De man met het halflange grijze haar had in grote letters CREW op z’n shirt staan. Hij glimlachte toen ik met de fiets aan de hand de Kralingse tuin inliep. Een leuk gezicht heeft hij, besefte ik, terwijl ik m’n fiets achter een bankje op slot zette. Ik had me voorgenomen om op zoek te gaan naar paddenstoelen, van die mooie rooie met witte stippen. Voor het eerst in m’n leven op paddojacht met de camera in de aanslag, maar waar ik ook tuurde en speurde ik kwam alleen maar kleine flutzwammetjes tegen, hun aanblik leek in de verste verte niet op de prachtzwammen die ik in m’n hoofd had.
net toen ik boven zo’n iel exemplaar hing, zag ik vanuit m’n ooghoek iets zwartwits voorbijflitsen. ‘was dat nou de botanische kat van vorige keer?’ ik ging op m’n hurken onder zijn struik zitten en we keken elkaar secondenlang sprakeloos aan. ‘blijf nou zoet staan’, smeekte ik hem. z’n kattenogen boorden door me heen, ‘wat zit dat mens daar dom in die struik’ zag je hem bijna denken. er wiegden steeds een paar herfstblaadjes voor z’n snuit waar m’n camera op scherpstelde in plaats van op hem.
opeens sprong hij weg, ik vloog erachteraan tot we weer een stil onderonsje hadden, nu onder een andere struik. ‘móói’, zei ik liefdevol tegen hem toen hij deze keer roerloos bleef staan. ik lijk wel gek, dacht ik toen ik mezelf zo hoorde en zag zitten daar in het groen, maar moest er tegelijkertijd ook om lachen. ‘dit moet ‘m worden’ en ik klikte. m’n rug begon weer fel te protesteren, het was echt de hoogste tijd om te stoppen met de catshoot, al was dit niet de haarscherpe foto die ik in m’n hoofd had. soms moet je genoegen nemen met minder, maar wel lief.
marjelle
mona bona jakon cat stevens
