Tagarchief: visagie

Wanneer heb jij voor het laatst iets voor het eerst gedaan?

In plaats van te zingen ‘onder de douche’ zoals dat door menigeen vroeger in de rubriek van muziekkrant Oor werd gedaan, denk ik opeens aan vuriger taferelen als ik m’n lijf insmeer met Pure Care-doucheolie. De herinnering aan de vuurloop van een aantal jaar geleden komt naar boven. Niet alleen danste ik toen met blote voeten over gloeiende sintels, daarvoor hadden m’n partner en ik al een houten pijl gebroken. De pijlstukjes zijn aan de vooravond van m’n verhuizing naar Rotterdam in de prullenmand beland in het kader van less is more.

Welke andere dingen heb ik de afgelopen paar jaar voor het eerst gedaan, vraag ik me af onder de hete waterstraal. Midden in de nacht gaan dansen in een onbekende omgeving is er zeker een van, met angst en beven liep ik in het donker vanaf station Muiderpoort terwijl m’n toenmalige liefste vriend me moed insprak op m’n mobieltje. Van dansen springen m’n gedachten naar zingen. Vroeger heb ik weliswaar een tijdlang zangles gehad, maar de Afrikaanse zangworkshop in Leiden was nieuw voor me net als het dagje ‘Stembevrijding’ onder de bezielende leiding van Jan Kortie.

Ook met vreemde talen ben ik aan de slag gegaan, nu is taal sowieso een rode draad in m’n leven. Vorig jaar heb ik m’n Frans onder een dikke laag stof vandaan getoverd, vervolgens ben ik met Spaans begonnen. Elke keer als ik de zuidelijke keelklanken hoor, duiken beelden van Andalucía op. Ik versta het inmiddels redelijk, maar veel meer dan ‘hola’, ‘encantado’ en ‘adios’ komt er nog niet uit m’n mond helaas. Ook schrijven is al jaren niet meer uit m’n leven weg te denken, nieuw is wel dat ik bijna een jaar geleden begonnen ben met de serie ‘Beeld van een blogger’ waarbij ik bloggers ontmoet en op zoek ga naar de mens achter de avatar. In de toekomst wordt die reeks wellicht uitgebreid.

In 2009 heb ik het fotograferen ontdekt, door de verwonderde ogen van een kind naar m’n eigen stad kijken, een keer een water- of fietstaxi nemen in plaats van een tram. Met de camera in de hand ging er ook een groene wereld voor me open. Ik dartelde rond in botanische tuinen, doolde door parken en lunchte aan de Kralingse Plas. De Chinese tuin in Blijdorp werd een verlengstuk van m’n balkon eenhoog in Crooswijk, de kinderboerderijdieren een substituut voor een huisdierloos bestaan. Bij de workshop Visagie waren voor het eerst in lange tijd de rollen omgedraaid, nu werd ikzelf door het oog van de camera bekeken. Die foto is overigens zoekgeraakt.

Sinds kort ben ik aan het twitteren, slechts een veertigtal tweets hebben tot nu toe het levenslicht gezien, ondertussen begin ik dit speeltje waar je niets mee ‘hoeft’ wel enigszins te waarderen. Inmiddels volg ik onder anderen Louis Theroux, oorlogsverslaggever Arnold Karskens en Beer-man Witold Riedel.
Er zijn nog wel een paar dingen die ik voor het eerst heb gedaan de afgelopen periode, maar die wil ik of niet kwijt, waren te vervelend of zijn überhaupt het vermelden niet waard. Nu ben ik natuurlijk ook benieuwd naar jullie laatste voor het eerst-ervaringen.
Marjelle

Orca Wintersleep

Make me over!

Ondanks de aangekondigde sneeuwbuien verloopt m’n treinreis naar Geldermalsen voorspoedig. De gele Micra van H. staat bij het station al op me te wachten. Ik ben in the middle of nowhere beland. Lang geleden was ik hier op uitnodiging van iemand die ik in de trein had ontmoet. Hij bleek alleen niet zo leuk te zijn als ik me herinnerde en die keer overviel me hetzelfde desolate gevoel als nu, met dat verschil dat ik ditmaal in een dorpje verderop moet zijn voor een workshop die al langer boven aan m’n lijstje prijkt. The ins and outs van opmaken, kortom een lesje visagie. Best wel confronterend bedenk ik, als we even later bij de studio gearriveerd zijn, om te midden van een aantal vreemden alle make-up van je gezicht te halen en vervolgens naakt voor een met felle lampen omrande spiegel te zitten waarin je elk rimpeltje, elke oneffenheid ziet. Bovendien heb ik maar vier uur geslapen, vandaar dat een dodelijk vermoeide Marjelle me nu aanstaart.



Tot overmaat van ramp wordt m’n gezicht vuurrood na behandeling met een reinigingsproduct. ‘Ik heb een heel gevoelige huid, het trekt wel weer weg’, zeg ik tegen het workshopmeisje dat haar verhaal niet echt met veel vuur en passie vertelt. Een aantal tips die voorbijkomen zijn zeker nuttig, al had ik toch iets meer informatie verwacht tijdens deze drie uur durende sessie. De sfeer is ontspannen terwijl we met borsteltjes en kwasten in de weer gaan, eerst wordt de basis behandeld, vervolgens komen de ogen aan bod. Ik raak een beetje tureluurs van de verschillende penselen en penseeltjes, nat of droog, en besluit m’n groenglimmende en roestbruine oogschaduw maar een beetje op de gok aan te brengen. Later komt ze toch nog bij iedereen het lijnenspel vervolmaken.

De workshop wordt afgesloten met een fotoshoot, ik besluit me ook over die drempel heen te zetten en hoop dat er in ieder geval één goede foto bij zit. Vanaf het moment dat ik de helverlichte ruimte betreed, vervolgens op de hoge zwarte kruk plaatsneem en naar haar aanwijzingen luister, weet ik dat het niks zal worden. Ik voel me totaal niet op m’n gemak, de glimlach bevriest op m’n gezicht, en als ze dan ook nog opnames maakt van de verkeerde kant zakt de moed in m’n schoenen. Na afloop scroll ik snel langs de foto’s en kies de leukste uit. Er zijn veel betere foto’s te maken, maar dan heb je wel iemand nodig die zijn vak met liefde uitoefent en echt aandacht heeft voor degene die tegenover hem staat, zodat je er niet uit komt te zien als een opgejaagd konijn gevangen in het felle schijnsel van de koplampen. Ondanks dat was het alles bij elkaar toch een leuke middag. Eenmaal buiten blijkt ook de gele Micra een make-over te hebben gekregen, de sneeuw heeft hem witgetoverd.
Marjelle

Buried in teeth Mariee Sioux