijke gerechten loopt het water me in de mond. Ze is enthousiast, dit kookboek is niet zomaar een kookboek, het bevat naast exotische recepten ook poëtische intermezzo’s.

‘Als er vroeger iets op het menu stond wat ik niet lustte, kwam er in plaats daarvan een andere groente op tafel.’

Het gesprek gaat verder over rouw. Daan heeft op 14-jarige leeftijd haar moeder verloren en ze vertelt: ‘Mijn vriendinnen waren er gewoon, ze hebben ervoor gezorgd dat ik overeind bleef.’ Toen ze 22 was werd haar vader ziek en ze was 32 toen ook hij overleed. In 2007 verscheen haar eerste boek Leven zonder ouders.
‘Je hebt een heel mooi Afrikaans gezegde: ”It takes a village to raise a child”. Je hebt een dorp nodig om een kind op te voeden en dat dorp heb je ook nodig om te rouwen.’ Ze gelooft in burgerinitiatief, je hebt buurmannen en buurvrouwen nodig om overeind te blijven. Dat geldt voor vluchtelingen én voor mensen in de rouw. Na een heftig verlies heb je niet per se altijd een (rouw)therapeut nodig. Mensen blijven overeind, omdat dingen ook blijven zoals ze waren (school, juf enzovoort). Je hebt mensen nodig die jou helpen, je hoeft niet van de pijn afgeholpen te worden. ‘Ik vind het fascinerend om te zien hoe mensen ermee omgaan en hoe ze op hun eigen kracht er verder mee kunnen gaan.’

‘Als je geen dorp hebt om in te schuilen, zoek een nieuw dorp.’

Daan Westerink
Foto: Godfried van Utrecht

Over de vluchtelingenproblematiek: ‘Mensen vergeten wat vluchtelingen zijn, ze vluchten letterlijk in pyjama hun huis uit met kleine kinderen. Wij krijgen hier gefilterde informatie, we zien de satellietzenders niet.’ Ze vervolgt: ‘Mensen hebben vaak een korte memorie van wat er in de geschiedenis is gebeurd. Ze vragen zich niet af waarom de vluchtelingenstroom groeit, wat ons aandeel is erin.’ Oorlog voeren werkt niet: ‘Ik ben een enorme pacifist, ik geloof niet in wapenhandel.’ Als mogelijke oplossingen noemt ze: opvang in de regio, Assad moet stoppen met de eigen bevolking te bombarderen, een boycot van Saoedi-Arabië. Op microniveau kun je ook hulp geven door in kleine kring goede dingen te doen waarbij verbinding het uitgangspunt is. ‘Adopteer een vluchteling’ bijvoorbeeld als variant op het Foster Parents Plan. Ze legt uit: ‘Wees een aanspreekpunt voor één vluchteling.’ Zelf heeft ze Majed ‘geadopteerd’. Zijn vrouw en kleine kinderen zijn in Syrië achtergebleven en hij mist ze heel erg. Langzaam maar zeker gaat het nu iets beter met hem, hij traint voor de marathon en volgt Nederlandse les op YouTube.

‘Dit land bestaat alleen maar uit mensen die uit alle windstreken zijn komen aanwaaien.’

Als ik ten slotte op een luchtiger onderwerp overga en naar haar favoriete vakantiebestemming vraag, hoeft ze niet lang na te denken. De combinatie van stedentrip en festival vindt ze ideaal, zoals Berlijn en Lollapalooza, dat was een geweldige ervaring. Ook Rotterdam, Antwerpen, Rome en Edinburgh – je bent zo de stad uit en staat midden in de Highlands – vindt ze prachtige steden. Volgend jaar staat Australië op het programma, met man en twee tienerdochters gaat ze logeren bij familie. Ondanks haar drukke leven heeft ze ook nog tijd voor hobby’s. Ze werkt namelijk niet alleen als journalist en docent journalistiek, maar volgt ook een masteropleiding pedagogie, geeft lezingen en trainingen over omgaan met verlies en is bezig met twee boeken. Behalve van koken houdt ze van volleybal, daarnaast gaat ze regelmatig naar de sportschool. Het was even wennen in het begin, maar inmiddels doet ze het met veel plezier. Ook voor muziek, lezen en fotograferen maakt ze graag tijd vrij, al staat concertbezoek nog steeds op nummer 1.
Marjelle

‘Waar ik ook ben, ik kan niet als toerist ergens rondlopen. Ik ontspan me het liefst met mensen, samenzijn met anderen.’

Op het nachtkastje Jacht Elvis Peeters
Motto ‘Each human being is human and counts as the moral equal of every other’ Martha Nussbaum
Daan draait Nick Cave

Meer interviewseries vind je op Marjelle ontmoet

Mauro, het kind van de rekening

Na alle media-aandacht en aan de vooravond van het tweede Kamerdebat heb ik besloten om toch over Mauro te schrijven. Vertel ik iets nieuws, zal het ook maar een greintje extra compassie opleveren aan CDA- en VVD-zijde of de stemming positief beïnvloeden? Die kans acht ik heel klein, maar het laat me niet los, deze Mauro Manuel die het symbool is geworden van alle Mauro’s, slechts 75 in totaal. Waarmee meteen de opmerking van minister Leers voor Immigratie en Asiel¹ over een aanzuigende werking ook naar het rijk der fabelen moet worden verwezen. Ik kan nu op gaan sommen wat er allemaal is gebeurd vanaf het moment dat de toen negenjarige Mauro in 2002 door zijn biologische ouders op het vliegtuig werd gezet, over de procedures die in gang zijn gezet, de rechterlijke uitspraken die zijn gedaan, in 2010 werd ondermeer de aanvraag voor een verblijfsvergunning gegrond verklaard, maar dat ga ik hier niet doen.


Ik wil het over menselijkheid
² hebben, één simpel woord, met grote gevolgen als er (geen) uiting aan gegeven wordt. Mauro, de jongen uit Oostrum met een Limburgse tongval die geen Portugees of Bantoe spreekt, nauwelijks contact heeft met z’n biologische moeder en sinds 2003 een liefdevolle band heeft opgebouwd met zijn pleegouders, Hans en Anita. Ook de rechter zag dat in en gaf hen de voogdij. Angola, het land wat zogenaamd veilig is volgens Leers, maar waarvoor het reisadvies ‘waakzaamheid betrachten’ geldt, in België worden zelfs ‘niet-essentiële reizen ontraden’. VluchtelingenWerk heeft het over ‘gewortelde kinderen’3 en dat geeft de essentie goed weer. ‘Regels zijn er om te worden nageleefd’, roepen ze anderzijds bij het CDA.

Dat is wel erg makkelijk gezegd, ten eerste zijn het de uitzonderingen die de regel bevestigen en kan Leers gebruikmaken van zijn discretionaire bevoegdheid4, maar dat wil hij níet. Ten tweede betreft het hier niet alleen een complexe zaak maar ook falende wetgeving5, over dat laatste zijn ze het ook in het CDA-kamp inmiddels eens. Al moet je dat niet te letterlijk nemen, een aantal partijleden is bedreven in woordverfraaien, zodat de betekenis die er gisteren aan gegeven werd vandaag opeens een andere kan zijn. Dat doet me denken aan de dissidenten Ferrier en Koppejan6, waarschijnlijk stemmen ze ook deze keer uiteindelijk toch mee met de rest van de fractie onder het alziend oog van een intimiderende Verhagen, geen wonder dat slechts 3% hem als partijleider wil. Als ze deze keer geen voet bij stuk houden wordt het ongeloofwaardig, of het Mauro überhaupt nog zal helpen is de vraag.

Toen ik een paar dagen geleden naar P&W keek waar Mauro en z’n pleegmoeder7 aanwezig waren, kwam er weer een andere CDA’er in beeld, Henk Bleker, iemand met veel woorden en weinig inhoud. Tot mijn verbijstering kreeg hij alle ruimte om de overbekende CDA-riedel af te steken en verviel daarbij steeds in herhalingen, zo bleef er voor de anderen nauwelijks tijd over om hun verhaal te vertellen. Toen ik later las dat hij Mauro nog snel een briefje8 had toegestopt met een uitnodiging voor een voetbalwedstrijd overviel me een gevoel van plaatsvervangende schaamte9. Het deed me indirect denken aan een uitspraak van Leers, volgens hem was dit geval wel schrijnend* maar waren er schrijnendere gevallen.

‘Beste Gerd Leers, er bestaat helemaal geen overtreffende trap van dat woord. Weet je wat ik ook schrijnend vind, de transformatie van een ex-burgemeester met een hart naar een minister die zijn principes verloochent. Laten we wel wezen, het gaat in de kern helemaal niet om Mauro, je zou je eigen kind nóóit naar het “veilige” Angola sturen, laat staan dat je je kunt (wilt) voorstellen hoe het is om als kleine jongen10 moederziel alleen op een vliegtuig gezet te worden zonder enig idee van wat de toekomst voor je in petto heeft en óf je wel een toekomst hebt. Het gaat hier niet om principes, wel om starheid, ego’s en macht. Over het hoofd van Mauro worden politieke spelletjes11 uitgevochten of zoals ik een paar dagen geleden twitterde “men kan het niveau van beschaving van een land meten aan de manier waarop dat land met z’n gevluchte kinderen omgaat”.’
Marjelle

Laatste nieuws
Mauro heeft eindelijk zijn verblijfsvergunning Volkskrant 30-03-2013

Hoeveel Mauro’s zijn er? 1, 20, of 1000? Volkskrant 01-11-2011
Pieter Hilhorst: ‘Waarom wilde Leers per se in hoger beroep tegen Mauro?’ Volkskrant 01-11-2011
Weisglas: VVD, laat Mauro niet uitzetten Volkskrant 01-11-2011
Spannende dag: kansen Mauro niet verkeken Volkskrant 01-11-2011
Mauro maakt van kiezers mensen en van politici bureaucraten NRC 31-10-2011
Laatste emotionele oproep Mauro aan Kamer Volkskrant 31-10-2011
Uitzetting Mauro in  strijd met kinderverdrag Nu.nl 31-10-2011
Het CDA, een radeloze partij Volkskrant 31-10-2011

Petitie ‘Mauro moet blijven!’

*14 oktober 2009 De Rijksuniversiteit Groningen (RUG) komt met het ‘rapport Kalverboer’: bij terugzending naar Angola zal Mauro voor een tweede maal worden gescheiden van zijn primaire verzorgers, wat onherroepelijk zal leiden tot een volledige breuk in zijn ontwikkeling. Dit is ‘een onacceptabel en onverantwoord risico’.

¹ Minister Leers Volkskrant 24-02-2011
² CDA brengt mensenoffer om Rutte-rechts te redden Volkskrant 29-10-2011
3 Uitzetting gewortelde kinderen ontoelaatbaar VluchtelingenWerk 28-10-2011
4 Als Leers zijn hart wil laten spreken dan kan dat prima Volkskrant 29-10-2011
5 Absurd debat over Mauro bewijst des te meer dat de regels zélf niet deugen Trouw 29-10-2011
6 Het verwarrende CDA-congres van minuut tot minuut Volkskrant 29-10-2011
7
Pauw & Witteman 26-10-2011
8 Mauro slaat uitnodiging Bleker af Nu.nl 29-10-2011

9 Schaamte NRC 29-10-2011
10 Tijdlijn Mauro Krapuul
11 Analyse: CDA moet gezicht zien te redden Volkskrant 31-10-2011

Een zee van witte paraplu’s… (Wereldvluchtelingendag) Marjelle 21-06-2011
Loesje
29-10-2011

Op Twitter o.a.
KroosSara Sara Kroos
En m’n vader (bijna 70) heeft z’n CDA lidmaatschap opgezegd vandaag.
#mauro
Remko_Iedema Remko Iedema
“Precedent” kan een xenofoob, hypocriet, onmenselijk woord zijn. Van mij mogen 100000 Mauro’s blijven #mauromagblijven
doekle_terpstra
Doekle Terpstra [CDA]
Ben ik op ander #CDA-congres geweest? Vlgs mij zegt 85% van deelnemers “genade voor recht”!En “Mauro moet blijven en los probleem groep op”.
WimKortenoeven Wim Kortenoeven [PVV]
Heb mijn vliegtuig gemist dankzij de linkse mafkezen die het hele kabinet gijzelen voor de individuele zaak van een illegale immigrant.
(Tweet werd later verwijderd)
TheQuoteToday The Quote Today
Man is a clever animal who behaves like an imbecile. Albert Schweitzer (1875-1965) #TQT

Foto’s Internet

Een zee van witte paraplu’s…

Gisteren werd ik na een paar uur om 06:17 uur wakker en kon niet meer in slaap komen. Eenmaal uit bed merkte ik pas goed hoe moe ik was en dat uitgerekend op de dag dat ik naar Utrecht zou gaan. Al ben ik niet zo’n ‘demonstratief’ type en hou ik helemaal niet van groepen, toch had ik deze keer besloten om me daarover heen te zetten en op Wereldvluchtelingendag mee te lopen met de Umbrella March van VluchtelingenWerk. Onderweg in de trein besloot ik de paraplu te laten zitten, aangezien ik met tas om m’n nek en plu in m’n hand geen fotoserie kan maken. Later bleek ik een van de weinige mensen zonder te zijn.

De zon brak door toen ik op Centraal uitstapte en verder liep naar Park Nieuweroord, het vertrekpunt. Er stonden al een hoop mensen te wachten en ik zag onder andere de bekende gezichten van Dieuwertje Blok en Aleid Wolfsen. De sfeer was gemoedelijk, het viel me op hoe vriendelijk de mensen waren. Nadat Dieuwertje het startsein had gegeven, ging de witte stoet op weg onder begeleiding van een drumband en een aantal politieagenten. Ik sloot me erbij aan en belandde uiteindelijk achter de eerste rij deelnemers met ondermeer Dorine Manson, directeur VluchtelingenWerk. Af en toe sprintte ik even voor de meute uit om foto’s te maken.

Na een wandeling van een uur kwamen we ten slotte bij het asielzoekerscentrum aan. De drumband gaf een toegift, daarna volgden een aantal sprekers, waaronder Paul Mbikayi en Aleid Wolfsen, de laatste benadrukte dat ‘asielrecht een mensenrecht is en dat het jammer is dat daar in Nederland soms vraagtekens bij worden gezet’. Met de komst van Gerd Leers was ik een stuk minder blij, ik herinner me nog de harde woorden die hij bij P&W sprak over asielbeleid en zijn beklemtoning van het verschil in verantwoordelijkheid als burgemeester en als minister. Bij zijn ‘mensen die echt in nood zitten, zijn welkom in Nederland’, voelde ik m’n wenkbrauwen dan ook steil omhooggaan.

Cruciaal daarbij is natuurlijk welke interpretatie wordt gegeven aan het woordje ‘écht’. Het geheel werd op een ontwapenend-enthousiaste manier aan elkaar gepraat door Dieuwertje. Tussendoor trad ook nog Nihad Hrustanbegovic op, een klassieke accordeonist uit Bosnië. Moe van het slenteren, hangen en stilstaan en blij dat ik toch gegaan was besloot ik geen gebruik te maken van de bussen die klaarstonden om iedereen weer bij het station af te leveren, maar de drie kilometer terug te lopen. Nadat ik op Centraal gauw een meeneembroodje & thee had gekocht, haalde ik nog net één minuut voor vertrek de trein naar Rotterdam.
Marjelle

Zwaarste last vluchtelingen voor arme landen

Aicha Cheb Khaled