Tagarchief: delfshaven

‘Er is hier iemand neergeknald’

Dit weekend heb ik twee huizen bekeken, het ene bleek benauwd-klein met vanuit het keukenraam uitzicht op een muur, het tweede was best leuk, maar had een houten vloer en onder- en bovenburen. Een passerende buurman beantwoordde mijn vraag of het hier gehorig was met een volmondig ja. Elk spoortje twijfel verdween meteen als sneeuw voor de zon. Eensgezind liepen L. die architect is, wat erg handig is bij dit soort bezichtigingen, en ik terug door de regen waar we in het Douwe Egberts Café bij een kop hete thee en Espresso weer een beetje warm werden. Ik vertelde dat ik dinsdag nog een huis ging bekijken op de rand van Delfshaven en het Nieuwe Westen. Op papier zag het er goed uit, ruim, licht en heel belangrijk, geen bovenburen, maar wel vrij duur.

Foto Witold Riedel

Ook nu striemde de regen in m’n gezicht toen ik me door de Vierambachtsstraat haastte op weg naar het derde appartement. De makelaar stond al op me te wachten in het portiek. Een vreemd gezicht, dit ultramoderne pand pal naast een oude verwaarloosde woning. Bij binnenkomst werd ik verwelkomd door een brede hal met spiegels en een soort van nepmarmeren vloer. Tot m’n verbazing kwamen we na de eerste trap weer in de openlucht terecht met diverse woonblokken en galerijen aan beide kanten. Dat er zoveel woningen achter deze smalle voorgevel schuilgingen had ik nooit gedacht. Het appartement zelf was groot en gelamineerd, met een open keuken, alles zag er netjes uit.

‘Er is hier iemand neergeknald’, zei hij achteloos. ‘Hier!?’ vroeg ik. Het bleek in een ander appartement te zijn in hetzelfde blok. ‘Weet je wat vreemd is’, zei ik, ‘ik kijk wel vaker huizen de laatste tijd en dan denk ik nooit aan moord of doodslag, maar vanochtend voor ik hier naar toeging kwam het woord “schiet-partij” opeens in me op. Soms heb ik helderziende gaven.’ Hij vertelde ook over een afrekening die ooit had plaatsgevonden in een café vlakbij. Erg bevorderlijk zijn dit soort berichten niet, dacht ik ondertussen, terwijl ik met één oor luister-de naar zijn verhaal dat de meeste rotte appels nu wel weg waren. Aardige man van weinig nuance. De vloeren bleken van houtplaat, er grensde een galerij aan de slaapkamer terwijl over buren niets bekend was en aangezien langdurige geluidsoverlast de enige reden is om te verhuizen is dat nu juist essentieel.
Marjelle

Vermist

Vermist: 16-jarig meisje, laatst gezien Rotterdam-Crooswijk

Op de valreep nog een bijdrage voor de serie zes woorden met beeld van
Jokezelf die 15 april met ‘Afscheid’ haar laatste thema presenteerde

Foto gemaakt in De Dubbelde Palmboom

‘Jij hebt écht je huiswerk gedaan!’

In de wachtkamer zitten drie mensen zwijgend voor zich uit te staren, ik strooi groeten rond en schuif aan op de bank. Opnieuw bestudeer ik het A4’tje met bloeduitslagen en maak nog een paar aantekeningen. Na ruim twintig minuten wachten ben ik aan de beurt. Ik schud de uitgestoken hand, vriendelijke man, blauwe ogen, maar m’n vertrouwen in hem heeft een deuk gekregen door een aantal dingen. ‘Hoe gaat het?’, informeert hij. ‘Niet goed’, antwoord ik, ‘helemaal niet goed’. Ditmaal glimlach ik er niet ietwat verontschuldigend bij zoals ik anders wel vaker doe. Ik vertel hem over de afgelopen periode, de vermoeidheid die toesloeg, extra vatbaar zijn voor infecties, nekpijn en stem- en slikproblemen. Juist die dag heeft m’n stem er helemaal geen zin in, hij is een schim van wat-ie was, hees doe ik m’n verhaal.

TSH- en T4-waarden vliegen over tafel, ik vraag om welke vorm van hypothyreoïdie het gaat: primaire, secundaire of tertiaire en of het zin heeft extra jodium te slikken in de vorm van kelptabletten bijvoorbeeld. We praten over de schildklierwerking en -problemen, ik vul af en toe aan. ‘Je weet er meer van dan ik’, zegt hij lachend, ‘jij hebt écht  je huiswerk gedaan!’ ‘Als ik iets doe, dan wil ik het altijd goed doen’, grinnik ik. Wanneer hij even later niet meteen op het woord voor hormoonspecialist kan komen, fluister ik ‘endocrinoloog’. Weer moet hij lachen, schuift z’n receptenboekje naar me toe, ‘ga je gang, wil jij het schrijven?’ Vervolgens raadt hij een specialist aan in het Sint Franciscus Gasthuis, aangezien degene in het Havenziekenhuis wat voor mij veel dichterbij is nogal pinnig is.

‘Dan ga ik liever naar die eerste’, zeg ik. ‘Die andere is te schools, ouderwets en strikt voor jou’, beaamt hij. We glimlachen. Op dat moment besef ik dat ik hem misschien toch het beste als huisarts kan houden, hij geeft me in ieder geval de ruimte en dat is ook veel waard. Tot slot beklopt en beluistert hij m’n longen nog even, hoort iets wat hem niet bevalt en stelt voor om volgende week een longfunctietest te doen. ‘Ik ben een wrak!’ zeg ik met veel zelfspot, ‘gelukkig ben ik m’n gevoel voor humor nog niet kwijt, als ik dat niet meer heb dan houdt het echt op’. Eenmaal buiten stap ik op de fiets, rij naar de bieb toe waar ik midden in een Loesje-tentoonstelling beland, loop door naar café dikT., bijt even later in een baguette met kaas terwijl ik het cholesterolvoedingsadvies doorneem en besluit voorlopig roomboter en 48+-kaas van m’n boodschappenlijstje te schrappen en een vleugje Jozozout eraan toe te voegen.
Marjelle

Bring it on Nick Cave

‘Net als in de film’

Aan een zonovergoten tafeltje in Delfshaven op een doordeweekse dag in september voel ik dat de indian summer waar ik op hoopte z’n intrede heeft gedaan. Ik geniet van de nazomerzon op m’n gezicht en probeer m’n knorrende maag te negeren. Hier wordt geen lunch meer geserveerd en m’n andere favoriete bootterrasje was vandaag dicht omdat het te hard waaide. M’n relatieve rust wordt even verstoord door de jongen die alvast wil afrekenen omdat er straks een bockbierpresentatie is. Ik zag aan de overkant al cameramannen rondsjouwen met statieven en dat heeft daar alles mee te maken. M’n blik dwaalt verder en blijft hangen bij eetcafé Abrikoos en dé IJsgalerie, op de monumentale gevel staat om voor mij onduidelijke redenen in zwarte letters FOTOGRAFIE geschilderd. Straks nog wat foto’s maken, neem ik mezelf voor.




ondertussen zijn de filmmannen steeds dichterbijgekomen, ik besluit snel m’n glas leeg te drinken omdat ik geen zin heb om per ongeluk in een presentatiefilmpje terecht te komen. een andere gedachte schiet nu door m’n hoofd, daarstraks heb ik me opgegeven bij de volksuniversiteit voor een uur indidviduele coaching. al zegt die man maar één ding waarmee ik de impasse kan doorbreken of stelt hij net die ene vraag die me stimuleert en andere invalshoeken laat zien, dan is het ’t al waard. of ik daar ook een vervolgcursus frans ga volgen is nog onzeker, de titel van het lesboek in het vierde jaar is ‘voyages 2‘ en dat klinkt wel erg schools en simpel, maar laat ik er eerst eens ter plekke doorheen bladeren voordat ik de knoop doorhak.
marjelle


toontje lager


‘Middle of anywhere’

Op mijn gevoel fiets ik naar Delfshaven, voor het eerst laat ik me door google.maps niet de weg wijzen. Terwijl ik over een eindeloze Beukelsdijk peddel, herinner ik me dat dit juist de weg naar het Vroesenpark was. Als ik op een gegeven moment echt niet meer weet waar ik ben, zwaai ik naar een naderende fietser en trek een bijpassend hulpeloos snuitje. De man legt uit dat als ik door was gereden ik bij de gevangenis was beland. ‘Ga niet langs AF. U ontvangt geen fl. 200′, gaat het door m’n hoofd.




nadat ik nog een paar foto’s van de moskee achter mij gemaakt heb, fiets ik de andere kant op langs het water. onderweg kom ik een vlucht meeuwen tegen die fanatiek boven op de inmiddels verzamelde duivenpopulatie en het uitgestrooide brood duiken. ‘brutalen hebben de halve wereld’*, denk ik.
Het idee voor een minifotoserie ‘Bloggers in beeld’ komt in me op, het lijkt me niet alleen leuk om te doen, maar het kan ook als stimulans werken om te blijven fotograferen. Ik dacht daarnet al aan twee namen toen ik langs een paar ‘objecten’ reed.




een groot vervallen pand met kleurige raampjes doemt op rechts van mij, op het huis ernaast staat een dichtregel. ‘ze moeten allebei op de foto’, besluit ik en zie aan de vrolijkgele parasols vlakbij dat ik ook mijn bestemming bereikt heb. vanaf een andere kant ziet de wereld er soms heel anders uit.
als ik na een broodje kaas – wat precies is wat de naam doet vermoeden op een hardnekkige wesp na die al aan het voorproeven was – de soif-kat op de foto wil zetten, houden m’n batterijen het voor gezien. tijd om naar huis te gaan.
marjelle


lady in spain ingrid michaelson

*Nu doe ik het wéér

Positieve discriminatie?

Het is vreselijk benauwd in Delfshaven, ik heb ook iets te hard gefietst in deze tropische temperaturen en het zweet gutst van m’n voorhoofd. Hoogste tijd om een tussenstop te maken. Op het terras waar ik beland waan ik me even in Rusland, bijna iedereen spreekt een onverstaanbaar mengelmoes en er hangt ook niet echt een uitnodigende sfeer. Als dit tot me doordringt zit ik al en wie A zegt, moet… Dat doet me denken aan een aantal keren in de trein dat ik uitgerekend tegenover de in mijn ogen engste persoon ga zitten omdat ik niet wil discrimineren, wat ik in feite dus toch doe, zij het andersom.




op het moment dat je aan de hitte begint te wennen is het alweer bijna voorbij, denk ik. laatst hoorde ik e. zeggen, binnenkort is het herfst, de koude rillingen liepen over m’n rug. ik ben in m’n hart een lente- en zomervrouw en wil niets weten van herfst- en winterverhalen.
dit stukje delfshaven is mooi, ook al mist het voor mijn gevoel iets. in de paar zijstraten waar ik doorheenfietste hing een heel andere sfeer. modern en oud op een kluitje, huizen en mensen, zwerfvuil; de straten zien er net zo moe uit als de bewoners (nu is het ook wel erg warm).



het plan was om nog door te gaan naar het museumpark annex kunsthal, maar onderweg herinnerde ik me dat het café om vijf uur dicht gaat. al leer ik mijn nieuwe-oude stad steeds beter kennen – toen e. en ik gisteren bij soif zaten noemde ik met nauw verholen trots de route waar ik langsgefietst was en het klopte voor het eerst helemaal – in dit geval zag ik de weg van delfshaven naar museumpark ook niet helder voor me.
m’n blik valt op de wapperende waslijn op een van de boten vlakbij, achter de kleurige kledingstukken ontcijfer ik negotii vim qui velit navem sibi comparato.*

ik neem een laatste slok cola light en besluit de rekening te vragen.

marjelle


they don’t really care about us michael jackson

*Die veel werks over den hals wil halen, bestelt zich een schip

‘Hier vaart een file van 16 vrachtauto’s’

Schrijven valt niet mee op een dobberend terras, wel leuk om ergens terecht te komen waar je niet naar op zoek bent.

Toen ik vanmiddag rood en warm bij het Vroesenpark aankwam en aan een meisje vroeg waar de terrasjes zich verstopt hadden, kreeg ik in plaats van een eenvoudig ‘die zijn er niet’ een uitgebreid antwoord. Ze nam me mee door Rotterdam-terrasland, we bespraken de diverse locaties aan de Oude Haven, Kralingse plas en Nieuwe Maas. Alleen in Blijdorp wist ze er geen.* ‘Ik woon vlak bij het park en neem altijd m’n eigen drank mee’, zei ze haast verontschuldigend. Ik was alweer doorgefietst toen ik haar hoorde roepen ‘Delfshaven is ook heel mooi!’

Na diverse omzwervingen bereikte ik Delfshaven, historisch stukje Rotterdam. Een van de eerste dingen die me opviel, behalve de oude rustieke pandjes en dito geveltjes, was een halfverscholen terras aan het water. Ook de naam trok onmiddellijk m’n aandacht, Soif dat had ik inderdaad. Voorzichtig liep ik het smalle wenteltrapje af, het terras lag er een beetje verloren bij, alsof het wilde zeggen ‘hou me gezelschap, ik lig hier niet voor niets, zie je niet hoe mooi ik ben’. Op dat soort momenten verwacht ik altijd dat er een enge hond uit het niets op me af komt stormen. In plaats daarvan zag ik een paar lachende gezichten tussen het groen van de patio heen schemeren.

Schitteringen op het water, een stralende zon, er hing een lome warmte om me heen daar op dat drijvende terras, af en toe voelde ik een golfje tegen de tafel aanduwen en zag de thee even opschrikken in z’n glas. Ik dacht terug aan daarnet toen ik met m’n fiets aan de hand via het Heemraadsplein naar Delfshaven liep, de sfeer was anders onderweg, minder gemoedelijk dan in Crooswijk waar ik woon, winkeltjes oogden armoediger, meer junkies op straat. Er klonk opeens een zinnetje in m’n hoofd, ‘ik voel me een buitenlander’. Iets dat niet zozeer te maken had met nationaliteit of cultuurverschil, veel meer met een gevoel van ‘zij en wij’ en heel even hoorde ik bij ‘zij’.
Het zomert in Rotterdam, dat is een van de zekerheden van vandaag, dat ik hier terugkom om scholfilet te eten overgoten met homemade remouladesaus in het gezelschap van een lief iemand is ook een feit.
Marjelle

Pink Floyd

De titel stond op de AVR-megatanker die vanmiddag voorbijstoomde

* Na de zomer komt er een Theeschenkerij