Sinds een paar dagen heb ik spierpijn overal, niet echt opzienbarend, zij het dat er geen enkele aanleiding voor is. Een fenomeen dat ik een aantal jaar geleden ook heb meegemaakt en allang geen last meer van had. Benen, armen, alles deed pijn. Waar het vandaan kwam, medisch Nederland had geen idee, wat de remedie ertegen was netzomin. In de slechtste periode kon ik m’n boodschappen niet meer goed dragen, maar met enig kunst- en vliegwerk plus fietstassen redde ik het meestal net wel.
‘De laatste keer dat ik echt hard gereden heb en nergens last van had is zaterdag’, bedenk ik. Misschien is m’n lijf al die opstapelende uren slaaptekort in combinatie met de hitte van de afgelopen week die met z’n 25 graden nog steeds in huis hangt gewoon zat. Wie weet is dit een waarschuwing zodat ik weer wat gezonder ga doen. Wat ik wel weet is dat m’n lichaam genoeg heeft meegemaakt en dat ik te weinig laat merken dat ik er toch blij mee ben.
Daarnet fietste ik flink door. ‘Ik kan het wel’, dacht ik, ‘ik trap gewoon door de spierpijn en moeheid heen, ik laat me niet zomaar kennen!’ Een houding die me soms meer kwaad dan goed heeft gedaan. Ook ik ben opgevoed en -gegroeid met de notie dat het beter is om de negatieve dingen te ontkennen en niet over gevoelens te praten behalve de ‘positieve’. Er valt dan wel een hele werkelijkheid weg die een gat slaat in je wereld. Ook toen al wist ik dat dit niet werkte, al kon ik dat niemand duidelijk maken.
‘Ik wil niet steeds dingen onder het tapijt vegen, lachen als ik verdrietig ben, doen alsof ik bepaalde dingen niet erg vind’, dacht ik vroeger vaker en slikte op den duur de meest persoonlijke of kritische kanttekeningen maar weer in op een enkele felle opmerking na.
‘Old habits die hard’ komt nu even in me op naar aanleiding van m’n fietsgedachten, al is het een wereld van verschil, nu en toen, ik accepteer de dingen veel meer zoals ze zijn en hou me een stuk minder in, wat mij betreft is alles bespreekbaar.
Behalve slaapmoe word ik af en toe ook doodmoe van sommige mensendingen, ‘maar verder gaat alles goed’ zou Hans ironisch zeggen.
M’n gedachten springen van lijf, lief, leed en Hans naar vrijdag. ‘Hoe zou de ontmoeting met R. gaan?’ vraag ik me af. ‘Best wel spannend om iemand na zo’n korte tijd voor het eerst live te zien’, mijmer ik verder, ‘al ben ik helemaal geen logeertype, misschien neem ik nu z’n aanbod om daar te blijven slapen wel aan, dan hoef ik ook niet zo laat met de trein terug. En wie weet slaap ik daar de sterren wel van de hemel vergeleken met het gewoel in m’n Rotterdamse bed, bovendien is m’n koplamp stuk en fietsen zonder licht is ook niet alles midden in de nacht’.
Marjelle
Muziek: Mick Jagger & Dave Stewart
