Tagarchief: zomerterras

Hanggai – Heimwee naar Mongolië

Vandaag heb ik in Vlaardingen met een kennis afgesproken. Normaal grossier ik niet in kennissen, want la-di-da-verhalen zijn nauwelijks aan me besteed. Voor haar maak ik een uitzondering, we zien elkaar zo’n paar keer per jaar bij een optreden of op een feest. Toen ze daarnet voorstelde om vanaf nu elke zomer samen naar dit festival te gaan, zei ik meteen ja. Vorig jaar gaf Lavalu er een spetterend optreden, deze keer staat de Mongoolse band Hanggai op het podium. Nadat ik alle lovende kritieken had gelezen en ook een paar juweeltjes op Youtube had gevonden, keek ik ernaar uit om ze live te zien. Vanaf de eerste keelklank ben ik verkocht, de opzwepende ritmes, de prachtige zang en het enthousiasme van de muzikanten werken aanstekelijk.

Geboeid blijf ik luisteren, onderweg waan ik me even in Mongolië, zie mezelf zitten in een yurt, loop door uitgestrekte steppen en hoor het geroffel van de paarden wegzwellen in de verte. Het woord Fernweh komt in me op. Heerlijke muziek, mijn voeten tikken de maat mee, m’n lijf wil meer maar daarvoor ben ik toch iets te verlegen. Nadat ze nog een vrolijk drinklied als toegift hebben gegeven, verdwijnen ze met een biertje in hun hand. ‘таны эрүүл мэндийн тѳлѳѳ, Hanggai!’ I. en ik praten nog een tijdje na bij een beker wijn. Even later stap ik met een licht gevoel van melancholie weer in de werkelijkheid, op spoor 2 staat de trein naar Rotterdam al op me te wachten.
Marjelle

Xiger Xiger Hanggai

Klik hier voor meer muziek (o.a. het meeslepende ‘Dorov morlaril’) & tourdata

Hanggai is een oud-Mongools woord voor ‘idyllisch graslandschap met bergen, bomen, rivieren en een strakblauwe lucht’





Lavalu – Marielle zingt!

Om 14:55 uur rolt de trein Vlaardingen binnen. Voor het eerst ben ik weer hier na die deprimerende uitgaansavond lang geleden. I. staat al klaar met de fiets, ik klim achterop en slingerend rijden we weg. De zon begint door te breken als we op het festivalterrein aankomen. Met een witte wijn en spa Blauw praten we bij aan een lange tuintafel. Het is maanden geleden dat we elkaar voor het laatst gezien hebben, I. had erg weinig fut naast baan en gezin en heeft pas sinds kort weer wat meer energie. Ze vertelt dat ze zich inmiddels aan het omscholen is en driftig met Duits in de weer is, omdat ze in september als parttime docente begint. Ze polst of lesgeven niets voor mij is aangezien taal als een rode draad door m’n leven loopt.

De openingstonen van Lavalu klinken en we lopen naar het aangrenzende grasveld. Het enthousiasme spat er al meteen van af, lekkere muziek, mooie stem die associaties oproept met Björk, zon op m’n gezicht, spelende kinderen voor me, alles smelt samen. Ik laat me meevoeren op de melodieuze klanken, m’n hoofd even leeg. Op het einde maak ik een serie foto’s, dat is voor het eerst tijdens een optreden met allemaal mensen om me heen. Later, als ik de plaatjes op m’n beeldscherm bekijk bedenk ik dat ik nu echt brutaler moet worden en vooraan had moeten staan. Gelukkig zitten er wel een paar leuke bij, de volgende keer ga ik voor nog béter.
Marjelle

Anxiety Lavalu