Was ik net weer een beetje opgeknapt, word ik opeens wakker met keel- en spierpijn en een piepende hoest. De hele dag probeer ik te doen alsof er niks aan de hand is. ‘Ik word niet ziek’, mantraat het in m’n hoofd. Het zou de zoveelste keer dit jaar zijn. Geen zin in! Maar als ik ’s avonds met een koortsige blik naar m’n beeldscherm staar, even later zonder veel animo in een pan roer, moet ik toegeven dat het griepvirus me opnieuw te pakken heeft. Mijn weerstand is zo laag door de aanhoudende stress en burenoverlast de afgelopen jaren dat elk griepbacilletje en virusje mij als een makkelijke prooi ziet. Woningbouwvere-niging Havensteder heeft het probleem nooit opgelost en houdt zich daarmee níet aan de wet die zegt dat je ‘een huurder rustig woongenot moet verschaffen’, maar daar is dus al een aantal jaar geen sprake van.
Toen vorige zomer de verhuizing naar een andere flat op het laatste nippertje niet doorging door een fout van hun verhuurmakelaar, de verhuisdozen stonden al in de gang, werd mij een gelijkwaardig huis beloofd. Belofte maakt schuld, ook een mondelinge afspraak is rechtsgeldig, vandaar dat de hoop om uit deze uitzichtloze situatie te komen weer opborrelde. Helaas werd ik vervolgens afgepoeierd met een paar woningen die volstrekt niet gelijkwaardig waren en waarvan er één op de vierde etage zonder lift vanwege gezondheidsredenen niet eens door kón gaan. De doktersverklaring en brief van de rugtherapeut werden eerder al volkomen genegeerd, de consulente wilde het briefje van m’n huisarts niet eens aannemen toen ze bij mij thuis was. ‘Dat komt wel in een later stadium’, zei ze. Dat vond ik toen best bizar en ik heb de brief een tijd daarna toch gemaild, maar daar nooit een reactie op gekregen.
Marjelle
Foto Witold Riedel
