Tagarchief: reizen

Wat hebben Jamie en Floortje gemeen?

http://www.tompkinsconservation.org/news/wp-content/uploads/2013/12/Screen-Shot-2013-12-12-at-11.34.37-AM.png

Lekker eten is een van m’n favoriete bezigheden, of het nu om een knapperig stokbroodje met kruidenboter gaat of een dampend bord fasolakia vergezeld van een glas retsina. Soms praten mensen zo vol enthousiasme over eten dat het water je al in de mond loopt. Jamie Oliver is zo iemand. Laatst zapte ik langs ‘Jamie’s American Road Trip‘ en belandde in de Amerikaanse keuken, niet die van megaporties en Big Macs, maar een keuken met bijzondere smaken en bereidingswijzen, van spicey soulfood tot Cajun-gerechten. Ik moest opeens aan Floortje Dessing denken die in ‘Floortje naar het einde van de wereld‘ reist naar de meest verlaten uithoeken waar mensen soms jarenlang alleen of met z’n tweeën in de meest primitieve omstandigheden wonen.

Ze hebben voor dit leven gekozen. Een warme douche is er een onbekend fenomeen, boodschappen doe je eens per jaar. Yendegaia in Chili en het kleine Restoration Island in Australië zijn daar voorbeelden van. Helaas heb ik het eerste deel gemist, maar tegenwoordig zit ik aan de buis geplakt als Floortje weer op verkenningstocht uitgaat. Prachtige natuurbeelden die een gevoel van Fernweh oproepen, portretten van markante mensen die hun hart hebben gevolgd. Wat Jamie en Floortje gemeen hebben is hun passie en interesse in andere mensen en culturen. Allebei mensen waar ik graag een keer mee zou gaan eten ergens in nowhere land.
Marjelle

Foto internet

Horrorlente!


Klik op de foto voor een groter formaat

Er staat een snijdende wind, uit voorzorg heb ik verschillende laagjes over elkaar aangetrokken, ik lijk wel een Michelinmannetje, maar ik heb het nog steeds koud. 23 maart, de astronomische lente is al begonnen en de weergoden trekken zich daar helemaal niks van aan. Winterweer staat op het menu, ook draadjesvlees en stamppotten kunnen weer tevoorschijn gehaald worden, de tijd van lammetjes in de wei, krokussen en zonnige terrasjes lijkt verder weg dan ooit. Toen ik afgelopen week een tussenstop op Schiphol maakte en al die mensen bepakt en bezakt voorbij zag komen; de een op weg naar het verre Novosibirsk, de ander naar het veel warmere Durban, kreeg ik zin om ook een vlucht te boeken. Lekker weg, zonder burenoverlast en sneeuwbuien, even niet op huizenjacht moeten in Rotterdam, maar wel schrijven en fotograferen in een idyllische omgeving. ’s Ochtends wakker gekust worden door de zon, me laten verrassen door wat de natuur die dag weer te bieden heeft, een hangmat die loom in de verte op me wacht, tinkelende ijsblokjes in een glas wijn… Ja dát, daar ben ik nu wel aan toe.
Marjelle

‘Hello Goodbye’ op Schiphol

Hoteldebotel!

Om drie uur vertrek ik dan eindelijk bepakt en bezakt, wat heeft een mens veel nodig zelfs voor anderhalve dag. Deze keer heb ik geen zin om weg te gaan, niet alleen ging m’n afspraak niet door, ook is Amsterdam mijn stad niet, maar op m’n kortingsbon staat 10 mei als uiterste houdbaarheidsdatum. In het kader van zonde van het geld, fotograferen is altijd leuk en het is zo’n heerlijk weer pak ik dan toch m’n spullen bij elkaar. Gelukkig kan ik me alleen ook goed amuseren, een talent dat af en toe van pas komt.  Eenmaal in de trein zet ik m’n gedachten op nul, verstuur een paar sms’jes, doe m’n koptelefoon op en luister voor het eerst in tijden weer naar CocoRosie.

Als ik in Amsterdam de zonnige kade op loop, besluit ik meteen naar het Amstel Botel te gaan, dat gezeul met weekendtas en laptop ben ik beu onderhand. Het NDSM-veer ligt al op mij te wachten, ik raak stilaan een beetje in vakantiestemming en ben benieuwd naar mijn nacht op het water, de laatste keer was op de boot naar Engeland. Terwijl het veer over het IJ glijdt, bewonder ik het prachtige uitzicht. Ik hou van varen, het roept een gevoel van vrijheid op. Een aardige Amsterdammer praat me ondertussen bij over de omgeving en raadt me aan te gaan eten in de IJ-kantine die aan de voet van m’n botel ligt. Wanneer ik bij de receptiebalie aankom is de ontvangst niet erg hartelijk, ik glimlach voor twee.

Het verbaast me wel vaker hoe mensen dag in dag uit hun werk met een lang gezicht kunnen doen, alsof dat het voor jezelf of je omgeving ook maar iets beter maakt. De botelkamer is leuk maar benauwd, snel schuif ik het raampje open en geniet van m’n room-with-a-view. Met een glas witte wijn loop ik even later het dek op, er zitten een paar verdwaalde Engelsen, verder geen gast te bekennen. Ik besluit R. te bellen, mail is niet het meest handige communicatiemiddel als je een afspraak wilt maken. Diezelfde avond beland ik op een verkeerd veer, kom in een foute kroeg terecht en ben blij als ik uiteindelijk de botelcontouren weerzie. Moe van zon, wijn en reizen doezel ik ten slotte weg bij de laatste songfestival(wan)klanken. Via T-Mobile HotSpot check ik nog even m’n mail en tweets, vervolgens kruip ik na een ontspannende douche onder de lakens.

Als ’s ochtends de telefoon gaat sta ik al bijna met één been naast m’n bed totdat het tot me doordringt dat het pas 06:23 uur is! Hé bah, ik wilde juist uitgerust zijn voor m’n afspraak morgen. De wake-upman zegt niet eens sorry en vermoeid draai ik me weer op m’n zij, maar word te veel afgeleid door buitengeluiden, roepende mensen en dichtslaande deuren om de slaap nog te kunnen vatten. Om kwart over tien rinkelt de telefoon weer, deze keer op tijd. Na een idyllisch ontbijt aan het water besluit ik toch geen paarden te gaan kijken in de Vondelstraat, maar in plaats daarvan een tussenstop te maken op Schiphol en vliegtuigen te spotten met m’n camera.
Marjelle

Gallows CocoRosie

De vuurkorven vlammen

In de trein is het behaaglijk, op het bord voor me staat in grote letters wat de temperatuur binnen en buiten is en met welke snelheid hij door het landschap raast. 138 km per uur, over 31 minuten ben ik in Den Haag. Om 14:00 uur hebben H. en ik op Centraal afgesproken, waarna we met lijn 9 naar Scheveningen gaan om vervolgens bij het vertrouwde Kurhaus uit te stappen. Het doet me even denken aan m’n uitstapjes met I., de afgelopen jaren ben ik vaker met haar naar het strand geweest totdat een boze mail een einde maakte aan onze vriendschap. Na lezing ervan was elk spoortje gevoel wat ik ooit voor haar heb gehad verdwenen als sneeuw voor de zon.


Beachcam

Vanmiddag ga ik voor het eerst met H.
naar datzelfde restaurantje waar ik toen regelmatig kwam, Columbus, waar de vuurkorven vlammen, de sfeer goed is en de mensen erg vriendelijk zijn. We naderen station Den Haag, snel haal ik m’n chipkaart uit m’n tas, niet vergeten om uit te checken straks. Dat was nog het meest wennen in het begin, verder bevalt de kaart prima. Inmiddels kun je zelfs ‘gratis’ reizen als je een speciaal programmaatje downloadt, illegaal dat wel. H. staat al op me te wachten als ik even over tweeën bij de uitgang arriveer.

We kennen elkaar nu een aantal maanden en elke keer moet ik weer wennen als ik haar zie. Ze is niet erg benaderbaar, we zoenen zelfs niet eens. Daarnaast mis ik een zelfde gevoel voor humor en ook qua energie zitten we niet op dezelfde frequentie, meestal zijn dat dé factoren die een goede vriendschap in de weg staan. Ik schud dit soort gedachten van me af en richt m’n aandacht weer op haar. Laat ik proberen er een leuke middag van te maken, ondanks en dankzij, echte vrienden zijn zeldzaam, ik denk aan de hartsvrienden die ik heb gehad. Gisteren heb ik voor het eerst in tijden de naam van m’n ex-liefste maatje gegoogled, ik miste hem opeens zo.
Marjelle

Johnny Cash

Van exen en de dingen die voorbijgaan

‘Zoek nooit naar een pasfoto’… als je niet in een ondoordringbaar woud van afbeeldingen in Picasa wilt belanden. Een uur later bedenk ik dat ik misschien beter meteen naar het origineel had kunnen zoeken in plaats van naar de gescande versie. Onderweg ben ik mezelf, vroegere plukjes familie en belangrijke mensen in vele gedaanten en verschillende levensfasen tegengekomen, soms vertederend, soms confronterend. ‘Ik moet die pasfoto vinden’, dramt een stemmetje, ‘anders kan ik de Voordeelurenkaart* niet aanvragen’. Nu ik steeds vaker de trein neem is het doodzonde om elke keer het volle tarief te betalen. Bovendien heb ik het afgelopen jaar exact 0,00 € verdiend, de gedachte eraan trekt m’n stressniveau weer omhoog en de titel van een tv-programma schiet door me heen. Maar waar heeft dat ding zich verstopt?


‘Zoek nooit naar een pasfoto’… als je niet wilt dat bijna vergeten flarden uit je leven voorbijflitsen, in een la ontdek ik nog spullen uit Weesp en eenzame sleutels waarvan niemand meer weet op welk slot ze ooit hebben gepast. Ik smijt het grootste deel weg, loop vervolgens naar de mailstapel op de plank en wil die ook in zijn geheel weggooien, maar bedenk me en blader er toch even doorheen. M’n blik blijft hangen bij een mail van M., iemand waar ik een tijdlang intensief mee heb geschreven. Het verrast me enigszins hoe leuk onze mailtjes waren. Nog steeds denk ik regelmatig aan hem, al is het nu ruim een jaar geleden dat we voor het laatst contact hadden.




‘Zoek nooit naar een pasfoto’
… als je je ex niet wilt tegenkomen. Ik zie vertederende berenkaarten en bedenk dat m’n exen behalve iets liefs ook gemeen hadden dat ze ieder op hun eigen manier moeite haddden met confrontatie, dat in combinatie met het feit dat ik weleens feller overkom dan ik werkelijk ben. Door alle ellende van de afgelopen jaren ben ik flexibeler geworden, al heb ik deep down inside nog steeds een stoere kant. Plotseling zie ik een recente naam voorbijkomen, ik leg het A4’tje apart en gooi vervolgens de rest van de mail in de vuilnisbak. Het is nu twee uur later, nog steeds geen pasfoto, wel veel herinneringen. Soms zoek je iets en vind je wat anders. Ik voel me opeens een beetje verloren, al is er door een aantal mensen veel van mij gehouden. Of misschien juist daarom.

Marjelle

Love of my life Queen


Foto Beer Witold Riedel

*Inmiddels is-ie alweer een tijdje in m’n bezit en trein ik door Nederland & België