Tagarchief: make-up

Smokey eyes


Oll ’55 Tom Waits

Het touwtje schoot uit…

Vandaag staat een afspraak voor een schoonheidsbehandeling gepland, een aantal maanden geleden kwam ik die aanbieding tegen via groupon en besloot me een keer lekker te laten verwennen. Serum, masker, gezichtsmassage, epileren en ten slotte nog make-up om de behandeling af te maken, het staat allemaal op het programma. Ruim op tijd kom ik aan bij de kappers- annex schoonheidssalon. Wanneer ik de trap oploop staart een hoofd vol wikkels me zwijgend aan, even later verschijnt een kleine vrouw in de deuropening, ‘ga maar zitten’, gebaart ze. Ik kijk om me heen naar het rommelige interieur, dingen staan her en der en liggen in de weg, een soort curiosawinkel met een exotisch tintje. Waar ben ik terechtgekomen?

Een man in witte schort komt binnen en gaat met een aantal potjes in de weer. We groeten. Inmiddels is er een epileerklant bijgekomen, druk sms’end wacht ze op haar beurt, ik kijk omhoog, m’n blik valt op een gat in het plafond waar ooit een tegel zat. Waarom zie ik dat soort dingen toch altijd, vraag ik me af, misschien kan ik beter m’n ogen dichtdoen en gewoon alles op me af laten komen. Zou die schoonheidsbehandeling midden in de zaak plaatsvinden, gaan m’n gedachten door, het gezicht van de wikkelvrouw zit ook al onder de crème en ik heb geen zin om straks en plein publique onder handen genomen te worden. Opeens komt de man naar me toe en zegt ‘loop maar mee’. Voert hij de behandeling uit? Dat stond nergens, ik vind het steeds vreemder worden.

Als ik even later onder een dikke handdoek lig en hij m’n gezicht insmeert en begint te kneden zonder eerst de make-up eraf te halen, bekruipt me het gevoel dat ik in een B-film ben beland. Dat gevoel wordt nog sterker als ik hem zie stoeien met de condenssproeier,  ‘hij lekt soms een beetje’, legt hij uit. Daarna volgen een aantal hete compressen – ondertussen vertelt hij over een bronbad in Turkije waar het 40 graden was en een oude man flauwviel, ook de toestand in Libië passeert de revue – inmiddels heb ik me bij de situatie neergelegd en besluit af te wachten hoe m’n huid erop gaat reageren. Opmaken doet zijn vrouw, vertelt hij, naast gezichtsbehandelingen houdt hij zich ook bezig met permanente make-up.

Vervolgens arriveert z’n echtgenote, voortvarend begint ze met m’n wenkbrauwen die nauwelijks een epileerbeurt nodig hebben volgens haar. Je hebt heel weinig haartjes op je gezicht, zegt ze, terwijl ze driftig met het touwtje in de weer gaat. In de haast schiet het draadje uit en zit opeens m’n lip ertussen, snel propt ze een tissue ertegenaan om het bloeden te stelpen. Ik besluit de opmerking dat ik absoluut geen smalle wenkbrauwen wil maar achterwege te laten en haar haar gang te laten gaan. Na het epileren smeert ze m’n gezicht in, zelden heb ik zo’n hardhandige aanpak meegemaakt. Als ze me opgemaakt heeft en me daarna het resultaat in de spiegel laat zien, schrik ik van de oosterse boogjes boven m’n donkerbruine ogen.
Marjelle

Balkanika and Theodosii Spassov

Make me over!

Ondanks de aangekondigde sneeuwbuien verloopt m’n treinreis naar Geldermalsen voorspoedig. De gele Micra van H. staat bij het station al op me te wachten. Ik ben in the middle of nowhere beland. Lang geleden was ik hier op uitnodiging van iemand die ik in de trein had ontmoet. Hij bleek alleen niet zo leuk te zijn als ik me herinnerde en die keer overviel me hetzelfde desolate gevoel als nu, met dat verschil dat ik ditmaal in een dorpje verderop moet zijn voor een workshop die al langer boven aan m’n lijstje prijkt. The ins and outs van opmaken, kortom een lesje visagie. Best wel confronterend bedenk ik, als we even later bij de studio gearriveerd zijn, om te midden van een aantal vreemden alle make-up van je gezicht te halen en vervolgens naakt voor een met felle lampen omrande spiegel te zitten waarin je elk rimpeltje, elke oneffenheid ziet. Bovendien heb ik maar vier uur geslapen, vandaar dat een dodelijk vermoeide Marjelle me nu aanstaart.



Tot overmaat van ramp wordt m’n gezicht vuurrood na behandeling met een reinigingsproduct. ‘Ik heb een heel gevoelige huid, het trekt wel weer weg’, zeg ik tegen het workshopmeisje dat haar verhaal niet echt met veel vuur en passie vertelt. Een aantal tips die voorbijkomen zijn zeker nuttig, al had ik toch iets meer informatie verwacht tijdens deze drie uur durende sessie. De sfeer is ontspannen terwijl we met borsteltjes en kwasten in de weer gaan, eerst wordt de basis behandeld, vervolgens komen de ogen aan bod. Ik raak een beetje tureluurs van de verschillende penselen en penseeltjes, nat of droog, en besluit m’n groenglimmende en roestbruine oogschaduw maar een beetje op de gok aan te brengen. Later komt ze toch nog bij iedereen het lijnenspel vervolmaken.

De workshop wordt afgesloten met een fotoshoot, ik besluit me ook over die drempel heen te zetten en hoop dat er in ieder geval één goede foto bij zit. Vanaf het moment dat ik de helverlichte ruimte betreed, vervolgens op de hoge zwarte kruk plaatsneem en naar haar aanwijzingen luister, weet ik dat het niks zal worden. Ik voel me totaal niet op m’n gemak, de glimlach bevriest op m’n gezicht, en als ze dan ook nog opnames maakt van de verkeerde kant zakt de moed in m’n schoenen. Na afloop scroll ik snel langs de foto’s en kies de leukste uit. Er zijn veel betere foto’s te maken, maar dan heb je wel iemand nodig die zijn vak met liefde uitoefent en echt aandacht heeft voor degene die tegenover hem staat, zodat je er niet uit komt te zien als een opgejaagd konijn gevangen in het felle schijnsel van de koplampen. Ondanks dat was het alles bij elkaar toch een leuke middag. Eenmaal buiten blijkt ook de gele Micra een make-over te hebben gekregen, de sneeuw heeft hem witgetoverd.
Marjelle

Buried in teeth Mariee Sioux