Tagarchief: sara bareilles

Droomprins?


Sprookjesbeelden aan zee

Fairytale Sara Bareilles

Het ei van Columbus

Vorige week
Langzaam kom ik weer tot leven naast de open haard. Eerst beginnen m’n verkleumde vingers te tintelen, vervolgens ontdooit ook het tipje van m’n neus. Ik kan m’n ogen nauwelijks openhouden, niet zo verwonderlijk na vier uur slaap. Wat zou ik graag met een deken om me heen bij de vlammen in slaap vallen en uitgerust ontwaken. Laat dat wakker kussen door een prins maar zitten – ik geloof niet in sprookjes – al zou het wel heel wat prettiger zijn dan ruw uit je slaap gerukt te worden door een woedeaanval van de buurjongen zoals vanochtend weer het geval was. M’n tafeltje kijkt uit op golven en strand waarop hier en daar een paar winterharde wandelaars tegen de wind opboksen. Voor me ligt een ovenvers pistoletje met kaas en krulsla, het ziet er veelbelovend uit. Columbus is de ideale plek om bij te komen na een pijnlijke behandeling, warm, knus, aardige bediening.

‘Ik ben niet blij’, zei m’n therapeut vanmiddag toen hij de triggerpoints in m’n door rsi geplaagde schouder probeerde te deactiveren. ‘Same here’, reageerde ik. ‘Je bent goed bezig met sporten, maar die spier is overbelast door de muis en hoe zorgen we ervoor dat je ontspannen achter de computer zit?’ Ik wees naar de witte skippybal, ‘waarvoor is die?’ ‘Dat zou iets voor jou kunnen zijn in plaats van een bureaustoel’, antwoordde hij terwijl ik hevig balancerend in skippyzit probeerde te komen. ‘Zo kun je toch niet achter je pc werken’, riep ik. Hij grinnikte, ‘het is wel even oefenen inderdaad, misschien is een ponyseat geschikter voor jou.’ Met de belofte daarop te googlen nam ik afscheid. Inmiddels ben ik soms zo moe van de gebroken nachten, geluidsoverlast en protesten van mijn lijf dat ik alleen nog maar wil winterslapen, veilig opgerold op een vredig plekje zonder buren*, geschreeuw, gestamp en slaande deuren.
Marjelle

Wintersong Ingrid Michaelson & Sara Bareilles

*Sinds een week lijkt het wat rustiger nadat de woningbouw contact heeft opgenomen met een aantal mensen (wordt vervolgd)

Dag!

De laatste week van 2011 verliep vreemd, het ene moment was ik nog plannen aan het maken om eerste kerstdag met een vriendin naar een pizzeria te gaan, het volgende moment belandde ik met griep in de lappenmand en hoefde ik ook mijn plan b voor tweede kerstdag niet meer uit te voeren. Snotterend lag ik in bed en voor ik het wist was het alweer voorbij. Ik had zelfs onderweg nog wat kerstflarden opgevangen, Stuart Little kwam onder andere om het hoekje piepen. Hoezeer ik ook niks met kerst heb, die minimuis heeft wel een hoge aaibaarheidsfactor, het deed me even denken aan de smeltende blik van Puss-in-Boots. De dag erna, ik was inmiddels half uit bed, leek het me een goed plan om Hachi te kijken, een film met Richard Gere waarin een trouwe hond de hoofdrol speelt. Normaal ben ik niet zo’n tissue queen, maar deze keer huilde ik tranen met tuiten. ‘Ik ben natuurlijk nog niet beter, dan kun je minder hebben’, sprak ik mezelf toe.


Oud en nieuw stond
bijna voor de deur, ondertussen was ik zodanig opgeknapt dat ik die avond wel iets af durfde te spreken, helaas ging ook dat op het laatste nippertje niet door vanwege griep, nu van haar kant. Vroeger had ik daarvan lopen balen, maar ik heb steeds meer geleerd om zaken los te laten, te relativeren en te accepteren, in plaats van energie te stoppen in dingen die je toch niet kunt veranderen. ‘Na een kerst zonder ballen kan er ook wel een oudejaarsavond bij zonder bollen’, dacht ik. Belangrijk is om de trend die ik de afgelopen maanden heb ingezet op een aantal gebieden vast te houden. Zoals verder werken aan de herstart van puzzelsite en freelance werkzaamheden, doorgaan met sporten, energieslurpers uit m’n leven bannen en interessante mensen daarvoor in de plaats krijgen, dat zijn een aantal punten boven aan m’n denkbeeldige lijstje, al staat gezondheid natuurlijk met stip op 1. Ik hoop dat het nieuwe jaar op alle fronten stukken beter wordt en ik wens m’n lezers een begripvol, creatief, gezond, tolerant en ♥ 2012!
Marjelle

Wintersong Ingrid Michaelson & Sara Bareilles

Kleingeld

Stuurloos loop ik naar het Oostplein, volgens de buurvrouw zit daar een goede fietsenwinkel. Als ik vermoeid de hoek omsla – ik heb spierpijn op vreemde plekken omdat ik al dat wandelgedoe niet gewend ben – zie ik in grote letters Mega Bike staan. De occasions staan buiten in een herfstig zonnetje en ogen mistroostig. Wat zijn die tweedehandsjes duur, de goedkoopste is een enigszins aftands exemplaar van 130,00 €. Gisteren drong tot me door dat m’n fiets me ruim tien jaar trouw is gebleven, ik mis hem nog meer dan ik dacht. Een fietsloos bestaan is echt niets voor mij, morgen eerst maar de stationsstalling bellen, ook m’n laatste Gazelle had ik daarvandaan.




als de aardige jongen van sus&co een theelichtje komt aansteken informeer ik of hij misschien een fietstip heeft. nadat hij diepfronsend heeft nagedacht, komt er een zaak in ijsselmonde bovendrijven, kleingeld, die naam belooft wat. inmiddels is m’n vraag ook doorgedrongen tot de vrouw aan het belendende tafeltje, ze mompelt iets als ‘werkmij’, een beetje moeilijk te verstaan aangezien ze nog een stuk stokbrood in haar mond heeft. ondertussen piept m’n mobieltje, er komt een sms’je binnen van een blogger ‘die alleen zit met de kids’. de man naast haar vult aan ‘het is vlak bij het stadhuis en politiebureau en de volwassen fiets voor onze kleindochter kostte 50,00 €’. dat klinkt goed, ik besluit er morgen heen te gaan en bedank het stel. vervolgens sms ik r. terug ‘dat ik alleen zit in de oude haven met m’n blocnote voor me’.
marjelle


wintersong ingrid michaelson & sara bareilles