Om drie uur vertrek ik dan eindelijk bepakt en bezakt, wat heeft een mens veel nodig zelfs voor anderhalve dag. Deze keer heb ik geen zin om weg te gaan, niet alleen ging m’n afspraak niet door, ook is Amsterdam mijn stad niet, maar op m’n kortingsbon staat 10 mei als uiterste houdbaarheidsdatum. In het kader van zonde van het geld, fotograferen is altijd leuk en het is zo’n heerlijk weer pak ik dan toch m’n spullen bij elkaar. Gelukkig kan ik me alleen ook goed amuseren, een talent dat af en toe van pas komt. Eenmaal in de trein zet ik m’n gedachten op nul, verstuur een paar sms’jes, doe m’n koptelefoon op en luister voor het eerst in tijden weer naar CocoRosie.
Als ik in Amsterdam de zonnige kade op loop, besluit ik meteen naar het Amstel Botel te gaan, dat gezeul met weekendtas en laptop ben ik beu onderhand. Het NDSM-veer ligt al op mij te wachten, ik raak stilaan een beetje in vakantiestemming en ben benieuwd naar mijn nacht op het water, de laatste keer was op de boot naar Engeland. Terwijl het veer over het IJ glijdt, bewonder ik het prachtige uitzicht. Ik hou van varen, het roept een gevoel van vrijheid op. Een aardige Amsterdammer praat me ondertussen bij over de omgeving en raadt me aan te gaan eten in de IJ-kantine die aan de voet van m’n botel ligt. Wanneer ik bij de receptiebalie aankom is de ontvangst niet erg hartelijk, ik glimlach voor twee.
Het verbaast me wel vaker hoe mensen dag in dag uit hun werk met een lang gezicht kunnen doen, alsof dat het voor jezelf of je omgeving ook maar iets beter maakt. De botelkamer is leuk maar benauwd, snel schuif ik het raampje open en geniet van m’n room-with-a-view. Met een glas witte wijn loop ik even later het dek op, er zitten een paar verdwaalde Engelsen, verder geen gast te bekennen. Ik besluit R. te bellen, mail is niet het meest handige communicatiemiddel als je een afspraak wilt maken. Diezelfde avond beland ik op een verkeerd veer, kom in een foute kroeg terecht en ben blij als ik uiteindelijk de botelcontouren weerzie. Moe van zon, wijn en reizen doezel ik ten slotte weg bij de laatste songfestival(wan)klanken. Via T-Mobile HotSpot check ik nog even m’n mail en tweets, vervolgens kruip ik na een ontspannende douche onder de lakens.
Als ’s ochtends de telefoon gaat sta ik al bijna met één been naast m’n bed totdat het tot me doordringt dat het pas 06:23 uur is! Hé bah, ik wilde juist uitgerust zijn voor m’n afspraak morgen. De wake-upman zegt niet eens sorry en vermoeid draai ik me weer op m’n zij, maar word te veel afgeleid door buitengeluiden, roepende mensen en dichtslaande deuren om de slaap nog te kunnen vatten. Om kwart over tien rinkelt de telefoon weer, deze keer op tijd. Na een idyllisch ontbijt aan het water besluit ik toch geen paarden te gaan kijken in de Vondelstraat, maar in plaats daarvan een tussenstop te maken op Schiphol en vliegtuigen te spotten met m’n camera.
Marjelle
Gallows CocoRosie
