Tagarchief: afrikaans

‘Eigen volk’

M’n hoofd staat momenteel meer naar een luchtige film of ontspannende animatie dan naar een documentaire. Al kijk ik die regelmatig met veel plezier, met name de Canvas-uitzendingen zijn vaak erg goed. Toch overweeg ik om deze keer het vpro-programma ‘Eigen volk’ van Neske Beks aan me voorbij te laten gaan ondanks het intrigerende verhaal. Een familiekroniek waarin de geschiedenis van de Vlaams-Afrikaanse arbeidersfamilie van de regisseuse gevolgd wordt. Snotterend pak ik de zoveelste Kleenex, inmiddels lopen de tranen letterlijk over m’n wangen. Aangezien de film waarin ik beland ben m’n aandacht niet kan vasthouden en ik geen energie heb om iets anders te zoeken, zap ik langs wat zenders.

De griep die op m’n verjaardag is begonnen is met recht de ergste die ik ooit heb gehad. Voor het eerst kwamen de hoestbuien al na één dag, later aangevuld met niesbuien, inmiddels ben ik een nies of honderd verder de afgelopen dagen. Alles doet pijn, spieren liggen in een kramp, liggen gaat moeizaam, zitten ook. Zeer tegen m’n gewoonte in slik ik nu elke dag pijnstillers, deels om de koorts in bedwang te houden, deels om m’n spieren af en toe te ontkrampen en een tijd geen pijn te hebben. Ik ben bijna uitgezapt als ik opeens een Vlaams accent hoor, meteen is duidelijk dat het de bewuste vpro-documentaire is. Geen idee hoe lang het programma al bezig is, ik vergeet even alles om me heen en blijf geboeid kijken tot de laatste minuut.

Wat kun je er nog meer over zeggen, behalve dat het ontroerend is, gaat over echte mensen met echte gevoelens, sober in beeld is gebracht, liefdevol gemaakt en deprimerend op momenten. De ziekenhuisscène op het einde met de oude Flor deed me aan m’n eigen vader denken, een schim na de operatie, en aan de moeizame communicatie tussen ons.  De beelden waarop te zien is hoe blij en trots Abdoulaye is als z’n papa voor het eerst in jaren langskomt bij het café waar hij werkt zijn indringend. ‘Iedereen zit op iedereen te wachten’, zeggen de hoofdpersonen aan het slot tegen elkaar. Wat jammer dat het soms zelfs een leven lang duurt, denk ik.
Marjelle

Wizard Flurry Home Mariee Sioux

Het Vlaams Belang belooft terugkeer-politiek,
maar waar moet ik dan naar terug dan, want ik ben van hier.
Ik kan niet terug naar Afrika, want ze hebben geen Vlaams bier
en ik heb nooit getwijfeld over België

Uit een van de meeslepende nummers in de docu (helaas niet te vinden op Youtube)

Otherwhere

Toen ik zondag om tien uur gewekt werd door Ingrid had ik me het liefst nog even omgedraaid. Ik vermande me, kroop onder het huidwarme dekbed vandaan en liep slaapdronken naar de douche. Het vooruitzicht van de Afrikaanse zangworkshop maakte veel goed, daar had ik wel een fietsritje, treinreis en wandeling voor over. Om half één rolde de trein Leiden binnen, met behulp van een A4’tje vol aanwijzingen en een paar voorbijgangers belandde ik twintig minuten later bij een gymzaal aan de Vondellaan. Op het verlaten plein hing een sfeer die me deed terugdenken aan m’n middelbareschooltijd. Op het moment dat ik Saskia, degene die het organiseerde begroette, besefte ik dat ik vergeten was 15,00 € te pinnen. Geen probleem, ze bood me onmiddellijk haar fiets aan zodat ik snel op en neer naar het station kon rijden voordat de workshop begon.

Even later slingerde ik op een veel te grote fiets met terugtraprem en bak-voorop over onbekende fietspaden. Gelukkig was ik net op tijd weer in het zaaltje, in de gang hoorde ik al het geroffel van een djembé en zag een paar Afrikaanse mannen staan omringd door een groep van overwegend vrouwen. De zangworkshop kon beginnen. Eerst nog wat onwennig probeerden we Raphaël na te zingen, een enthousiaste man met gevoel voor humor en mooie stem, totdat de dialoog steeds meer op gang kwam. Ik genoot van de samenzang, zo’n gymzaal is dan wel niet de meest inspirerende plek, maar de akoestiek was uitstekend. Na het zingen werd er een Afrikaanse dansworkshop gegeven waar ik door rugproblemen helaas niet aan mee kon doen. Voordat ik de trein terug nam, heb ik eerst nog een knapperig stokbroodje gegeten in een van de vele leuke eetcafeetjes die Leiden rijk is.
Marjelle

Lunatic Soul