Tagarchief: maatschappij

Torenhoge boetes!

Nietsvermoedend zap ik gisteren langs een aantal programma’s en blijf hangen bij een uitzending van De monitor. Deze keer worden de misstanden bij de sociale dienst in Enschede onder de loep genomen en er komen een paar schrijnende gevallen ter sprake. Als je als uitkeringsgerechtigde een bijstandsuitkering ontvangt dien je je aan een wirwar van regels te houden. Uit een onderzoek van De monitor onder medewerkers van sociale diensten blijkt dat 50% van de ambtenaren zich kan voorstellen dat een aantal van die bijstandsregels mensen tot pure wanhoop drijven. Bijvoorbeeld Martin Bosch uit Enschede, oud-muzikant en bijstandsgerechtigde, die onder andere mantelzorger is van zijn oude, demente moeder. Na een anonieme tip dat hij geld zou  hebben verdiend met twee optredens tijdens Koninginnedag besluit de sociale dienst een diepgravend onderzoek te beginnen, niet alleen naar hem maar ook naar de mensen om hem heen.


Martin zelf verklaart
dat het om een onkostenvergoeding gaat. De sociale dienst eist vervolgens dat hij alle bankafschriften van de afgelopen drie jaar binnen een week inlevert. Als Martin duidelijk maakt dat hem dat niet gaat lukken volgen er meteen keiharde sancties. Zijn uitkering wordt stopgezet en hij moet € 46.000 – ja, je leest het goed – terugbetalen. En dat allemaal door een vage verdenking van een anonieme tipgever dat hij met die twee optredens € 500 verdiend zou hebben. Zijn advocate Petra Gerritsen zegt er onder andere dit over: ‘Je hebt geen enkele aanwijzing dat Martin Bosch met iets anders bezig is dan gewoon hobbymatig spelen.’ Later vertelt ze nog hoe ogenschijnlijk doodgewone dingen als onbetaald optreden, vrijwilligerswerk doen en zelfs oppassen tot grote problemen en torenhoge boetes kunnen leiden als je ze niet direct opgeeft aan de sociale dienst. Ook de schoonmoeder* van Lange Frans kan hierover meespreken inmiddels.
Marjelle

Vermeend delict € 500, sanctie € 46.000.
Reactie van Rob van Straaten, Hoofd Inkomen gemeente Enschede: ‘Dat klinkt inderdaad heel stevig.’
Nee, beste man, dat is ronduit krankzinnig.

* Ze heeft een boete gekregen omdat ze op haar kleinkinderen paste, aangezien het om op ‘geld waardeerbare arbeid’ zou gaan.

Enorme schuld voor schoonmoeder Lange Frans AD 27-02-2015

Foto Pixabay

Wie wordt de nieuwe Cohen?

Na het aftreden van Job Cohen, integere, sympathieke man die in tegenstelling tot veel van z’n soortgenoten niet kwistig met populistische oneliners strooide, maar wellicht niet hard genoeg was om de Haagse poppenkast en het mediacircus het hoofd te bieden, zijn er inmiddels vijf kandidaten in de race voor het fractievoorzitterschap van de PvdA. Wat mij betreft had Hans Spekman daar als zesde aan toegevoegd mogen worden, al valt er wel iets af te dingen op zijn voorkeur voor morsige truien en te krappe jasjes, hij is een van de weinige politici die oprecht lijkt en er vol voor gaat. Diederik Samsom, Martijn van Dam, Ronald Plasterk, Lutz Jacobi en Nebahat Albayrak, ze willen allemaal Cohen opvolgen, de een nog daadkrachtiger in woorden dan de ander, maar wie is er het meest geschikt?


Daarbij zijn het nu niet de politieke verschillen die me interesseren, sommige kandidaten wat meer links georiënteerd, andere iets liberaler, maar hóe ze op mij overkomen. Wie geloof ik, wie kan m’n aandacht vasthouden, bij wie voel ik me ongemakkelijk en aan wie erger ik me? Wat dat betreft zie ik duidelijke verschillen en dan heb ik het niet over leeftijd wat zeer betrekkelijk is, maar ondermeer over zaken als geloofwaardigheid, passie, debatvaardigheid, humor en kracht. Iemand die mensen uit alle gelederen enthousiast kan maken, niet over zich heen laat lopen, Wilders aankan à la Pechtold, een duidelijk verhaal heeft, PowNews’ Rutger af en toe zelf peentjes laat zweten, niet bang is om knopen door te hakken en geen rigide denker is zou een geschikte kandidaat kunnen zijn. Albayrak valt af omdat ik haar nogal humorloos en star vind overkomen, ik zie in haar ook geen leider.


Plasterk daarentegen vind ik te intellectueel
, C-U-L-T-U-U-R staat er met grote letters op z’n voorhoofd geschreven en als hij Haags gaat praten om te laten zien dat hij slechts uit een eenvoudig milieu komt krijg ik een gevoel van plaatsvervangende schaamte. Z’n wat krakerige ijle stem heeft hij ook niet mee, bovendien doet ‘ome Ron’ veel te amicaal tegen PowNews, iets wat uiteindelijk tegen hem zal kunnen gaan werken. Jacobi, ook voor mij een onzichtbare kandidaat, het enige wat ik weet is dat ze een Friezin is met een groen hart. Van Dam lijkt me een aardige, slimme man, maar hij mist nog de assertiviteit en power om tegengas te geven zoals onlangs bleek bij Matthijs van Nieuwkerk in DWDD. Degene waarin ik het meest dat gedrevene zie, die zich niet laat ondersneeuwen, met een combinatie van intelligentie, kracht en humor is dan ook… Samsom.
Marjelle

Strange fruit Robert Wyatt

Foto’s Internet

Ik onthou van jou

‘Omdat ik anders ben’ zeg ik weleens en dan kijkt iemand me met grote vraagtekenogen aan, ‘wat dan, hoe dan, waarom dan?’ Toen ik een paar dagen geleden midden in het programma 24 uur met… viel en Claudia de Breij hoorde praten met Wilfried de Jong dacht ik: als je het zo beeldend uitlegt dan begrijpen mensen beter wat je bedoelt. Ze vertelde dat ze zich vroeger een rode knikker in een bak met blauwe knikkers voelde en gelukkig later wel meer rode tegengekomen was. Zelf heb ik verschillende lange intensieve vriendschappen en liefdesrelaties gehad, maar de laatste jaren heb ik voornamelijk te maken met blauwe exemplaren – sommige oppervlakkig of zelfs manipulatief, andere hokjesdenkers of vrijwel humorloos – en voel me vaker weer die ene rode knikker op dat blauwe speelplein.
Marjelle

Quotes uit 24 uur met…
‘Ik ben niet de beste zangeres, maar wel de beste Claudia de Breij die er is’
‘De wereld is wél mooi, het komt wél goed’ [‘tegen beter weten in, dat is waar‘]
‘Ik zat op m’n achtste allemaal Bomans te lezen en Gandhi, dat is gewoon raar’
‘De ziel gaat te paard’
‘Ik heb gewoon nooit zo heel erg aangesloten in meisjesland’

Ik onthou van jou Claudia de Breij

Foto Witold Riedel

Wat doen Mo en Amal?

Vrijdag werd bekend dat de Nederlands-Iraakse schrijver Rodaan Al Galidi was gezakt voor z’n Korte Vrijstellingstoets1 terwijl hij diverse Nederlandse boeken en prijzen op z’n naam heeft staan, meermaals een zwartepietenpak heeft aangetrokken en zich op de fiets als een vis in het water voelt, kortom hij is meer ingeburgerd dan de gemiddelde Nederlander. Die eerste twee dingen doe ik hem dan ook niet na en ik werd nieuwsgierig naar míjn inburgeringsscore, de filmpjes van Mo en Amal en andere rare toetsvragen zoals ‘wanneer wordt een vrouw ongesteld na een miskraam?’2 Helaas kon ik geen spoor van beide laatste ontdekken, wel kwam ik Jan en Hanna tegen in de enige twee oefenvragen op de site. Bij gebrek aan beter besloot ik dan maar m’n Kennis van de Nederlandse Samenleving te testen, één van de drie onderdelen van de algemene inburgeringstoets. Meteen kwam er een vraag voorbij waarop ik het antwoord schuldig moest blijven: ‘welk land ligt oostelijk van Nederland?’ Sommige dingen veranderen nooit, m’n leraar aardrijkskunde dreef ik vroeger al haast tot waanzin getuige ook de drie op m’n rapport.


Er zaten ook zwartwitvragen
bij als ‘u gaat op bezoek, maakt u dan een afspraak of loopt u gewoon binnen?’ en ‘waar zijn Nederlanders vaak … binnen of buiten?’ Daarnaast waren er opendeurvragen zoals ‘moet u snel Nederlands leren?’, ‘welke taal leert u in de taalles?’ en vragen waarbij het mij onduidelijk was wat er precies bedoeld werd. Bij ‘Nederland betekent … ?’ gingen m’n wenkbrauwen dan ook omhoog*. Pas toen ik het juiste antwoord zag begreep ik dat je het woord ‘Nederland’ let-ter-lijk moest nemen, ‘laag land’ was het correcte antwoord. Wat verder het nut is om te weten of de koning van Spanje nu katholiek was of protestant of welke kolonie onafhankelijk werd na de Tweede Wereldoorlog ontgaat mij. Bij het schilderij van Rembrandt was ik even in de war met een andere kunstenaar, kortom er moet nog heel wat ingeburgerd worden door ondergetekende.
Marjelle

*Van de irritant-zeurende stem van de vragenstelster ging m’n haar recht overeind staan

1 Schrijver Rodaan is gezakt: half Nederland zou zich schamen voor inburgeringstoets Volkskrant 18-11-2011
2 Wie bedenkt die rare vragen van inburgeringsexamens? Volkskrant 18-11-2011

Foto Internet

Sunny side of sex!

Opeens kom ik in een betoverende omgeving terecht, een gevoel van Fernweh overvalt me. Ik bevind me in het onmetelijke gebergte van de Himalaya en ontmoet de Mosuo, een volk met heel eigen opvattingen over liefde, trouwen en samenwonen. In de VPRO-documentaireserie ‘Sunny Side of Sex’ reist Sunny Bergman niet alleen naar China maar ook naar Cuba, Oeganda en India en praat ze met vrouwen over de manier waarop ze met seksualiteit omgaan. In deze aflevering hoor ik voor het eerst de term ‘wandelhuwelijk’ en word nieuwsgierig naar wat de Mosuo bezielt, hun leefwijze, gedachten en gevoelens.


Hier wordt niet getrouwd. Hier worden afstammelingen geboren uit een zogenoemd wandelhuwelijk. De kinderen behoren tot de familie van hun moeder. De man zoekt de vrouw ’s nachts op in haar flower room en vertrekt de volgende ochtend weer.’

Een bijzondere documentaire, ik voel meteen sympathie voor He Mei, de Chinese gids en tolk die in de stad woont maar nog altijd terugverlangt naar haar geboortedorp, met de schrijfster Yang Erche Namu heb ik minder affiniteit. Mooie beelden van Mosuo-vrouwen en -mannen die ergens ver weg leven op de grens tussen China en Tibet. Het valt me op dat de mannen meer op hun uiterlijk gericht lijken dan de doorsnee-Chinees. Als ik geen vliegangst had, zou ik beslist een retourtje nemen naar dit prachtige gebied en met m’n camera langs rivieren en deuren en niet te vergeten het Lugu-meer gaan.


‘De Mosuo wonen bij hun moeder en kiezen geen man vanwege zijn economische status. Mosuo kijken naar karakter, of er sprake is van liefde. Het Mosuo-huwelijk is geheel en al gebaseerd op gevoel.’
Marjelle

Deze aflevering kun je bekijken op ‘Uitzending gemist’
Vanavond ‘Sunny Side of Sex’ – Cuba Ned. 3 21.00 uur

Foto’s Internet

‘Een beetje gedachte springt uit zijn denkpatroon’

Gisteren ging ik voor het eerst naar een meeschrijfavond van Loesje, maar voor het zover was moest ik op Delft-Zuid m’n weg zien te vinden. Ondanks Google Maps-aantekeningen was het ook voorbijgangers niet duidelijk welke kant ik op moest. Een aardige vrouw gaf me haar 015-nummer voor als ik onderweg verdwaalde en een behulpzame man probeerde de straat te vinden op z’n GPS, maar zonder resultaat. Uiteindelijk koos ik voor rechtsaf en liep vervolgens in het halfduister over een verlaten bospad naar de Provincialeweg. Gelukkig kwam ik geen vervaarlijk uitziende honden tegen – daar ben ik banger voor dan voor loslopende mensen – maar toen ik op het goede adres was aangekomen werd ik wel meteen enthousiast begroet door de hond van Loesje. Eentje van de lieve stempel.
Een aantal mensen zat al aan tafel
, een paar anderen gaf ik nog gauw een hand voordat ze naar elders vertrokken. Theepot, cola en koekjes stonden al uitnodigend klaar en dankzij de felle eetkamerlamp kon je in ieder geval goed zien welke zinnen je zo meteen op nu nog maagdelijk wit papier ging zetten. Al hou ik op zich meer van een zachte kaarslichtsfeer waarbij je niet elk oneffenheidje ziet, maar dat is voor andere gelegenheden. Na een korte kennismaking volgde een opwarmrondje, grappig dat spelen met elkaars woorden en gedachten. Het leukste vond ik om op basis van een aantal actuele onderwerpen zoals ‘Occupy-beweging’, ‘Foute Twitter-berichten’, ‘Gevangenenruil: 1 Israeliër voor 1027 Palestijnen’ eigen teksten te verzinnen, althans een poging te doen tot.
Het was even wennen om op z’n Loesjes te denken, de volgende keer gaat het vast beter. Inmiddels was het laat geworden, ik had nog een hele reis voor de boeg en besloot ditmaal een taxi te nemen. Het vooruitzicht om terug te lopen over een eng paadje en daarna weg te waaien op een verlaten stationnetje sprak me absoluut niet aan. ‘Ik neem wel een taxi’, hoorde ik mezelf dan ook zeggen en besefte op hetzelfde moment dat ik geen cash bij me had. ‘Mag ik een rare vraag stellen’, begon ik, ‘kan iemand me misschien geld lenen? Ik stort het vannacht nog terug.’ De aardige jongen naast me toverde een briefje van twintig tevoorschijn. Even later nam ik afscheid van Loesje en haar medeschrijvers en liep de koude nacht weer in.
Marjelle

‘Een beetje gedachte springt uit zijn denkpatroonLoesje
Uit: Scheurkalender 2012

Meisjes Raymond van het Groenewoud

‘Dwaas in de Maas’

‘Wat zijn sommige mensen toch boos!’ hoor ik naast me een oudere vrouw verzuchten. Onder woede zit meestal angst en verdriet, denk ik, maar zeg niets. Het is stralend weer, de ijskoude tonic met schijfje citroen smaakt lekker, het uitzicht vanaf de Schone Lei is prachtig, m’n nieuwe oorbellen flonkeren in de zon. Toch heeft die vervelende gebeurtenis zodanig sporen achtergelaten dat m’n gedachten zich van al dat moois weinig aantrekken. Gisteren lukte dat beter.

Toen ’s middags plotseling de hemel blauw kleurde, besloot ik voor het eerst mee te doen aan het Rondje Noordereiland. Niet letterlijk, drie km zwemmen in open water is een iets te grote uitdaging, maar als toeschouwer gewapend met camera en notitieblok. Nadat de aardige man op de Erasmusbrug me had verzekerd dat vijf minuten genoeg was om naar de overkant te rijden, sprong ik weer op de fiets. Het was er erg druk, de zwemmers stonden al in de startblokken toen ik aankwam en  talloze roeiboten inclusief de Reddingsbrigade lagen paraat.

Niet alleen het eilandje zelf was leuk, ook het schitterende uitzicht op de skyline van Rotterdam was meer dan de moeite waard. Onderweg kwam ik behalve de zwemmers die zich inzetten voor schoon water ook plukjes studenten en picknickende families tegen. Er hing een ontspannen, gemoedelijke sfeer, jong en oud, al dan niet sportief, alles door elkaar. Nadat de laatste zwemmers ten slotte binnengedruppeld waren, stapte ik weer op de fiets en hoopte dat er net die ene foto bij zou zitten met dat ietsje meer. Warmgestoofd door de zon en met een leger hoofd dan toen ik kwam reed ik terug naar huis.
Marjelle

‘Aquarius – schoon water’

Dounouya Lobi Traoré

[slideshow]

Groeten aan Loesje!

Toen ik laatst ’s nachts in een droom draken versloeg – in dromen kan dat – moest ik de volgende ochtend meteen aan die ene kaart denken waarop niet draken, maar juist verwende prinsesjes verslagen worden. Terwijl ik even later op de site rondstruinde kreeg ik zin om Loesje in de bloglights te zetten voor fans en passanten. Ik heb altijd een zwak gehad voor het meisje dat door middel van het verspreiden van posters de wereld beter en mooier wil maken. Ze doet het ook niet helemaal alleen, iedereen die mee wil schrijven of deel wil nemen aan een van de workshops die ze organiseert is van harte welkom. Zo’n workshop  zou ik graag een keer willen volgen met een paar enthousiaste mensen, wie weet komt dat er ooit nog van. Als je ook benieuwd bent naar haar activiteiten in het buitenland, dan kun je grenzenloos genieten op Loesje International.
Marjelle

Sim Sala Bim Fleet Foxes

Een greep uit het posteraanbod

[slideshow]

Broodnodig met kerst!

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, ik heb niets met kerst, niets met dat soort opgeklopt-gezellig-dagen. Nadat m’n kerstavondafspraak wegens gladheid was afgezegd en ik een tweede kerstdaguitnodiging van een kennis had afgeslagen, besloot ik in plaats daarvan met kerst een goede film te gaan kijken en misschien ook nog de winterse taferelen in Blijdorp te bewonderen waar ik me dan zou warmen bij het vuur en prachtige foto’s zou maken. Dat was het plan, de chiropractor gooide helaas roet in het eten. Toen ik deze week bij hem was en hij snotterend op me lag – ‘je bent echt ziek’, zei ik – wist ik dat mijn lage weerstand waarschijnlijk niet opgewassen was tegen dit zo nabije virusgeweld. De volgende dag was het inderdaad raak, ik werd wakker met een wattenhoofd, iedere spier in m’n lijf deed pijn, ook spieren waarvan ik niet eens wist dat ik ze had en m’n longen krompen in elkaar bij elke hoestaanval.

‘Toch nog een dekbedkerst’, dacht ik met enige zelfspot vanuit m’n lappenmand. Boodschappen doen was op dat moment nicht im Frage, kabouters waren niet voorradig, een paar vrienden woonden te ver weg en ik was te ziek om op m’n benen te staan, vandaar dat ik het boodschappengedoe uitstelde in de hoop dat ik me de dag erna iets beter zou voelen. Dat bleek ijdele hoop, maar aangezien m’n koelkast steeds leger werd, toog ik kerstavond toch dik ingepakt naar AH. De strenge portier bij de ingang zei onverbiddelijk ‘we zijn al gesloten’. ‘Ik heb griep’, piepte ik terug, waarop een aardige voorbijganger me uitlegde hoe ik bij een supermarkt op de Crooswijkseweg kon komen die misschien nog wel open was. Zo liep ik door een mij tamelijk onbekend deel van Crooswijk, zwalkte is een beter woord, want met koorts loop je nu eenmaal minder recht. Het huilen stond me inmiddels nader dan het lachen toen ik door de vrieskou en de straten duizelde op zoek naar Das.

Opeens voelde ik woede opborrelen en had zin om al die mensen met hun ‘fijne kerst!’ en ‘fijne dagen!’ om de oren te slaan, op een avond als deze kun je dat soort holle frasen nog minder hebben. Gelukkig was Das wel open, ik werd verwelkomd door felle tl-verlichting, een paar versleten oosterse tapijtjes en een keur aan exotische producten. ‘Zouden ze hier ook brood hebben?’ vroeg ik me af terwijl ik allerlei Turkse namen zag langs flitsen. Ik griste een pak koekjes van de plank, Kremali sandviç biscüvi, en koos voor nog-nooit-van gehoord wc-papier in plaats van voor m’n geliefde Page. Bij de wijn heb ik op de gok maar Romanca genomen, een zoete rode wijn uit Bosnië en Herzegovina, een van de  weinige die betaalbaar was en als extraatje voor m’n keel fluweelzachte bloemenhoning. En het brood? Dat was op.
Marjelle

Dedikodu Tarkan

Foto’s Witold Riedel