Tagarchief: Willem Elsschot

Zwerfboeken

Een muisgrijze lucht en water dat met bakken uit de hemel valt, het is echt hondenweer. Vandaag moet ik in Amsterdam zijn. Weer of geen weer, zin of geen zin, ik moet er doorheen. Voordat ik de deur uit vlieg kijk ik nog even op Twitter. Ik zie de hashtag #zwerfboekendag voorbijkomen en besluit nog snel een boek uit de kast te halen en dat in de trein voor een willekeurige passant achter te laten.*

Wie weet kan ik iemand blij maken met het ‘Verzamelde werk’ van Willem Elsschot. Het ingebonden exemplaar heb ik ooit van een vriend gekregen en nooit uitgelezen. Ik hijs me in een te grote regenbroek en jack, trek een wollen muts over m’n oren en wikkel een sjaal om m’n hoofd, klaar om de natte wereld te betreden. Op m’n schoenen na, die zijn niet waterbestendig. Ik heb dan ook voor alle zekerheid een reservepaar plus extra sokken en handdoek bij me.



Op perron 4 van station
‘s-Hertogenbosch is het druk, een aantal verregende mensen staat op een kluitje. Alles is grijs en grauw, Nederland op z’n deprimerendst. Alleen het meisje van de kiosk is vrolijk en behulpzaam. Ze biedt aan om m’n croissant nog even in een warmhoudbak te leggen voordat de trein komt en samen houden we de klok in de gaten. Een lichtpuntje op een donkere dag. Dag lief kioskmeisje, de NS mag blij met je zijn.

Eenmaal in de trein leg ik het boek op een leeg tafeltje vlakbij, boven op een plastic zak zodat het makkelijk mee te nemen is en droog in een andere boekenkast belandt. Ik hou het tafeltje in de gaten en merk dan dat zo’n vreemd boek juist afschrikt. Als mensen het zien liggen lopen ze snel door. Op een bepaald moment wil een vrouw er gaan zitten en zegt de man naast haar dat die plaats bezet is. In m’n beste Engels probeer ik ze vervolgens duidelijk te maken dat het vandaag zwerfboekendag is.

‘Er zit niemand, je mag het boek gewoon meenemen, hoor’, zeg ik ook tegen de andere passagiers. Om me heen zie ik alleen maar vraagtekengezichten en ik krijg het er een beetje warm van. Aangezien niemand begrijpt wat de bedoeling is pak ik het boek weer terug en schrijf er een briefje bij, ondertekend met Veel leesplezier! Marjelle. Het zou toch jammer zijn als Willem Elsschot aan het eind van de dag onopgemerkt in een vuilniszak eindigt.
Marjelle

* Zwerfboekendag wordt de 13de dag van elk nieuw kwartaal gehouden (4x per jaar)

Foto Pixabay

Kaasschaafmethode

‘Onrecht is jouw allergie’, zegt een kennis, ‘gierigheid is de mijne’. Ik heb hem net verteld dat ik het contact met een vriendin heb beëindigd. Behalve dat ze maar door bleef ratelen aan de telefoon en er af en toe geen speld tussen te krijgen was, ontkende ze ook met het grootste gemak dingen die aantoonbaar waar waren. Ik heb er een hekel aan als mensen zich verschuilen achter losse kreten en geen verantwoordelijkheid nemen voor hun eigen handelen. ‘Accountability’, hoor ik mezelf zeggen, ‘daar gaat het om’. Hij vertelt vervolgens het verhaal over een vroegere vriend die na het zoveelste staaltje vrekkigheid exit ging. ‘Toen we een keer met een groep op vakantie waren wilde hij als enige niet dat er een stuk kaas werd gekocht, het moesten plakjes zijn, zodat hij kon tellen hoeveel het er precies waren per persoon’.


De verontwaardiging klinkt nog door in zijn stem. ‘Of die keer dat hij ons uitnodigde om te komen barbecuen’, gaat hij verder, ‘we de man vijftien euro moesten dokken en daarna een paar goedkope hamburgers voor onze neus kregen. Later bleken die ”etentjes” helemaal niet alleen voor de gezelligheid maar ook bedoeld om winst te maken’. Het doet me denken aan dat ene familielid dat altijd alles tot op de laatste cent terug moest hebben, van afronden laat staan trakteren had ze nog nooit gehoord. Of die tante waarbij je van tevoren exact moest melden hoeveel aardappelen je van plan was te eten en waar het botervlootje tot op de laatste margarinedruppel werd leeggeschraapt. Saillant detail, de grootste vrekken hebben vaak geld zat, dat gold ook voor deze mensen.
Marjelle

Foto Witold Riedel

Ahoulagine Akaline (I Greet My Country) Bombino