‘Wat zijn sommige mensen toch boos!’ hoor ik naast me een oudere vrouw verzuchten. Onder woede zit meestal angst en verdriet, denk ik, maar zeg niets. Het is stralend weer, de ijskoude tonic met schijfje citroen smaakt lekker, het uitzicht vanaf de Schone Lei is prachtig, m’n nieuwe oorbellen flonkeren in de zon. Toch heeft die vervelende gebeurtenis zodanig sporen achtergelaten dat m’n gedachten zich van al dat moois weinig aantrekken. Gisteren lukte dat beter.
Toen ’s middags plotseling de hemel blauw kleurde, besloot ik voor het eerst mee te doen aan het Rondje Noordereiland. Niet letterlijk, drie km zwemmen in open water is een iets te grote uitdaging, maar als toeschouwer gewapend met camera en notitieblok. Nadat de aardige man op de Erasmusbrug me had verzekerd dat vijf minuten genoeg was om naar de overkant te rijden, sprong ik weer op de fiets. Het was er erg druk, de zwemmers stonden al in de startblokken toen ik aankwam en talloze roeiboten inclusief de Reddingsbrigade lagen paraat.
Niet alleen het eilandje zelf was leuk, ook het schitterende uitzicht op de skyline van Rotterdam was meer dan de moeite waard. Onderweg kwam ik behalve de zwemmers die zich inzetten voor schoon water ook plukjes studenten en picknickende families tegen. Er hing een ontspannen, gemoedelijke sfeer, jong en oud, al dan niet sportief, alles door elkaar. Nadat de laatste zwemmers ten slotte binnengedruppeld waren, stapte ik weer op de fiets en hoopte dat er net die ene foto bij zou zitten met dat ietsje meer. Warmgestoofd door de zon en met een leger hoofd dan toen ik kwam reed ik terug naar huis.
Marjelle
Dounouya Lobi Traoré
[slideshow]
