Tagarchief: dordrecht

Hoe dichter bij Dordt…

100_3721

… hoe rotter het wordt

Klik op de foto’s voor een groter formaat

Schuimbekkend!


Klik op de foto voor een groter formaat

Hangend over de reling van de Waterbus

Zal ik weggaan of zal ik blijven?

Wat zal ik doen? M’n ex bellen naar aanleiding van z’n mail over puzzeldingen en andere dingen die voorbijgaan, een nummer van de Fleet Foxes opzetten, piekeren over de verkeerde dingen en mensen, nog meer toegeven aan m’n Tweetbui, van het kastje naar de muur lopen, kijken of er tussen wolk en zon nu wel een regenboog tevoorschijnkomt, niet aan H. denken en ook niet aan–, googlen op fitness-dvd’s, m’n mail checken, gro(o)t(s)e plannen maken, een duik nemen in de kast op zoek naar chocola, een druilerig zondagmiddagblogje schrijven, Ceylon-thee zetten, hopen dat het morgen niet regent in verband met m’n wandelafspraak, alvast een ei hardkoken voor in de sla, een wereld aan mogelijkheden strekt zich voor me uit, maar om met het begin te eindigen…
Zal ik weggaan of zal ik blijven?

Marjelle

Mykonos Fleet Foxes

Zal ik weggaan?
Zal ik verdrietig worden en weggaan?
Zal ik het leven eindelijk eens onbelangrijk vinden,
mijn schouders ophalen
en weggaan?
Zal ik de wereld neerzetten (of aan iemand anders geven), denken:
zo is het genoeg,
en weggaan?
Zal ik een deur zoeken,
en als er geen deur is: zal ik een deur maken,
hem voorzichtig opendoen
en weggaan- met kleine zachtmoedige passen?
Of zal ik blijven?

Zal ik blijven?
Toon Tellegen

Op ramkoers…

‘Zulk zwoel zonnig zacht zalig paasweer zien we zelden’ kopte de Volkskrant vrijdag, diezelfde dag hing ik over de reling, m’n camera bungelend om m’n nek. Ik zag Rotterdam steeds kleiner worden en ten slotte helemaal vervagen. Met de Waterbus, de leukste verbinding tussen Rotterdam en Dordrecht, meer je een uur later aan op de Merwekade. Er stond een harde wind en ik moest me af en toe met beide handen vastgrijpen om niet van het fietsendek afgeblazen te worden. Van fotograferen kwam deze keer dan ook niet veel terecht. Opeens kreeg ik een leuk scheepje in m’n vizier voorafgegaan door drie bijna identieke sloepjes. Terwijl ik een paar plaatjes schoot, gebeurde er plotseling van alles tegelijk. De tegemoetkomende rijnaak ramde de kleintjes, die alle kanten opvlogen.

De man naast me begon te roepen en te zwaaien ‘sukkels, kijk toch uit! Wat zijn jullie aan het dóen!!’ De boot koerste vervolgens af op het moederscheepje waar inmiddels iedereen in rep en roer was en schampte het in ’t voorbijgaan. Heel onwerkelijk als je plotseling zulke beelden voor je camera krijgt, het is net als in een film met jou als toeschouwer. Links van me dobberde een nu eenzaam sloepje, het scheepje zelf was inmiddels naar de kant gevaren. Verder leek er gelukkig niet veel aan de hand en de Waterbus vervolgde onverstoorbaar z’n weg. In plaats van bij het Veerhuis wat te gaan drinken was er het plan om door te fietsen naar Villa Augustus met z’n tuin, kassen en leuke terras. Mooi idyllisch plekje, alleen heb ik zelden zo’n chaotische en ongeïnspireerde bediening meegemaakt, voor de personeelschef in kwestie heb ik nog wel een paar tips.
Marjelle

Blueberry Tree Husky Rescue

[slideshow]

Tour de Force!



Afgelopen donderdag belandde ik opeens midden in het mediacircus rond de Tour de France, hekken versperden de toegang tot het fietspad, een man in neongeel jack sommeerde me om een andere route te nemen en na een ruime omweg kon ik dan toch de steiger bereiken waar de boot naar Dordrecht aan zou meren. Tv-wagens met druk gebarende verslaggevers stonden vlakbij, motoragenten escorteerden een aantal buitenlandse tour-bussen en voor m’n neus hing een gigantisch kunstwerk aan een drijvende kraan. Voordat de waterbus me meenam op een verkoelende tocht klonk er plotseling een hoop lawaai en zag ik hoe een groep muzikanten al trommelend de lucht in gehesen werd. Rotterdam, mijn stad, never a dull moment, op de valreep kon ik ze nog net fotograferen.
Marjelle

Nederland Fresku

‘The sky looks pissed’

Over het water glijd ik steeds dichter naar Dordt. M’n fiets staat geduldig op het dek uit te waaien terwijl ik lekker warm binnenzit en luister naar Ingrid die zich net als ik vol melancholie afvraagt ‘and are we there yet? Home, home, home‘. Uit het raam zie ik een grijsgrauw landschap voorbijtrekken, water en lucht zijn eensgezind vandaag.
My love’s too big for you my love‘, zingt ze verder, ik hou van haar stem, op de een of andere manier krijg ik altijd weer wat energie van deze muziek. Lief, teder, krachtig, als je zo kunt zingen is er nog hoop, ondanks het feit dat de wereld één grote regenwolk is vandaag.

Holland op z’n treurigst, weer eens wat anders dan op zijn smalst, toch probeer ik ook daar iets van schoonheid in te ontdekken. Als ik dat niet meer kan, is het leven echt onleefbaar geworden. De waterbus deint de haven binnen en ik kijk zoekend om me heen of C. op de kade staat. Op dat moment hoor ik iemand fluiten en ik herken z’n postuur in de verte. Door de motregen fiets ik naar het restaurant waar hij op me wacht, een prachtige locatie aan het water. Ook binnen ziet het er bijzonder uit, een soort van glazen koepel is rond het oude veerhuis gebouwd door een bevriend architect, vertelt hij. We praten, eten en drinken bij. Met een glas wijn geniet ik nog even van het sprookjesachtige uitzicht op de Beneden Merwede voordat ik in een inmiddels donker Dordrecht weer afscheid neem en de volgende boot terug.
Marjelle

The Chain Ingrid Michaelson
The sky looks pissed.
The wind talks back.
The bones are shifting in my skin and you my love are gone.


Augustus in september

Na een woelige reis waarbij Murphy een paar keer roet in het eten gooide, kom ik dan toch uiteindelijk bij de villa aan. Onderweg loop ik door smalle Dordtse straatjes waar nog de geur van draadjesvlees en boenwas hangt, de auto frisgewassen wordt op zondag en in bedrijvig buurtverband overtollig herfstblad wordt weggeveegd. Het doet me denken aan lang geleden toen het leven nog simpel leek en er geen internet was.



De treindeuren die vlak voor m’n neus dichtsloegen, een vergeten routebeschrijving, de kilometerslange wandeling, het was het allemaal waard nu ik in de verte de contouren van Villa Augustus zie afsteken tegen een bijna wolkenloze hemel. Ik loop het roezemoezende terras op, iets dat ik vroeger nooit gedurfd had in m’n eentje, maar waar ik me nu steeds meer overheen zet. Al valt dat niet mee op een zonnige zondag als heel Dordt blij aan de rosé zit. Hoewel bij sommige stellen me het gevoel bekruipt dat ik me beter in m’n eentje amuseer dan zij met z’n tweeën.

M’n hart springt op als ik de aangrenzende tuinen zie, achter het hotel liggen ook nog de Italiaanse tuin en de boomgaard. Dat ene lange jaar samen met H. in Dordrecht-zuid wilde ik alleen maar terug naar Rotterdam, maar vandaag zie ik ook weer de mooie kant van deze stad. Als m’n glas wijn leeg is, besluit ik dat aspect in een fotoserie vast te leggen. Terwijl de zon doorzomert, slenter ik door het groen, loop de kassen in en geniet van de schoonheid om me heen. Dit is een plek om verliefd te worden, mijmer ik. Een gevoel van intense heimwee overvalt me, heimwee naar de liefde en verbondenheid die ooit was.
Marjelle


A Bird’s Song Ingrid Michaelson
‘How fragile are the very strong’