Tagarchief: kerst

Wakker worden in een schilderij

Klik op de foto voor meer Monet

Foto gemaakt in Boijmans van Beuningen

Lezers-top-20

  1. Groeten aan Loesje! 1018
  2. Smokey eyes 795
  3. Als de rook om je hoofd is verdwenen! 604
  4. Fotoshoot 471
  5. Marjelle blogt… 444
  6. Sleepless in Rotterdam 439
  7. Lentemeisjes! 358
  8. Sunny side of sex! 323
  9. Moulin Rouge? 317
  10. Paardenmeisje! 281
  11. Jij is lief! 270
  12. Voor het zingen de kerk uit! 265
  13. Zo moeder, zo dochter… 255
  14. Over leugens, CDA en studievisa 232
  15. Dag! 232
  16. ‘Vróuwen!’ 201
  17. ‘Een beetje gedachte springt uit zijn denkpatroon’ 200
  18. Door het oog van de naald 198
  19. Interview 191
  20. To date, or not to date 185

Dag!

De laatste week van 2011 verliep vreemd, het ene moment was ik nog plannen aan het maken om eerste kerstdag met een vriendin naar een pizzeria te gaan, het volgende moment belandde ik met griep in de lappenmand en hoefde ik ook mijn plan b voor tweede kerstdag niet meer uit te voeren. Snotterend lag ik in bed en voor ik het wist was het alweer voorbij. Ik had zelfs onderweg nog wat kerstflarden opgevangen, Stuart Little kwam onder andere om het hoekje piepen. Hoezeer ik ook niks met kerst heb, die minimuis heeft wel een hoge aaibaarheidsfactor, het deed me even denken aan de smeltende blik van Puss-in-Boots. De dag erna, ik was inmiddels half uit bed, leek het me een goed plan om Hachi te kijken, een film met Richard Gere waarin een trouwe hond de hoofdrol speelt. Normaal ben ik niet zo’n tissue queen, maar deze keer huilde ik tranen met tuiten. ‘Ik ben natuurlijk nog niet beter, dan kun je minder hebben’, sprak ik mezelf toe.


Oud en nieuw stond
bijna voor de deur, ondertussen was ik zodanig opgeknapt dat ik die avond wel iets af durfde te spreken, helaas ging ook dat op het laatste nippertje niet door vanwege griep, nu van haar kant. Vroeger had ik daarvan lopen balen, maar ik heb steeds meer geleerd om zaken los te laten, te relativeren en te accepteren, in plaats van energie te stoppen in dingen die je toch niet kunt veranderen. ‘Na een kerst zonder ballen kan er ook wel een oudejaarsavond bij zonder bollen’, dacht ik. Belangrijk is om de trend die ik de afgelopen maanden heb ingezet op een aantal gebieden vast te houden. Zoals verder werken aan de herstart van puzzelsite en freelance werkzaamheden, doorgaan met sporten, energieslurpers uit m’n leven bannen en interessante mensen daarvoor in de plaats krijgen, dat zijn een aantal punten boven aan m’n denkbeeldige lijstje, al staat gezondheid natuurlijk met stip op 1. Ik hoop dat het nieuwe jaar op alle fronten stukken beter wordt en ik wens m’n lezers een begripvol, creatief, gezond, tolerant en ♥ 2012!
Marjelle

Wintersong Ingrid Michaelson & Sara Bareilles

De zoute zoen

In het visrestaurant vraag ik aan de vriendelijke serveerster of ze hier ook een ciabatta-met-kaas hebben. Ze kijkt me een beetje verbaasd aan en gaat het informeren bij de kok. Niet veel later komt ze breed glimlachend terug met het gevraagde broodje. Na m’n wekelijkse bezoek aan de triggerpoint-therapeut ga ik meestal lunchen in een van de restaurantjes vlakbij. Vandaag blaast er een harde, gure wind door Scheveningen-haven, ik twijfel of ik straks nog ga uitwaaien op het strand, al is wégwaaien in dit verband een beter woord. Terwijl ik een hap neem zie ik in het aquarium tegenover me een kreeft drijven, ik wend m’n blik af, dieren horen niet gevangen in glazen huisjes. Ondertussen zingt Rudolph the Red Nosed Reindeer de oren van m’n hoofd, ik heb een hekel aan kerst, dito liedjes en opgeklopte gezelligheid. Sowieso ben ik  niet iemand van tradities, regels, hokjes en lijstjes.


Thuis hadden we nooit een kerstboom
, m’n moeder vond het te veel gedoe, dus werd er traditiegetrouw elk jaar een stenen kerststalletje van de zolder gehaald en een kerstster op tafel gezet. Nooit begrepen wat daar de lol van was, net zomin als van de nationale aandrang om één keer per jaar naar de nachtmis te gaan of zoveel mogelijk sparren* uit de grond te rukken, ze vervolgens te versieren van piek tot voet en na de kerst weer bij het grof vuil te dumpen. De vrolijke lampjesregen vind ik wel weer een lichtpuntje in deze donkere kille dagen net als lekker eten, maar daar heb je geen kerst voor nodig. Misschien hou ik daarom ook niet van die weeslief!-dagen als moederdag en dierendag waarop mens en dier plotseling overladen worden met cadeaus en aandacht. Probeer gewoon elke dag een ander zo te behandelen als jij zelf behandeld wilt worden, dan zal de wereld er een stuk beter uitzien, denk ik.
Marjelle

* Gratis boom? Zaag een echte dennenboom

Sangin Hossein Eblis ft. Sadegh
  (mooie Perzische rap)

Broodnodig met kerst!

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, ik heb niets met kerst, niets met dat soort opgeklopt-gezellig-dagen. Nadat m’n kerstavondafspraak wegens gladheid was afgezegd en ik een tweede kerstdaguitnodiging van een kennis had afgeslagen, besloot ik in plaats daarvan met kerst een goede film te gaan kijken en misschien ook nog de winterse taferelen in Blijdorp te bewonderen waar ik me dan zou warmen bij het vuur en prachtige foto’s zou maken. Dat was het plan, de chiropractor gooide helaas roet in het eten. Toen ik deze week bij hem was en hij snotterend op me lag – ‘je bent echt ziek’, zei ik – wist ik dat mijn lage weerstand waarschijnlijk niet opgewassen was tegen dit zo nabije virusgeweld. De volgende dag was het inderdaad raak, ik werd wakker met een wattenhoofd, iedere spier in m’n lijf deed pijn, ook spieren waarvan ik niet eens wist dat ik ze had en m’n longen krompen in elkaar bij elke hoestaanval.

‘Toch nog een dekbedkerst’, dacht ik met enige zelfspot vanuit m’n lappenmand. Boodschappen doen was op dat moment nicht im Frage, kabouters waren niet voorradig, een paar vrienden woonden te ver weg en ik was te ziek om op m’n benen te staan, vandaar dat ik het boodschappengedoe uitstelde in de hoop dat ik me de dag erna iets beter zou voelen. Dat bleek ijdele hoop, maar aangezien m’n koelkast steeds leger werd, toog ik kerstavond toch dik ingepakt naar AH. De strenge portier bij de ingang zei onverbiddelijk ‘we zijn al gesloten’. ‘Ik heb griep’, piepte ik terug, waarop een aardige voorbijganger me uitlegde hoe ik bij een supermarkt op de Crooswijkseweg kon komen die misschien nog wel open was. Zo liep ik door een mij tamelijk onbekend deel van Crooswijk, zwalkte is een beter woord, want met koorts loop je nu eenmaal minder recht. Het huilen stond me inmiddels nader dan het lachen toen ik door de vrieskou en de straten duizelde op zoek naar Das.

Opeens voelde ik woede opborrelen en had zin om al die mensen met hun ‘fijne kerst!’ en ‘fijne dagen!’ om de oren te slaan, op een avond als deze kun je dat soort holle frasen nog minder hebben. Gelukkig was Das wel open, ik werd verwelkomd door felle tl-verlichting, een paar versleten oosterse tapijtjes en een keur aan exotische producten. ‘Zouden ze hier ook brood hebben?’ vroeg ik me af terwijl ik allerlei Turkse namen zag langs flitsen. Ik griste een pak koekjes van de plank, Kremali sandviç biscüvi, en koos voor nog-nooit-van gehoord wc-papier in plaats van voor m’n geliefde Page. Bij de wijn heb ik op de gok maar Romanca genomen, een zoete rode wijn uit Bosnië en Herzegovina, een van de  weinige die betaalbaar was en als extraatje voor m’n keel fluweelzachte bloemenhoning. En het brood? Dat was op.
Marjelle

Dedikodu Tarkan

Foto’s Witold Riedel

De Antikerst

M’n afspraak om kerstdag één naar Hollandsche Rading te gaan ging niet door hoorde ik een paar dagen vantevoren, T. was ziek geworden. Ik had al een bijzondere B&B in Hilversum op het oog, waar ik zelfs toen ik nog in Weesp woonde een keer naartoe wilde. (Maar die was volgeboekt.) Een andere vriendin lag met koorts in bed en kreeg als klap op de vuurpijl ook nog familie te logeren, dus dat was zeker geen optie. ‘Ik hou een dekbeddag’, dacht ik, ‘als ik de volgende ochtend m’n ogen loom weer opendoe is dat samen-knus-onder-de-ballenboomgedoe weer voorbij’, en vergat dat er ook nog een kerstdag twee komt.

 

I., degene met koorts en familie, had me op kerstavond nog gestimuleerd om er in ieder geval uit te gaan, de glijsneeuw in en dan voorzichtig foto’s maken. Met haar woorden in m’n hoofd wandelde ik de volgende middag naar buiten, glibberde over de stoep op weg naar m’n eerste vliegles. Met de camera in m’n inmiddels verkleumde handen probeerde ik de vogels te vangen die door de lucht zweefden, over elkaar heen buitelden en af en toe een snoekduik namen. zoom-in, zoom-uit, klik-klik-klik… ‘Ooit moet er toch een behoorlijke bijzitten’, dacht ik. (Je denkt wat af met kerst.) Inmiddels waren m’n schoenen doorweekt en voelde ik ook m’n sokken nat worden, het was tijd om weer naar huis te gaan.

Diezelfde kerstavond had ik een telefoongesprek met A. waar ik een aantal keer mee had gemaild. Hij schreef dat zijn afspraak eerste kerstdag ook niet doorging en of ik zin had om langs te komen. Toen ik hem sprak, kwam hij heel anders over dan ik hem op basis van z’n blog had ingeschat en bleek ook een paar borrels verder. (Nu hoeft dat geen probleem te zijn.) Na een paar opmerkingen die nogal bot klonken, begon bij mij de animo te zakken. Omdat hij op het punt stond met vrienden weg te gaan, stelde hij voor om de volgende middag terug te bellen. ‘Oké’, zei ik, want ondanks het wat vreemde gesprek was ik toch wel benieuwd naar zijn nuchtere ik en andere kanten.

Anderhalf uur later legde ik kerstdag één met een knorrende maag de telefoon neer, hoogste tijd om een visburger in de pan te gooien. (Ooit wil ik weer eens fonduen.) Sommige dingen bleken verkeerd overgekomen, één ding is zeker, de man aan de andere kant was allesbehalve saai. Van een afspraak is het die avond niet meer gekomen, maar als hij in Rotterdam had gewoond was ik graag een glas rode wijn met hem gaan drinken.
Marjelle

Happy Xmas John Lennon