Tagarchief: milieu

IJskoude warmetruiendag

Warmetruiendag, het klinkt wel gezellig, lekker wegkruipen in zo’n dikke donzige wintertrui. Ook het idee erachter spreekt me aan. ‘Zet de verwarming een paar graden lager, trek een warme trui aan en bespaar 6% energie per graad en dus 6% CO2’. Toch kijk ik er dit jaar met heel andere ogen naar. Sinds ik door omstandigheden in een ongeïsoleerd oud huis met enkele ramen ben beland, met alleen in de zit-/werkkamer een soort van bijverwarming, is het voor mij elke dag warmetruiendag. Sterker nog, een warme trui is niet genoeg, tel daar ook een vest bij op, een extra paar sokken en een deken om de kou die van de vloer optrekt tegen te gaan. Op zo’n ijskoude dag als vandaag verwelkomt de thermometer me ’s ochtends breed grijnzend met 10,5 ºC als ik rillend van m’n diepvrieszolderkamer naar beneden kom.

Beer in Helsinki
Foto Witold Riedel

De afgelopen maand had ik de thermostaat op 15 °C staan, maar inmiddels weet ik dat dat energie vreet in dit huis, ik zie dan ook de eindafrekening deze maand met angst en beven tegemoet en heb de thermostaat uitgezet.
Vervolgens duurt het uren om de temperatuur van 10,5 °C omhoog te krijgen naar een redelijke 19 °C. Zelfs dan is die deken de rest van de dag onontbeerlijk, al is een echt berenpak misschien nog wel een beter idee denk ik soms in mijn wanhoop. Misschien moet ik mij vermommen als Disney-beer zodat iedereen mij komt knuffelen en warme dekens brengen. Kortom, de slogan ‘kan het een graadje minder?’ is dit jaar totaal niet aan mij besteed. Ik heb een heel andere vraag: mag het een paar graden meer, in een normaal huis met grotemensenverwarming? Dan beloof ik met de hand op m’n hart dat ik in dat nieuwe huis 6 februari een echte warmetruiendag hou en de verwarming een paar graden lager zet.
Marjelle

De natuur ben je zelf


 Foto gemaakt in Natuurmuseum Brabant (klik erop voor een groter formaat)

Loesje

‘Dwaas in de Maas’

‘Wat zijn sommige mensen toch boos!’ hoor ik naast me een oudere vrouw verzuchten. Onder woede zit meestal angst en verdriet, denk ik, maar zeg niets. Het is stralend weer, de ijskoude tonic met schijfje citroen smaakt lekker, het uitzicht vanaf de Schone Lei is prachtig, m’n nieuwe oorbellen flonkeren in de zon. Toch heeft die vervelende gebeurtenis zodanig sporen achtergelaten dat m’n gedachten zich van al dat moois weinig aantrekken. Gisteren lukte dat beter.

Toen ’s middags plotseling de hemel blauw kleurde, besloot ik voor het eerst mee te doen aan het Rondje Noordereiland. Niet letterlijk, drie km zwemmen in open water is een iets te grote uitdaging, maar als toeschouwer gewapend met camera en notitieblok. Nadat de aardige man op de Erasmusbrug me had verzekerd dat vijf minuten genoeg was om naar de overkant te rijden, sprong ik weer op de fiets. Het was er erg druk, de zwemmers stonden al in de startblokken toen ik aankwam en  talloze roeiboten inclusief de Reddingsbrigade lagen paraat.

Niet alleen het eilandje zelf was leuk, ook het schitterende uitzicht op de skyline van Rotterdam was meer dan de moeite waard. Onderweg kwam ik behalve de zwemmers die zich inzetten voor schoon water ook plukjes studenten en picknickende families tegen. Er hing een ontspannen, gemoedelijke sfeer, jong en oud, al dan niet sportief, alles door elkaar. Nadat de laatste zwemmers ten slotte binnengedruppeld waren, stapte ik weer op de fiets en hoopte dat er net die ene foto bij zou zitten met dat ietsje meer. Warmgestoofd door de zon en met een leger hoofd dan toen ik kwam reed ik terug naar huis.
Marjelle

‘Aquarius – schoon water’

Dounouya Lobi Traoré

[slideshow]