Tagarchief: cultuur

Sunny side of sex!

Opeens kom ik in een betoverende omgeving terecht, een gevoel van Fernweh overvalt me. Ik bevind me in het onmetelijke gebergte van de Himalaya en ontmoet de Mosuo, een volk met heel eigen opvattingen over liefde, trouwen en samenwonen. In de VPRO-documentaireserie ‘Sunny Side of Sex’ reist Sunny Bergman niet alleen naar China maar ook naar Cuba, Oeganda en India en praat ze met vrouwen over de manier waarop ze met seksualiteit omgaan. In deze aflevering hoor ik voor het eerst de term ‘wandelhuwelijk’ en word nieuwsgierig naar wat de Mosuo bezielt, hun leefwijze, gedachten en gevoelens.


Hier wordt niet getrouwd. Hier worden afstammelingen geboren uit een zogenoemd wandelhuwelijk. De kinderen behoren tot de familie van hun moeder. De man zoekt de vrouw ’s nachts op in haar flower room en vertrekt de volgende ochtend weer.’

Een bijzondere documentaire, ik voel meteen sympathie voor He Mei, de Chinese gids en tolk die in de stad woont maar nog altijd terugverlangt naar haar geboortedorp, met de schrijfster Yang Erche Namu heb ik minder affiniteit. Mooie beelden van Mosuo-vrouwen en -mannen die ergens ver weg leven op de grens tussen China en Tibet. Het valt me op dat de mannen meer op hun uiterlijk gericht lijken dan de doorsnee-Chinees. Als ik geen vliegangst had, zou ik beslist een retourtje nemen naar dit prachtige gebied en met m’n camera langs rivieren en deuren en niet te vergeten het Lugu-meer gaan.


‘De Mosuo wonen bij hun moeder en kiezen geen man vanwege zijn economische status. Mosuo kijken naar karakter, of er sprake is van liefde. Het Mosuo-huwelijk is geheel en al gebaseerd op gevoel.’
Marjelle

Deze aflevering kun je bekijken op ‘Uitzending gemist’
Vanavond ‘Sunny Side of Sex’ – Cuba Ned. 3 21.00 uur

Foto’s Internet

Take the money and run!

Dit zinnetje schiet door m’n hoofd als ik de foto groot op m’n scherm zie. Benieuwd naar de oorsprong ervan vraag ik raad aan Google. Waar zou ik zijn zónder, ik kan me niet eens meer herinneren hoe het er in het pre-Googletijdperk aan toeging. Tot mijn verbazing is het de titel van een film van Woody Allen en een nummer van de Steve Miller Band. Al ben ik een fan van zijn films, onder andere ‘Annie Hall’ en ‘Manhattan’ zijn me meer dan bijgebleven, deze ken ik niet. Ook de liedtekst klinkt mij onbekend in de oren, toch moet ik die ene zin ooit ergens opgevangen en opgeslagen hebben. Grappig hoe het geheugen soms werkt.

Plaats delict is de Witte de Withstraat afgelopen zondag tijdens 24 uur cultuur. De Wereld van Witte de With, straatKunst waar ik van hou. Alleen jammer dat ik door rugproblemen niet te veel mocht lopen van m’n therapeut en slechts een fractie van het totaalaanbod heb gezien. Anders was ik zeker langer gebleven, had ik behalve de ‘worsten aan de Westersingel’ meer feestvierende beelden op de foto gezet, was ik ook even bij Sir Ian gaan luisteren en wie weet erna wel in The Far West Hotel beland.
Volgende keer van alles méér.
Marjelle

Lipstick Wintersleep

‘Eigen volk’

M’n hoofd staat momenteel meer naar een luchtige film of ontspannende animatie dan naar een documentaire. Al kijk ik die regelmatig met veel plezier, met name de Canvas-uitzendingen zijn vaak erg goed. Toch overweeg ik om deze keer het vpro-programma ‘Eigen volk’ van Neske Beks aan me voorbij te laten gaan ondanks het intrigerende verhaal. Een familiekroniek waarin de geschiedenis van de Vlaams-Afrikaanse arbeidersfamilie van de regisseuse gevolgd wordt. Snotterend pak ik de zoveelste Kleenex, inmiddels lopen de tranen letterlijk over m’n wangen. Aangezien de film waarin ik beland ben m’n aandacht niet kan vasthouden en ik geen energie heb om iets anders te zoeken, zap ik langs wat zenders.

De griep die op m’n verjaardag is begonnen is met recht de ergste die ik ooit heb gehad. Voor het eerst kwamen de hoestbuien al na één dag, later aangevuld met niesbuien, inmiddels ben ik een nies of honderd verder de afgelopen dagen. Alles doet pijn, spieren liggen in een kramp, liggen gaat moeizaam, zitten ook. Zeer tegen m’n gewoonte in slik ik nu elke dag pijnstillers, deels om de koorts in bedwang te houden, deels om m’n spieren af en toe te ontkrampen en een tijd geen pijn te hebben. Ik ben bijna uitgezapt als ik opeens een Vlaams accent hoor, meteen is duidelijk dat het de bewuste vpro-documentaire is. Geen idee hoe lang het programma al bezig is, ik vergeet even alles om me heen en blijf geboeid kijken tot de laatste minuut.

Wat kun je er nog meer over zeggen, behalve dat het ontroerend is, gaat over echte mensen met echte gevoelens, sober in beeld is gebracht, liefdevol gemaakt en deprimerend op momenten. De ziekenhuisscène op het einde met de oude Flor deed me aan m’n eigen vader denken, een schim na de operatie, en aan de moeizame communicatie tussen ons.  De beelden waarop te zien is hoe blij en trots Abdoulaye is als z’n papa voor het eerst in jaren langskomt bij het café waar hij werkt zijn indringend. ‘Iedereen zit op iedereen te wachten’, zeggen de hoofdpersonen aan het slot tegen elkaar. Wat jammer dat het soms zelfs een leven lang duurt, denk ik.
Marjelle

Wizard Flurry Home Mariee Sioux

Het Vlaams Belang belooft terugkeer-politiek,
maar waar moet ik dan naar terug dan, want ik ben van hier.
Ik kan niet terug naar Afrika, want ze hebben geen Vlaams bier
en ik heb nooit getwijfeld over België

Uit een van de meeslepende nummers in de docu (helaas niet te vinden op Youtube)