Tagarchief: rugproblemen

Van a tot z

munch

Aandacht, beer, chocolade, dood, eerlijkheid, fantasie, Grieks, heimwee, indiaans, jij, Kaaiman Eilanden, lief, muis, niemandsland, onverwacht, praten, quiche, Rotterdam, slim, thuis, uilskuiken, vriendschap, waarheid, xenofobie, yin, zeewater… Dit soort dingen bedenk je als je griep hebt, door je rug bent gegaan en je behalve online spelletjes – klikkerdeklik – nergens fut voor hebt. Terwijl er nog zoveel dingen te doen zijn. Dweil mij, zegt de vloer. Stuur je belastinggegevens op, mailt de consulente. Vul mij, smeekt de ijskast. We hebben een VAR-verklaring nodig, schrijft een klant. Verf mij, eist het lelijke behang in de living. Werf klanten, schreeuwt m’n portemonnee. Het zal allemaal moeten wachten tot ik weer beter ben en m’n rug zodanig hersteld is dat ik zonder pijn kan lopen en m’n schoenen op een normale manier aan krijg. Maar nu eerst het uitgestelde gevecht onder de douche.
Marjelle

‘Young Girl on a Jetty’ Edvard Munch

Onverwachte wending!

Nadat ik vorige keer schoorvoetend ja had gezegd tegen het appartement in het Nieuwe Westen, de flat zelf heel leuk, de buurt unheimisch, kreeg ik een aantal dagen later een onverwachte mail. ‘N.a.v. uw bericht heeft verhuurder doorgegeven dat u in aanmerking komt voor deze woning.‘ Wat een timing, dacht ik. Maar ik heb nog geen contract getekend, was het tweede wat in me opkwam. Op Twitter waren er een paar mensen die riepen ‘ga ervoor!’ en ook ik had meteen het gevoel dat ik ernaartoe moest. Gelukkig kon ik nog diezelfde middag een afspraak maken met de makelaar. Ik was voor het eerst in Overschie, de bus hobbelde voorbij flatgebouwen, langs winkels, ik zag de Hema voorbijflitsen, en stopte toen vlak voor het appartement.


Klik op de foto voor een groter formaat

Het huis was leuk maar erg basic, met een kale plankenvloer, een ouderwetse douche wat ook wel weer z’n charme had en een paar schrootjesmuren. Er moest nog veel aan gebeuren, met name schilderwerk, en dat baarde me wel zorgen aangezien ik zelf niet kan klussen door rugproblemen. Gelukkig kwam er nog wel een nieuw plafond in, want dat lag nu open. Er was geen twijfel mogelijk: het andere appartement was tien keer zo mooi en je kon er zo in, maar de sfeer en de buurt spraken me hier meer aan. Na afloop ben ik naar de oude dorpskern gewandeld, naast de grote kerk liep een riviertje met aan de overkant lome koeien in grazige weiden. Op de terugweg heb ik nog een stokbroodje gegeten op een terras vlakbij en gepraat met mensen die er al lang woonden. Maar ergens wist ik, dit huis* wordt het waarschijnlijk, eindelijk geen asociale buren meer boven m’n hoofd na jarenlange burenoverlast.
Marjelle

* Woensdag wordt het huurcontract ondertekend

Home

Sporen in het zand…

In Scheveningen-haven vraag ik aan een paar passanten in m’n beste Duits, ‘kann Ich von hier nach dem Pier laufen, ist es offen?’ ‘Ja, es ist offen’, beamen ze ietwat verbaasd, ik loop door en zie dat er inmiddels een voetgangerspad is gemaakt waarnaast een aantal eettentjes herrezen zijn. Het is stil op het strand, half vier, hét ideale tijdstip net tussen lunch en hondenuitlaat in. M’n laarzen laten diepe sporen achter in het zand, de golven trekken schuimbekkend de aandacht, ze willen op de foto. De triggerpoint-therapeut gaf me daarstraks het gevraagde briefje voor de woningbouw waarop stond hoezeer de burenoverlast ook z’n weerslag heeft op m’n rugproblemen. ‘Ik hou dit niet lang meer vol’, zei ik tegen hem en voegde er enigszins cynisch aan toe, ‘misschien toch maar non worden of ze met een didgeridoo het huis uitblazen.’


Hij lachte niet. Als geen ander weet hij wat chronisch slaaptekort en stress hebben aangericht de laatste maanden en dat ik het in m’n eentje op moet nemen tegen buren en woningbouwvereniging. ‘Het is toch te gek voor woorden dat ze op kaal laminaat gewoon doorgaan met je plafondlampen kapotspringen en dat ik door hun gestamp het afgelopen jaar er nu zelfs soms tegen opzie om naar huis te gaan.’ Tegelijkertijd besef ik dat ik ook hier weer de redelijke zal moeten zijn, de begripvolle, de empathische, alleen weet ik deze keer niet of ik daar nog toe in staat ben. Het moet nú afgelopen zijn denk ik, ‘ik wil rust, eindelijk weer doorslapen en een huis waar het fijn is om in thuis te komen’, zoals ik deze week aan m’n broer schreef.
Marjelle

P.S. Aan alle makelaars & woningbouwcorporaties die dit lezen: ‘leuke flat gevraagd in Rotterdam‘ 😉

At last I am free Robert Wyatt

‘As nowhere as anywhere’

Terwijl ik in de trein zit op weg naar de zoveelste behandeling in Scheveningen-haven zie ik tussen alle cd-titels die op m’n display voorbijkomen opeens de naam Betonfraktion staan. Aparte muziek, bovendien heb ik een speciale band met een van de muzikanten. Een tijd geleden hebben we nog in een gezellig eetcafé uren zitten praten. ‘Misschien leuk om ook een keer een link in m’n blog te zetten’, bedenk ik. De zon schijnt als ik een kwartier later op Den Haag HS uitstap en naar de halte van lijn 11 loop. Ik neem me voor om na de intensieve behandeling samen met camera lekker uit te waaien op het strand vlak bij de praktijk.


M’n therapeut, mooie man van begin veertig
, verwelkomt me enthousiast. We praten behalve over rug- en andere problemen ook over dromen en vakanties. ‘Ik ben nog nooit zo dicht bij het punt geweest dat ik echt overweeg om m’n vliegangst te overwinnen en op het vliegtuig naar een Canarisch eiland te springen, ver weg van horrorwinters, dito buren en eindeloos lange feestdagen’, zeg ik tegen hem. Hij  vertelt dat z’n ouders momenteel heerlijk op La Palma zitten te genieten van de zon en van elkaar. Ik glimlach, zo wil ik ook wel oud worden. ‘Maar alleen als ik nog dingen kan doen en helder van geest ben, anders hoeft het voor mij niet meer’, denk ik er onmiddellijk achteraan.
Marjelle

Schweineherde Betonfraktion

Titel afkomstig van de cd ‘As Nowhere As Anywhere’ Blast6tet