Tagarchief: Ralph Moorman

Met een lik majoneis

Als ik na het shoppen weleens wat ga drinken in het bibliotheekcafé waar de zwartharige serveerster altijd straalt ben ik vlak bij de Binnenrotte, maar nog niet eerder ben ik ook daadwerkelijk de supermarqt ingelopen. De gezond-eten-zaak is ook pas 2½ maand open hoor ik later van een behulpzame medewerker. Meteen als ik naar binnen wandel valt me de rustige sfeer op, ruime paden, eenvoudige betonnen vloer, weinig poespas, mooie producten en vriendelijke gezichten. Anders dan bij Gimsel hangt hier niet die ietwat humorloze kijk-mij-eens-bewust-leven-sfeer maar meer de gemoedelijke variant. Van Ralph Moorman kreeg ik de tip om Ton’s Belze Majoneis te proberen, net iets zuurder dan de Hollandse met een vleugje honing, als gezonder alternatief voor de Calvépot in m’n ijskast.

Na een telefoontje met Ton zelf blijkt dat zijn producten in Rotterdam verkocht worden bij Jumbo en Marqt en zo kom ik dus in deze winkel terecht. De jongen naast me waarmee ik in gesprek ben geraakt zegt: ‘veel van de mensen bij Gimsel zijn zo druk bezig met gezond eten maar toch zien ze er vaak heel gestresst en ongezond uit, af en toe een stukje vlees zou geen gek idee zijn.’ Hij grinnikt. Ik moet opeens denken aan het bord op de broodafdeling dat me een glimlach ontlokte: ‘De enige broodverbeteraar die hier binnenkomt: een bevlogen bakker!’ Nadat ik m’n boodschappen waaronder een kabeljauwfilet heb afgerekend, ter plekke werd een verse moot afgesneden, vertrek ik en neem me voor binnenkort terug te komen als ik meer tijd heb.
Marjelle

Immuniteit 01-11-2012
Op survival in de supermarkt 08-10-2012
Mayo van Ton Volkskrant 21-03-2009

Immuniteit?

Met de trein naar Amsterdam-Zuid. Als ik het station uitloop word ik vrijwel meteen omringd door hoge gebouwen. Volgens de krabbels op m’n papiertje moet ik vanaf ABN AMRO in zuidelijke richting naar het Gelderland-plein lopen. Het is donker miezerig weer, de kantoorreuzen kijken sikkeneurig op me neer. Ik heb geen idee wat zuidwaarts is en besluit gewoon maar weer de weg te vragen. Na een stuk of zes uiterst behulpzame voorbijgangers, waaronder eentje met TomTom, kom ik ten slotte net op tijd op mijn bestemming aan. Mooie ontvangsthal, ik zoef met de lift naar boven waar Ralph Moorman al op me staat te wachten. Sympathiek gezicht, ik herken hem meteen van de foto op de achterflap van zijn boek ‘Het hormoonbalansdieet’. In verband met de problemen met m’n schildklier die de laatste maanden onder invloed van stress nog groter zijn geworden heeft m’n triggerpoint-therapeut hem getipt.

De afgelopen periode word ik geplaagd door wortelontstekingen, infecties, spierpijn en stemproblemen, daarnaast loop ik rond met een ondertemperatuur van 35,5-36,00 °C en soms ijshanden. In plaats van meteen hormonen te gaan slikken zoals m’n huisarts heeft voorgesteld wil ik eerst meer weten over wat er precies aan de hand is en over mogelijke alternatieven om m’n schildklier weer op het rechte pad te krijgen. Bij een beker thee doe ik m’n verhaal, beantwoord de uitgebreide vragenlijst en luister naar zijn ideeën erover. Essentieel is volgens hem om niet alleen op TSH en T4 te prikken, maar ook de T3- en anti-TPO-waarden te laten meten, zodat duidelijk wordt of ik de auto-imuunvorm van de ziekte van Hashimoto onder de leden heb of dat er andere oorzaken voor mijn schildklierproblemen zijn. Sowieso staat een goede en uitgebalanceerde voeding aan de basis van alles, daarover zijn we het eens.

Het is een prettig gesprek wat me tegelijk ook een stimulans geeft om een aantal dingen aan te pakken. Eerst ga ik zijn boek lezen, daarna opnieuw bloed laten prikken en een begin maken met in-balans-eten en nieuwe recepten uitpro-beren. Vandaag heb ik al even kennisgemaakt met zeekraal, wat wel heel zoutig is. Ik denk dat ik het meeste moeite zal hebben met het voorlopige afscheid van een aantal favoriete voedingsmiddelen zoals romige Goudse kaas, knapperige pistoletjes, Fanta Light, melkchocola en koekjes. Al is er voor die laatste drie misschien nog wel een onbespoten variant. Zo min mogelijk stress is een andere basisvoorwaarde, maar dat heb ik zelf niet in de hand met burenoverlast en een verhuizing die op het laatste nippertje niet doorging door de fout van Havenste-der. De enige manier om uit die stresscirkel te komen is als de woningbouw zich aan z’n belofte houdt en mij alsnog een gelijkwaardige woning aanbiedt, dus niet vier hoog zonder lift terwijl dat door gezondheidsproblemen niet kan.
Marjelle

Op survival in de supermarkt

Geen kleine kinderen wel gebroken nachten, met een buurman die om zes uur opstaat, de rest van de familie die om zeven uur volgt en bovenburen die om acht uur beginnen kun je je lol op. De ene keer gaat dat met meer geschreeuw, gestamp en gesmijt gepaard dan de andere. Echt rustig is het nooit en wennen doet het na bijna vier jaar nog steeds niet. Als vanochtend opeens ook een aantal doffe dreunen klinken boven m’n hoofd dat zich onder het dekbed verstopt heeft – geen idee wat de buurman nu weer aan het uitspoken is – is voor mij de maat vol. Geïrriteerd spring ik op na vijf uur slaap en beantwoord het gebonk met een paar ferme klappen op de deurpost. ‘Shut up’, roep ik er tamelijk moedeloos achteraan. De adrenaline suist door m’n lichaam en van slapen komt niets meer terecht. Over een paar uur al heb ik een afspraak met m’n triggerpointtherapeut in Scheveningen Haven.

Klik op de foto voor groter formaat

Even voor tweeën
loop ik de ruime behandelkamer binnen waar C. op me staat te wachten, hij is niet alleen open-minded en slim maar heeft ook hetzelfde gevoel voor humor als ik. In het kort vertel ik hem hoe de zaken ervoor staan, over het gevecht met de woningbouw en de twee woningaanbiedingen die zeker niet gelijkwaardig zijn aan het pand op de Noordsingel, m’n rug waar ik de afgelopen weken weer meer doorheen zit, de gehechte wond die niet goed geneest na de ingreep van de kaakchirurg; alle stress van de laatste maanden blijft niet zonder gevolgen. ‘Die Ralph Moorman was een goede tip van je’, complimenteer ik hem. ‘Ik heb op ‘m gegoogeld, een van zijn medewerkers gesproken en overweeg zijn boek De hormoonfactor te kopen en een afspraak met hem te maken.’ Hij loopt meteen naar de kast en overhandigt mij een exemplaar. ‘Ik heb het ook, je mag het lenen’, zegt hij.

Een uur later geniet ik van een ovenwarme ciabatta kaas bij De Zoute Zoen met uitzicht op de haven, ondertussen blader ik door het boek. De duidelijke taal en dito opzet spreken me aan, daarnaast bevat het voorbeelden, een aantal tests en recepten. ‘Eet zoals de natuur het bedoeld heeft’, is zijn belangrijkste vuistregel. Na drie koppen thee, inmiddels weet ik dat ik beter rooibosthee kan drinken in plaats van de gewone die theïne bevat, ben ik al pagina 100 genaderd en begin steeds meer vertrouwen te krijgen in zijn aanpak. Ik besluit morgen te bellen voor een afspraak en alvast te beginnen met basale dingen als meer water, andere thee dan Ceylonvarianten, ademhalingsoefeningen, meer groente en minder kaas, iets wat ik erg lastig vind maar al eens eerder heb volgehouden. De kans dat Ralph me kan helpen mijn te trage schildklier weer actief te krijgen zie ik positief in. Tot nu heb ik geweigerd om schildklierhormonen te slikken en ik hoop dat met deze aanpak dat ook in de toekomst niet hoeft.
Marjelle

Vertraagde schildklier; oorzaken en oplossingen Ralph Moorman 09-10-2012