Na 22 ‘Bloggers in beeld’ was ik toe aan iets anders, toen werd het idee voor een nieuwe serie geboren die ‘Beeld van een blogger’ als titel meekreeg. Virtuele associaties hebben plaatsgemaakt voor een kijkje in het echte leven. Op zoek naar de mens achter de avatar ontmoet ik een blogger (M/V) in zijn stad. Het is daarbij niet de bedoeling om een diepte-interview te maken, wel om op speelse wijze foto’s van de stad, mijn impressie en de inbreng van de blogger zelf te combineren. Zijn wensen staan daarbij centraal, in het ene geval betekent dit dat hij je misschien wel paginagroot aanstaart of z’n diepste (bed)geheimen onthult, in het andere geval wordt er slechts een tipje van de blogsluier opgelicht…
Eerder verschenen in deze serie:
Beeld van een blogger (1) – Kuzz voor Guzz
Beeld van een blogger (2) – Gewoon gelul, Trektocht!
Beeld van een blogger (3) – Back to where I once belonged met Annelies!
Beeld van een blogger (4) – Op z’n Rotterdams met Marius!
Beeld van een blogger (5) – So what, man!
Beeld van een blogger (6) – He blew me away!
Beeld van een blogger (7) – Kiezels in m’n schoenen
(8)
M’n afspraak met Geroma brengt me op een herfstige vrijdagmiddag in Ermelo. Het plan om naar de Schaapskooi te gaan hebben we laten varen, je kunt nu eenmaal niet alles in een paar uur proppen, de schaapjes moeten nog even wachten. Als ik over het perron loop zie ik aan de overkant een flinke bos haar boven een auto uitsteken, dat kan niet missen en ik zwaai enthousiast. Vanaf de eerste minuut beginnen we te praten, beiden druk, een beetje chaotisch en lacherig, onze woorden buitelen af en toe over elkaar heen. Voordat we naar haar huis gaan, drinken we onderweg nog wat bij De Schout van Ermel waar ik ook getrakteerd word op een warme panini. Ze vertelt dat Geroma een samentrekking is van Ger, de eerste letters van de naam van haar vriend, Ro, de beginletters van de naam van haar jongste dochter en Ma, die van haar oudste dochter. Ook ‘oma’ zit erin, ze heeft inmiddels twee kleinkinderen, het derde kan elk moment geboren worden.
Bruinverbrand, net terug van een heerlijke vakantie in Portugal moet ze nog erg aan de lagere temperaturen hier wennen. Het was rond de 24°C in Almancil, lekker weer om te zwemmen. Een hobby van haar, vroeger deed ze het twee keer per week, baantjes trekken puur voor de lol. Ze is net als ik een waterteken en houdt van strand en zee. Ook joggen heeft ze jarenlang gedaan, totdat haar enkel roet in het eten gooide. Inmiddels gaat het na de operatie van mei dit jaar gelukkig weer een stuk beter. Ze vertelt over Tónárd, haar samenwerkingsverband met Lebonton, hoe leuk het is wanneer bloggers elkaar kunnen inspireren.
eenmaal thuis in haar knusse woning verscholen in het groen vraagt ze of ik er bezwaar tegen heb als ze een sigaret opsteekt. ‘ga je gang, hoor’. na haar scheiding tien jaar geleden is ze meer gaan roken, vertelt ze. ik vraag waar ze het meest aan moest wennen toen ze plotseling weer alleen woonde. ‘thuiskomen in een huis waar niemand op je wacht, maar ook de stilte om me heen vond ik confronterend’. in die tijd probeerde ze zoveel mogelijk afleiding te vinden. inmiddels is ze eraan gewend om af en toe alleen te zijn, bovendien zit ze nu in een heel andere situatie. de afgelopen zes jaar heeft ze een intense lat-relatie met gerrit, elk weekend zijn ze samen en doordeweeks skypen ze voor het slapengaan.
via lexa hebben ze elkaar leren kennen, wat haar aantrok in zijn profiel was dat hij ook van niet-alledaagse dingen hield zoals wandelen bij windkracht 10, wroeten in de aarde, het oerol-festival, anderzijds zag hij haar ook zitten getuige z’n berichtje ‘met jou zou ik wel een beschuitje willen eten’. toen ze aan de telefoon zijn rustige, mannelijke stem hoorde, was ze blij verrast. een stem is heel belangrijk, vindt ze, het zegt veel over iemand. ik herken dat gevoel en zou dan ook nooit kunnen vallen op iemand met een vervelende stem. naar aanleiding van haar blog ‘latten’ werd ze door een redactrice van libelle uitgenodigd voor een interview, een bijzonder leuke ervaring.
het gesprek springt van latten naar boeken, films en muziek. ‘eten bidden beminnen’ van elizabeth gilbert is het eerste boek dat in haar opkomt, ‘mam, ik bel je zo terug’ van wanda beemsterboer-avenarius ligt nu op haar nachtkastje. de film ‘as it is in heaven’ heeft indruk gemaakt, net als ‘de storm’ en ‘komt een vrouw bij de dokter’ met carice van houten, maar ook ‘the sound of music’ die ze als achtjarig meisje voor het eerst zag heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten. naar programma’s als ‘the voice of holland’ kijkt ze net als ik met veel plezier. haar muzieksmaak is breed, van queen, karl jenkins, libera en pink floyd tot anglicaanse koren en klassieke muziek. ze zingt graag, is al een aantal jaar werkzaam als zangcoach en heeft vorig jaar ook geauditeerd voor una voce particolara. ze moest toen voorzingen onder het toeziend oog van een jury van vier waaronder ernst daniël smid. het was een onvergetelijke happening die haar zangontwikkeling gestimuleerd heeft en resulteerde in het maken van een demo.
Als ik een paar foto’s genomen heb met m’n trouwe en eenvoudige Kodak-camera laat ze me haar imposante Sony F828 zien waarmee ze onder andere bruidsreportages en portretfoto’s gemaakt heeft. Een aantal hangt ingelijst aan de muur, andere komen tot leven in mooi vormgegeven fotoboeken. We praten verder over haar lat-relatie met Gerrit, voor hem is het de ideale situatie na twee huwelijken, voor haar ligt dat iets anders. Al hebben ze het momenteel heel fijn met z’n tweeën, toch ziet ze zichzelf niet haar hele leven latten, ‘het is net niet helemaal voor het echie’. Van Gerrit komt het gesprek op zingen, ik vraag wanneer ze daarmee is begonnen. Vanaf haar vierde zat ze al in een kinderkoor, daarna in een jeugdkoor en vervolgens in een gemengd koor. Toen ze op haar negentiende verhuisde van Moerkapelle naar Ermelo kwam ze bij een kamerkoor terecht.
Zang is haar passie, ze heeft jarenlang onder andere privéles gehad van Annemarie Ezinga en Talitha Nawijn, twee vrouwen die haar zeer geïnspireerd hebben. Een bijzondere ervaring was ook de week in Papendal met het Eurokoor, met als hoogtepunt het ‘Requiem’ van de componist Andrew Lloyd Webber. Na haar scheiding werd ze voor het eerst anderhalf jaar koorloos. Toen haar dochter vroeg of ze bij haar huwelijk wilde zingen, begon het idee te rijpen om bij (t)rouwdiensten op te treden. De laatste vijf jaar maakt ze deel uit van Duo ‘Momentum’, daarnaast heeft ze een parttime baan in de thuiszorg en werkt ze sinds 1998 als freelance correspondent. Nadat ik op de valreep nog een mini-zangles gekregen heb, eindigen we met Hallelujah. ‘Wat is zingen toch lekker’, denk ik, en neem me voor binnenkort weer op korenjacht te gaan.
Marjelle
