Tagarchief: antarctica

‘Alsof je in een glas melk rondloopt’

Steeds vaker droom ik van een ander huis, een plek waar het rustig is, waar je je terug kunt trekken zonder bonkende bovenburen en heel af en toe breidt die droom zich uit naar een andere stad, Haarlem bijvoorbeeld of een adresje vlak bij zee. Waar ik beslist niet zou willen wonen is Norilsk, een stad in Siberië waar ijzige temperaturen van soms wel -50 graden voorkomen of op het onherbergzame Antarctica, al is de lucht er erg puur, niet te vergelijken met de fijnstofwolk die boven Rotterdam hangt en m’n longen irriteert. Geboeid kijk ik naar de betoverende beelden uit de documentaire Frozen Planet, naar de mensen die op de toendra leven zoals de Dolganen, naar de witbestoven koppen van rendieren die met hun hoeven onder de sneeuw schrapen naarstig op zoek naar plantjes, naar de zeehonden en robben zonder wie de families niet zouden kunnen overleven. Opeens zie ik een aantal pezige mannen in een boot door het magische landschap varen, ze krijgen een walrus in het vizier.


Zo’n dier van bijna twee ton
levert alleen al genoeg vlees om een gezin wekenlang van voedsel te voorzien. Over de houdbaarheid ervan hoeven ze zich geen zorgen te maken, het is buiten één grote diepvrieskist. De huid wordt onder andere gebruikt om jassen van te maken, bij de kinderexemplaren worden de mouwsgaten dichtgestikt anders vriezen hun handjes eraf. Een andere manier om aan voedsel te komen is het roven van de eitjes van zeekoeten, een hachelijke onderneming, met alleen een oud nylon touw om z’n middel gaat de lichtste man over de klif naar beneden, zijn lot ligt letterlijk in de handen van zijn maten. Eén foutje kan fataal zijn. Na een aantal verrassend zomerse opnamen komt ook de Arctische winter in Groenland aan de beurt, prachtig die samenwerking tussen patrouilleteam en husky’s, maar het zijn toch vooral de spectaculaire beelden van het noorderlicht, de grootste lichtshow op aarde, die blijven hangen.
Marjelle

Titel: quote Tony van Autenboer in ‘Zuidpoolexpedities’

My world Husky Rescue

eXtreem!

Terwijl de adrenaline nog nasmeult, ik heb een hekel aan onrecht, beland ik midden in een pinguïnkolonie op Antarctica. Zoveel ongerepte schoonheid, wat een schril contrast met de mentaliteit die sommige fora- en blogbezoekers kenmerkt. ‘Ik laat m’n avond toch niet vergallen door virtuele onbekenden’, spreek ik mezelf streng toe, ‘terwijl er zoveel moois te zien is’. Enigszins geagiteerd nog kijk ik verder naar de adembenemende documentaire March of the penguins over het wel en wee van keizerpinguïns tijdens hun honderden kilometerslange barre tocht over de zuidpool op weg naar hun traditionele broedplaats. Minpunt vind ik Urbanus als komisch bedoelde voiceover, hij babbelt door de mooiste beelden heen en doet daarmee afbreuk aan de film.

“Elk jaar gaan ze op reis, op zoek naar een partner. Twintig dagen en nachten trekt de keizerspinguïn door een landschap waarin geen enkel ander wezen kan overleven. Daar in de bittere kou overwint de warme liefde.”


Het blijft koud vanavond, nadat ik afscheid heb genomen van de pinguïns en hun pluizige kuikens kom ik in Terzake in metersdikke stuifsneeuw terecht. In de documentaire Steep wordt een beeld gegeven van ‘extreme skiing’ ver van de drukbevolkte pistes. Bill Briggs is ermee begonnen in 1971, in zijn skisporen volgden een aantal thrillseekers die in de docu vertellen over hun passie en de gevaren ervan.
Al past een zinderend woestijnlandschap met appaloosa’s veel meer bij me, toch begin ik steeds meer te begrijpen welke aantrekkingskracht de uitgestrekte ijsvlaktes op mensen kunnen hebben. Het moet een machtig gevoel zijn om helemaal alleen boven op een steile ijstop te staan met een eindeloze sneeuwdeken aan je voeten en vervolgens over de ijzige flanken weg te schieten… Dat geeft ook een adrenalinestoot, gelukkig een heel andere dan in het begin.
Marjelle

Nothing else matters Metallica

Foto’s ‘March of the penguins’ en ‘Steep’: Internet