Tagarchief: B-film

Tussen de dozen…

De afgelopen dagen staan in het teken van afscheid. Afscheid van het huis waarvan ik officieel de huurster ben sinds 31 juli, heel pril nog. Afscheid van de hoop die even opborrelde. Toen ik er vrijdag was voelde het voor het eerst als míjn huis. Op dat moment wist ik nog niet dat m’n blijdschap van korte duur zou zijn. ‘Hé, wat is dat?’ hoorde ik opeens J. buiten roepen. Ze had me net geholpen met spullen van het oude adres naar binnen sjouwen en keek nieuwsgierig door een gat in de schutting naast m’n huis. ‘O, dat is de tuin van-‘, m’n adem stokte, m’n blik viel op het bord voor me waarop in kleurige letters stond: ‘Hier worden binnenkort woningen gebouwd’. Op dat moment zag ik ook het bouwfolie wat nu aan de voorheen kale muur van m’n huis was bevestigd.

‘Gaan ze hier bouwen pal aan m’n slaapkamer?’, ‘hoe lang gaat dat duren?’, ‘ik heb dit huis juist aangeboden gekregen als rustig alternatief voor m’n huidige waarin ik al jaren last heb van burenoverlast’… allerlei gedachten raceten door m’n hoofd. Ik kreeg het gevoel dat ik in een b-film was beland en besloot weer eens m’n verstand op nul te zetten en Google om raad te vragen. Het bord bleek de waarheid te vertellen, het project zou over een aantal maanden beginnen en één jaar duren. Twaalf maanden lang bouwvakkers over de vloer vanaf 7, 8 uur ’s ochtends, dagen vol harde muziek, boren, drillen, schreeuwen, heien. Je huis geen thuis meer. De herstart van freelance werkzaamheden een illusie. Het rustige alternatief een verschrikking.

Op de dag dat de dozen bezorgd worden hang ik aan de lijn met advocaten, medewerkers van de woningbouw, worstel me door ambtelijk jargon heen, termen als dwaling, bedrog, nietigverklaring huurcontract, verkeerde voorstelling van zaken, de verplichting ‘rustig woongenot te verschaffen’ en gevolgschade passeren de revue. In plaats van verhuizen naar een betere woonomgeving moet ik er nu alles aan doen om de verhuizing ongedaan te maken. Het is vandaag 14 augustus, de 27ste staan de verhuizers op de stoep, de 31ste loopt m’n huurcontract hier af.
Maar het zou allemaal goedkomen.
Marjelle

Vanavond werd ik gebeld door de teammanager van de woningbouwcorporatie, inmiddels weet ik dat de verhuurmakelaar wel degelijk op de hoogte was van dit bouwproject toen hij me het huurcontract liet ondertekenen. Ze probeerde mijn verhaal te bagatelliseren en alle kosten waren voor mij kreeg ik te horen.

Foto’s Witold Riedel

Gnossiene No. 1 Erik Satie

Het touwtje schoot uit…

Vandaag staat een afspraak voor een schoonheidsbehandeling gepland, een aantal maanden geleden kwam ik die aanbieding tegen via groupon en besloot me een keer lekker te laten verwennen. Serum, masker, gezichtsmassage, epileren en ten slotte nog make-up om de behandeling af te maken, het staat allemaal op het programma. Ruim op tijd kom ik aan bij de kappers- annex schoonheidssalon. Wanneer ik de trap oploop staart een hoofd vol wikkels me zwijgend aan, even later verschijnt een kleine vrouw in de deuropening, ‘ga maar zitten’, gebaart ze. Ik kijk om me heen naar het rommelige interieur, dingen staan her en der en liggen in de weg, een soort curiosawinkel met een exotisch tintje. Waar ben ik terechtgekomen?

Een man in witte schort komt binnen en gaat met een aantal potjes in de weer. We groeten. Inmiddels is er een epileerklant bijgekomen, druk sms’end wacht ze op haar beurt, ik kijk omhoog, m’n blik valt op een gat in het plafond waar ooit een tegel zat. Waarom zie ik dat soort dingen toch altijd, vraag ik me af, misschien kan ik beter m’n ogen dichtdoen en gewoon alles op me af laten komen. Zou die schoonheidsbehandeling midden in de zaak plaatsvinden, gaan m’n gedachten door, het gezicht van de wikkelvrouw zit ook al onder de crème en ik heb geen zin om straks en plein publique onder handen genomen te worden. Opeens komt de man naar me toe en zegt ‘loop maar mee’. Voert hij de behandeling uit? Dat stond nergens, ik vind het steeds vreemder worden.

Als ik even later onder een dikke handdoek lig en hij m’n gezicht insmeert en begint te kneden zonder eerst de make-up eraf te halen, bekruipt me het gevoel dat ik in een B-film ben beland. Dat gevoel wordt nog sterker als ik hem zie stoeien met de condenssproeier,  ‘hij lekt soms een beetje’, legt hij uit. Daarna volgen een aantal hete compressen – ondertussen vertelt hij over een bronbad in Turkije waar het 40 graden was en een oude man flauwviel, ook de toestand in Libië passeert de revue – inmiddels heb ik me bij de situatie neergelegd en besluit af te wachten hoe m’n huid erop gaat reageren. Opmaken doet zijn vrouw, vertelt hij, naast gezichtsbehandelingen houdt hij zich ook bezig met permanente make-up.

Vervolgens arriveert z’n echtgenote, voortvarend begint ze met m’n wenkbrauwen die nauwelijks een epileerbeurt nodig hebben volgens haar. Je hebt heel weinig haartjes op je gezicht, zegt ze, terwijl ze driftig met het touwtje in de weer gaat. In de haast schiet het draadje uit en zit opeens m’n lip ertussen, snel propt ze een tissue ertegenaan om het bloeden te stelpen. Ik besluit de opmerking dat ik absoluut geen smalle wenkbrauwen wil maar achterwege te laten en haar haar gang te laten gaan. Na het epileren smeert ze m’n gezicht in, zelden heb ik zo’n hardhandige aanpak meegemaakt. Als ze me opgemaakt heeft en me daarna het resultaat in de spiegel laat zien, schrik ik van de oosterse boogjes boven m’n donkerbruine ogen.
Marjelle

Balkanika and Theodosii Spassov