Tagarchief: eten

Wat hebben Jamie en Floortje gemeen?

http://www.tompkinsconservation.org/news/wp-content/uploads/2013/12/Screen-Shot-2013-12-12-at-11.34.37-AM.png

Lekker eten is een van m’n favoriete bezigheden, of het nu om een knapperig stokbroodje met kruidenboter gaat of een dampend bord fasolakia vergezeld van een glas retsina. Soms praten mensen zo vol enthousiasme over eten dat het water je al in de mond loopt. Jamie Oliver is zo iemand. Laatst zapte ik langs ‘Jamie’s American Road Trip‘ en belandde in de Amerikaanse keuken, niet die van megaporties en Big Macs, maar een keuken met bijzondere smaken en bereidingswijzen, van spicey soulfood tot Cajun-gerechten. Ik moest opeens aan Floortje Dessing denken die in ‘Floortje naar het einde van de wereld‘ reist naar de meest verlaten uithoeken waar mensen soms jarenlang alleen of met z’n tweeën in de meest primitieve omstandigheden wonen.

Ze hebben voor dit leven gekozen. Een warme douche is er een onbekend fenomeen, boodschappen doe je eens per jaar. Yendegaia in Chili en het kleine Restoration Island in Australië zijn daar voorbeelden van. Helaas heb ik het eerste deel gemist, maar tegenwoordig zit ik aan de buis geplakt als Floortje weer op verkenningstocht uitgaat. Prachtige natuurbeelden die een gevoel van Fernweh oproepen, portretten van markante mensen die hun hart hebben gevolgd. Wat Jamie en Floortje gemeen hebben is hun passie en interesse in andere mensen en culturen. Allebei mensen waar ik graag een keer mee zou gaan eten ergens in nowhere land.
Marjelle

Foto internet

Met een lik majoneis

Als ik na het shoppen weleens wat ga drinken in het bibliotheekcafé waar de zwartharige serveerster altijd straalt ben ik vlak bij de Binnenrotte, maar nog niet eerder ben ik ook daadwerkelijk de supermarqt ingelopen. De gezond-eten-zaak is ook pas 2½ maand open hoor ik later van een behulpzame medewerker. Meteen als ik naar binnen wandel valt me de rustige sfeer op, ruime paden, eenvoudige betonnen vloer, weinig poespas, mooie producten en vriendelijke gezichten. Anders dan bij Gimsel hangt hier niet die ietwat humorloze kijk-mij-eens-bewust-leven-sfeer maar meer de gemoedelijke variant. Van Ralph Moorman kreeg ik de tip om Ton’s Belze Majoneis te proberen, net iets zuurder dan de Hollandse met een vleugje honing, als gezonder alternatief voor de Calvépot in m’n ijskast.

Na een telefoontje met Ton zelf blijkt dat zijn producten in Rotterdam verkocht worden bij Jumbo en Marqt en zo kom ik dus in deze winkel terecht. De jongen naast me waarmee ik in gesprek ben geraakt zegt: ‘veel van de mensen bij Gimsel zijn zo druk bezig met gezond eten maar toch zien ze er vaak heel gestresst en ongezond uit, af en toe een stukje vlees zou geen gek idee zijn.’ Hij grinnikt. Ik moet opeens denken aan het bord op de broodafdeling dat me een glimlach ontlokte: ‘De enige broodverbeteraar die hier binnenkomt: een bevlogen bakker!’ Nadat ik m’n boodschappen waaronder een kabeljauwfilet heb afgerekend, ter plekke werd een verse moot afgesneden, vertrek ik en neem me voor binnenkort terug te komen als ik meer tijd heb.
Marjelle

Immuniteit 01-11-2012
Op survival in de supermarkt 08-10-2012
Mayo van Ton Volkskrant 21-03-2009

Eetdate

Eten vind ik een van de leukste dingen die er zijn, weliswaar afhankelijk van het soort gezelschap, de ambiance en niet te vergeten de gerechten die op je bord verschijnen. Een echte keukenprinses ben ik niet, ik eet liever dan dat ik kook. Tijdens het samenwonen met m’n liefste ex werd ik vaak culinair verwend, uren stond hij dan in de keuken en creëerde te midden van steeds groter wordende stapels afwas de lekkerste dingen. Het werd weleens zo laat dat m’n honger allang was gestild door een aantal glazen wijn, maar gezellig was het altijd. Sinds ik alleen woon maak ik het mezelf makkelijk, eenvoudige gerechtjes zoals een vegahamburger met verse sperzieboontjes en gebakken tomaten, een biotartaartje met wortels en een plukje peterselie of nog simpeler een uitsmijter.


Tafeldekken sla ik over, soms is het eten al bijna op voordat ik goed en wel zit. Het doet me denken aan m’n oma die af en toe de eettafel zelfs niet haalde, van haar heb ik ook de voorliefde voor after-dinner-sweets geërfd. Sinds kort is in dit patroon enige verandering gekomen, ik heb namelijk het tv-programma ‘Dinner Date’ ontdekt. Daarin kiest een hoofdpersoon uit vijf menu’s de drie die het meest aanspreken, vervolgens wordt er voor hem of haar gekookt door de vrouwen of mannen die achter de menukaart schuilgaan. Het is lekker relaxed eten terwijl aparte combinaties en smaken voorbijkomen, ik mensen zie klikken of botsen en af en toe nieuwe ideeën opdoe. Ik heb weer meer zin gekregen om te koken en anderen mijn favoriete gerechten voor te zetten.
Marjelle

The Vegetable Orchestra

Ik heb zo’n zin in je!

Vannacht moest ik weer om mezelf lachen, ik heb in m’n leven al meer vreemde dingen uitgehaald, sommige vertel ik misschien nog wel een keer, andere niet. Ik stond op het punt naar bed te gaan, deed eerst nog een rondje langs de gordijnen, zette m’n mobieltje uit en gewone telefoon op speechless, wierp nog een laatste blik op m’n pc voordat ik ook die afsloot en klikte vervolgens alle lichten uit. Ik keek op de klok, het was hoogste bedtijd, Beer lag allang op één oor.

Hoe het kwam weet ik niet, maar opeens voelde ik de drang om de ijskast open te doen en stond ik oog-in-oog met een macaronischotel. Resoluut deed ik de deur weer dicht en liep naar m’n slaapkamer. Onderweg hield ik stil de pasta lonkte al waren het maar een paar happen, ik moest en zou ze proeven. Toen ik mezelf daar zo zag staan, half vier ’s nachts met één been al bijna in bed smachtend naar macaroni, moest ik lachen. Ik herinnerde me weer die keer in dat verlaten huis ergens op het uitgestorven Franse platteland terwijl het bliksemde en donderde, de telefoon afgesloten was en de enge kettinghond buiten zich schor gromde, maar dat is een heel ander verhaal en niet echt om te lachen.

Opeens zag ik mezelf teruglopen, het bakje uit de ijskast pakken, de magnetrondeur opendoen, het bakje erin leggen, na het vijfminutenpiepje er weer uithalen en de dampende macaroni op een wit ontbijtbordje scheppen. Ik nam een hap, en nog één en dacht: mmm… Op dat moment stak een slaperige Beer z’n gapende snuitje om de hoek. Hij kwam kijken wat ik allemaal aan het uitspoken was midden in de nacht. Toen hij mij met een mondvol macaroni zag, werden z’n kraaloogjes drie keer zo groot. Hij keek me aan en riep: ‘Voel jij je wel helemaal lekker!?’ Ik glimlachte en zei: ‘Ik had er gewoon zo’n zin in!’
Marjelle

Foto Beer: Witold Riedel

Meer Beer o.a. in:
‘Wát ga je doen?’
Beer wil meer!
Turkse buurtflarden