Tagarchief: P&W

Meldpunt Kliklijnen


Gisteren was ik nog van plan
om een zinderend betoog te houden tegen het Meldpunt MOE-landers van Wilders of de manier waarop VVD’er Aptroot* alle ruimte kreeg bij P&W om z’n eenzijdige verhaal te vertellen zonder dat ook de andere kant vertegenwoordigd was. Aan echt kritisch commentaar en doorvragen ontbrak het wederom. Zijn er eigenlijk nog wel intelligente, kritische journalisten vraag ik me steeds vaker af. Vandaag probeer ik zonder veel succes nog steeds de griepbacillen van me af te schudden, een duik in m’n administratiestapel waarbij allerlei formulieren me om de oren vlogen, de aanblik van een aanmaning en blauwe envelop doen de temperatuur alleen maar stijgen. Zelfs het idee om een speels blog te schrijven gebaseerd op een aantal veelgebruikte zoektermen zoals ‘jij is lief’, ‘sunny side of sex’ en ‘marjelle blogt’ is een brug te ver. In plaats daarvan besluit ik een beker kippensoep te nemen – dat zou een positieve werking hebben – me niet druk te maken over politieke kwesties, politici in spagaat of anonieme kliklijnen. Vandaag hou ik het dus bij soep en strooi er nog wat positieve gedachten overheen.
Marjelle

*Schultz: mooi rapport, maar geen extra geld naar het spoor Volkskrant 16-02-2012

Home Wintersleep

‘Doe effe sociaal man!’

Via de @volkskrant-tweets werd ik afgelopen week op de hoogte gehouden van oneliners, bijzonderheden en dieptepunten uit het ‘Doe eens normaal man!’-debat. Bij DWDD en P&W deden een aantal gasten het nog eens dunnetjes over. Ik zag Cohen voorbijkomen, te netjes om echt tegenwicht aan Wilders te bieden en moest glimlachen toen Claudia de Breij het gehakketak treffend typeerde met ‘Maaskantje’. Op een van de kamerbeelden was ook Pechtold te zien, hij diende Wilders op een bepaald moment zodanig van repliek dat deze even niets terugzei. Ook al is D66 bepaald niet mijn partij, toch vind ik hem een van de betere debaters, scherp, adrem en humoristisch.



Toen ik hem een keer
de tweet ‘die vergelijking gaat mank’ stuurde naar aanleiding van zijn ‘bij iedere levensfase past een vervoersmiddel, dus naast de fiets, de auto is dat aan het einde de rollator‘, een uitspraak waar ik het mee oneens was, kreeg ik vervolgens een tweet terug in de trant van ‘dan heb je juist een rollator nodig’. Daar kon ik dan wel weer om lachen. Bij politici als Bleker heb ik daarentegen altijd het gevoel dat ze de boel zitten te belazeren, maar dat heb ik met meer CDA’ers, Maxime Verhagen voorop. Laatst zag ik een foto waarop hij breedgrijnzend stond geflankeerd door vriendje Wilders en Rutte. Er hing een bepaald soort van old boys network-sfeertje, de twee oude rotten in het vak met hun zelfvoldane glimlachjes en daarnaast de immer Himmelhoch jauchzende Rutte, kinderlijk blij dat-ie met het politieke spelletje mee mag doen.

Wilders, de enige echte Grote Gedoger, die om te voorkomen dat hij zelf terecht met die benaming geconfronteerd werd nog even gauw met een beschuldigende vinger naar Cohen ging wijzen om de aandacht af te leiden van zichzelf en zijn spagaten. Pauw had er zoals vaker niet zoveel van begrepen, vermoeid schudde hij z’n krullen en kefte iets in de trant van ‘wat is er nou zo erg aan om bedrijfspoedel genoemd te worden?’ Om dat ene woordje gaat het natuurlijk helemaal niet, Jeroen, maar als jouw gasten elke keer als jij je mond opendoet beginnen te rellen en daarmee elke normale discussie onmogelijk maken, dan word zelfs jij op een gegeven moment dat infantiele gedoe meer dan zat.
Marjelle

Foto Witold Riedel

‘Mark, behandel Geert als een vmbo-leerling’ Volkskrant (28-09-2011)

Opvallende oneliners
‘Na 20 jaar Wilders op het Binnenhof kennen we hem wel: Hij blaft wel, maar hij bijt niet’ (Alexander Pechtold)

‘Dit kabinet veroordeelt werknemers in de sociale werkplaats tot de geraniums’ (Emile Roemer)

‘Wilders gooit af en toe een stuk rood vlees de Kamer in’ (Mark Rutte)

‘Straks is het: een gewei aan de muur is ook natuur’ (Alexander Pechtold)

Een zee van witte paraplu’s…

Gisteren werd ik na een paar uur om 06:17 uur wakker en kon niet meer in slaap komen. Eenmaal uit bed merkte ik pas goed hoe moe ik was en dat uitgerekend op de dag dat ik naar Utrecht zou gaan. Al ben ik niet zo’n ‘demonstratief’ type en hou ik helemaal niet van groepen, toch had ik deze keer besloten om me daarover heen te zetten en op Wereldvluchtelingendag mee te lopen met de Umbrella March van VluchtelingenWerk. Onderweg in de trein besloot ik de paraplu te laten zitten, aangezien ik met tas om m’n nek en plu in m’n hand geen fotoserie kan maken. Later bleek ik een van de weinige mensen zonder te zijn.

De zon brak door toen ik op Centraal uitstapte en verder liep naar Park Nieuweroord, het vertrekpunt. Er stonden al een hoop mensen te wachten en ik zag onder andere de bekende gezichten van Dieuwertje Blok en Aleid Wolfsen. De sfeer was gemoedelijk, het viel me op hoe vriendelijk de mensen waren. Nadat Dieuwertje het startsein had gegeven, ging de witte stoet op weg onder begeleiding van een drumband en een aantal politieagenten. Ik sloot me erbij aan en belandde uiteindelijk achter de eerste rij deelnemers met ondermeer Dorine Manson, directeur VluchtelingenWerk. Af en toe sprintte ik even voor de meute uit om foto’s te maken.

Na een wandeling van een uur kwamen we ten slotte bij het asielzoekerscentrum aan. De drumband gaf een toegift, daarna volgden een aantal sprekers, waaronder Paul Mbikayi en Aleid Wolfsen, de laatste benadrukte dat ‘asielrecht een mensenrecht is en dat het jammer is dat daar in Nederland soms vraagtekens bij worden gezet’. Met de komst van Gerd Leers was ik een stuk minder blij, ik herinner me nog de harde woorden die hij bij P&W sprak over asielbeleid en zijn beklemtoning van het verschil in verantwoordelijkheid als burgemeester en als minister. Bij zijn ‘mensen die echt in nood zitten, zijn welkom in Nederland’, voelde ik m’n wenkbrauwen dan ook steil omhooggaan.

Cruciaal daarbij is natuurlijk welke interpretatie wordt gegeven aan het woordje ‘écht’. Het geheel werd op een ontwapenend-enthousiaste manier aan elkaar gepraat door Dieuwertje. Tussendoor trad ook nog Nihad Hrustanbegovic op, een klassieke accordeonist uit Bosnië. Moe van het slenteren, hangen en stilstaan en blij dat ik toch gegaan was besloot ik geen gebruik te maken van de bussen die klaarstonden om iedereen weer bij het station af te leveren, maar de drie kilometer terug te lopen. Nadat ik op Centraal gauw een meeneembroodje & thee had gekocht, haalde ik nog net één minuut voor vertrek de trein naar Rotterdam.
Marjelle

Zwaarste last vluchtelingen voor arme landen

Aicha Cheb Khaled