Terwijl de buren weer met dingen boven m’n hoofd aan het schuiven zijn, dat gaat vaak urenlang door, ik met een koortsig hoofd achter m’n pc zit, een beginnende griep probeer ik met Oscillococcinum en extra C de kop in te drukken, ben ik bezig met het maken van nieuwe cryptogrammen. Tussen het gebonk van buren en hoofd door doe ik een poging om me te concentreren en dwing mezelf niet te denken aan woningbouwvereniging Havensteder waarvan ik nu al vijf maanden niks meer gehoord heb op die ene reactie op m’n recente officiële klacht na. Een brief die bol stond van verdraaiingen en onwaarheden. Zo’n klacht wordt volledig intern afgehandeld, mij werd helemaal niks gevraagd. Met onpartijdigheid en objectiviteit had het dan ook weinig te maken, wel met afschuiven, doelbewust op de essentie niet ingaan en geen verantwoordelijkheid nemen voor eigen fouten. Een advocaat die ik over de zaak vertelde en de brief liet lezen, raadde me aan om door te gaan omdat ik wel degelijk in m’n recht sta.
Wat dat betreft ben ik echt een kind van mijn vader, een bevlogen jurist. Als we iets gemeen hadden is het wel ons grote rechtvaardigheidsvoel, onze afkeer van onrecht, willekeur, vriendjespolitiek en aperte leugens. Als hij had geweten hoe ik door Havensteder behandeld ben – na een geval van dwaling heb ik moeten vechten als een leeuw om überhaupt onkosten vergoed te krijgen, afspraken zijn niet nagekomen, de langdurige geluidsoverlast die vergaande gevolgen heeft voor mijn gezondheid is nooit opgelost – dan weet ik zeker dat hij zich in zijn graf zou omdraaien. Terwijl ik dit allemaal bedenk gaat er ook iets mis met m’n puzzelsoftwareprogramma, omschrijvingen verdwijnen opeens en dingen worden niet goed opgeslagen. Als ik een uur later vijf puzzels kwijt ben en m’n schouder steeds heftiger piept dat ik moet stoppen met typen besluit ik er een streep onder te zetten. Ik heb het even gehad met alles wat niet deugt.
Marjelle
Foto gemaakt in Miniworld Rotterdam
