Tagarchief: 14 maart

Persoonlijk record!

Wat is het benauwd, ik sla de deken van me af en kruip weg onder het dekbed. M’n voorhoofd gloeit, m’n rug doet pijn, maar ook m’n vingers stribbelen tegen als ik ze strek. Langzaam dringt tot me door dat ik koorts heb én vandaag jarig ben. Het doet me terugdenken aan afgelopen kerst en oud en nieuw, toen wist ik nog weinig van schildklieren en begreep niet waarom ik om de haverklap ziek was. Inmiddels blijkt het een met het ander samen te hangen, zoals zo vaak. Voorzichtig sla ik m’n benen over de rand en voel ze bijna onder me vandaan glijden. Een ding is meteen duidelijk, jarig is op dit moment van ondergeschikt belang, ik moet eerst proberen deze griepaanval weer te overleven en vervolgens m’n lichaam in een gezonder gareel zien te krijgen.


Nu begrijp ik waarom ik het gisteravond opeens niet meer koud had en me beter leek te voelen dan de dagen ervoor, het was een korte opleving. Even dacht ik dat er een stijgende lijn in zat en was al blij dat ik geen wattenhoofd en tintelingen had, wat ik ook tegen M. zei, een van de weinige mensen die werkelijk weet wat vriendschap inhoudt. Niet te vergelijken met vandaag, nu ben ik te ziek om iets te doen. Een paar woorden kwamen in me op daarstraks in bed: ‘rust, vitamines, aan leuke dingen denken’. Laat ik daar eens mee beginnen en in die volgorde. Wat zal ik kiezen om bij weg te dromen, prachtige zonovergoten stranden, heerlijke Griekse boontjes, mooie mannen of gewoon een combinatie van…
Marjelle

Andere namen Herman van Veen

Foto Witold Riedel

Vis moet zwemmen

Sinds de relatie met H. toen rond m’n verjaardag steeds meer onder druk kwam te staan ligt jarig-zijn gevoeliger. Sowieso valt er qua familie niets te vieren met slechts één broer die dit soort dingen onzin vindt. Een mening waar ik voor een deel in mee kan gaan, al denkt het kind in mij daar toch anders over. Op pi-dag ben ik niet de enige die een jaartje ouder wordt, ik bevind me in het gezelschap van onder anderen Herman van Veen, Michael Caine en David Byrne. Eigenlijk had ik al min of meer besloten om dit jaar deze dag aan mij voorbij te laten gaan tot een vriendin me stimuleerde om toch iets leuks te gaan doen zoals samen uit eten in Scheveningen. Golven, dacht ik, de zee zien en lekker eten met een lief iemand. ‘Ja!’ zei ik.

Er stond een gure wind, zoals zo vaak op 14 maart was er van de lente nog niets te merken terwijl we op Den Haag Centraal op tram 9 stonden te wachten. Maar toen we langs het Kürhaus liepen en ik de schuimende golven zag, we kort daarna in Columbus bij de open haard belandden en ik wilde aardbeien cadeau kreeg, wist ik dat ik de juiste beslissing had genomen. Uren later, inmiddels rozig van wijn en vlammen, na m’n eerste Kwekkeboom-kroket in jaren uit m’n eerste kindermenu in tijden en nadat we het uitgebreid over exen en leuke mannen hadden gehad maar niet over voetbal, keek ik tevreden om me heen. Dat er bij thuiskomst een aantal mensen niets hadden laten horen was wél een domper, wat dat betreft heeft de methode van m’n broer ook voordelen, je trekt je gewoon van dat soort dingen helemaal niks meer aan.

Marjelle



Trouble Coldplay