Tagarchief: verhuizen

Aangetekend!

Als ik ’s nachts doodmoe onder een laken wegkruip, het is veel te warm voor een dekbed, zie ik geen schaapjes voorbijkomen deze keer maar dozen. Aan het begin van de avond heb ik nog een gesprek gehad met de teammanager van Havensteder. Ik nam net een slok van m’n witte wijn op het terras van Prachtig toen ze belde. Even lekker in de zon, ver weg van advocaten, nietigverklaringen en huurcontracten. Ze begon met het bagatelliseren van de bouwoverlast en eindigde met de mededeling dat alle kosten voor mijn rekening waren. Ze had zelfs het lef om te suggereren dat ze één maand huur ‘door mij’ zouden mislopen. Over de boel omdraaien gesproken. Ik maakte haar duidelijk dat het hier een geval van dwaling betrof met gevolgschade die ik níet ging betalen en dat de aangetekende brief onderweg was. Toen ik m’n mobieltje neerlegde kreeg ik acuut hoofdpijn.

Klik op de foto voor meer golven

De volgende ochtend hoorde ik 
een heel ander geluid op m’n Voicemail. Ze had nu opeens meer begrip en benadrukte dat ze speciaal op haar vrije dag belde, de avond ervoor nog het een en ander uitgezocht had en dat ik op m’n huidige adres mocht blijven wonen. Ook de verhuizers konden afbesteld worden. Ik kreeg de indruk dat haar veranderde toon wellicht iets met de aangetekende brief* te maken had. Aan de ene kant ben ik natuurlijk opgelucht dat ik in ieder geval hier kan blijven, aan de andere kant is het bizar om na drie weken van regelen, organiseren en huis opknappen nu weer alle verhuisdingen ongedaan te moeten maken. Voordat elk verhuisspoortje weggewerkt is zullen er nog veel uren overheengaan. Ik ga ervan uit dat Havensteder binnenkort met een nieuw rustig alternatief komt en dat mij deze keer een woning aangeboden wordt zonder verborgen gebreken.
Marjelle

Blog geschreven op het hete Scheveningse strand

* Van
Marjelle
Rotterdam

Aan
Woningbouwcorporatie Havensteder
Rotterdam

Betreft: vernietiging huurovereenkomst wegens dwaling

Rotterdam, 14 augustus 2012

Geachte heer/mevrouw,

op 31 juli 2012 sloten wij een overeenkomst voor het huren van de woonruimte aan xxx (contractnummer xxx). Op grond van de door u verstrekte informatie meende ik een overeenkomst te zijn aangegaan om na jarenlange burenoverlast op xxx (zie dossier xxx) nu te verhuizen naar een rustiger huis en omgeving. Vanwege de overlast heeft u mij dit huis juist aangeboden, het was de enige reden om te verhuizen en daarom ging ik ermee akkoord om van een 3-kamerwoning met berging naar een 2-kamerwoning zonder effectieve bergruimte te verhuizen, iets wat zeker ook in het licht van de herstart van mijn freelance werkzaamheden een grote achteruitgang was. Dit alles heb ik herhaaldelijk kenbaar gemaakt.

Als ik had geweten wat de situatie werkelijk betrof, nl. dat in xxx vlak naast mijn huis woningen gebouwd zouden worden, een project van xxx wat een jaar gaat duren en waarvan u, Havensteder, de opdrachtgever bent, had ik geen overeenkomst gesloten en waren alle stress en extra inspanningen (ook van derden) van de laatste weken mij bespaard gebleven, daarnaast was ik geen twee woningbezichtigingen misgelopen.
Ik beroep mij dan ook op dwaling en vernietig de gesloten huurovereenkomst dd 31 juli 2012. Op grond van dezelfde dwaling is de opzegging van het huidige huurcontract betreffende de woning aan de xxx ook nietig en blijf ik voorlopig in deze woning wonen tot er een passende oplossing is gevonden (zie alinea 4).

De gevolgschade, daaronder valt de extra maand huur (31-07-2012 t/m 31-08-2012) ad xxx €, de contractkosten ad xxx €, xxx verhuizerskosten (contract ondertekend 07-08-2012) ad xxx € in het geval de verhuizing niet kostenloos geannuleerd kan worden, en diverse administratiekosten i.v.m. verhuizing gas en licht, etc., (later nader te specificeren), komt dan ook voor uw rekening.

Deze hele gang van zaken heeft mij veel extra stress, onzekerheid en ellende opgeleverd, ik ben blij gemaakt met wat een dode mus blijkt en ben nu weer terug bij af wat huisvesting betreft. Ik ga ervan uit dat de huidige huurovereenkomst van kracht blijft en dat binnen afzienbare tijd een passende oplossing wordt gevonden voor het zoeken naar vervangende rustige centraal gelegen woonruimte.
Gezien de zeer korte tijd die er tussen nu en de afgesproken verhuisdatum (27-08-2012) ligt verzoek ik u vriendelijk mijn schrijven binnen zeven dagen te bevestigen.

Met vriendelijke groet,
Marjelle

Wat een zootje!

Het duizelt me. Verhuizen. Regeldingen. Mensen die helpen, mensen die het finaal laten afweten, alles komt op me af. Ik droom er bijna van. In een ringbandschriftje maak ik driftig aantekeningen: 2 m doucheslang kopen, alle dozen in de berging doorzoeken, naar de Hema, spullen voor nieuwe adres klaarzetten, vrijdag meerijden met J., afspraak met Roteb maken, kringloopwinkels bellen, internet regelen, meterstanden hier en daar, verhuizers over de vloer en offertes aanvragen, inpakken, naar Ikea voor kant-en-klare gordijnen, schoonmaken, 2x inspectie oude huis, zaterdag verven met U., spullen van ex-liefste vriend opruimen, broer bellen die net binnenkomt van het joggen en heel andere dingen aan z’n hoofd heeft dan die 1001 van mij. Het lastigste aan deze verhuizing is dat ik van groot naar klein ga.

Dat betekent niet alleen veel weggooien, maar ook: hoe krijg je een crosstrainer of eettafel zo ver dat-ie uit eigen beweging de trap afloopt. Tussen de mensen die ik ken zitten geen breedgeschouderde types die met verhuizersgemak en brede grijns zo’n apparaat of meubel op hun rug nemen. Hoe ik dat voor elkaar ga krijgen is nog onduidelijk, bovendien kunnen items als gasstel en ijskast pas op het allerlaatste moment opgehaald worden en moet tegelijkertijd het huis wél de 31ste spic en span leeg zijn. Wat doe ik met m’n turquoise veloursgordijnen? Ze zijn te smal voor de nieuwe woonkamer, passen wel in de slaapkamer maar vloeken dan met al m’n dekbedovertrekken. Zo springen de gedachten van het ene naar het andere punt op het steeds langer wordende lijstje en ben ik inmiddels zo ver dat ik denk ‘je mag het allemaal gratis hebben als je het maar komt ophalen. Weg met die zooi’.
Marjelle

Foto gemaakt in Museum Boijmans van Beuningen

Do it now Ingrid Michaelson

Dromen van pikhaken

Een wesp likt aan m’n tonic, een soortgenootje komt er nieuwsgierig op af. Ik had net een rustig plekje in de zon gevonden, maar van schrijven komt niets terecht op deze manier. De man tegenover me, die mij wild om me heen ziet slaan, pakt het flesje en lokt de wespen weg. ‘Weps’, zegt hij, net als de hoofdpersoon in ‘Erik of het klein insectenboek’. De rust keert terug op het dakterras van de Centrale Bibliotheek. Sinds ik afgelopen vrijdag ja heb gezegd tegen de woning aan de singel zit m’n hoofd boordevol verhuis. Wat moet ik regelen, kopen, uitbesteden, wie moet ik advies vragen, bellen, mailen. Als ik ’s ochtends m’n ogen opendoe zie ik verhuisdozen opdoemen en als ik ze weer dichtdoe vliegen nog niet afgevinkte kluslijstjes voorbij. Al wordt dit m’n twaalfde verhuizing, sommige dingen wennen nooit.

Klik op de foto voor groter formaat

Wat het deze keer extra moeilijk maakt is dat ik van een driekamerwoning met berging naar een tweekamerwoning met souterrain ga. Dat laatste leek eerst aardig als opslagruimte, maar inmiddels weet ik dat je er door het vocht niets kunt neerzetten tenzij roestbestendig, van plastic of luchtdicht verpakt. Ook deze verhuizing heb ik uit onverwachte hoek hulp gekregen. Een onbekende blogger bood aan mij te helpen, iets waar ik uiteraard blij mee was. Een dag nadat ik m’n handtekening onder het contract had gezet werd er geklopt op de nieuwe voordeur en stond hij op de stoep. Aardige man, blauwe ogen, voortvarende aanpak, ook fijn om te kunnen overleggen met iemand met verstand van zaken.

Klik op de foto voor groter formaat

Die avond was ik zo moe dat ik Hitch, een film met Will Smith die de eerste keer al niet bijzonder was voor de tweede keer heb gekeken, ogen in sluimerstand. Dan merk je pas goed hoe gesloopt je bent door alle geluidsoverlast de afgelopen jaren en structureel slaaptekort. Oververmoeid aan een verhuizing beginnen is niet bepaald ideaal, hopelijk lukt het de komende tijd om alle beetjes energie aan elkaar te knopen en eind augustus zonder al te veel strubbelingen over te gaan. Ondertussen droom ik van doucheslangen en pikhaken, dat is weer eens wat anders dan van ongerepte stranden waar de zon altijd schijnt.
Marjelle

Far away Ingrid Michaelson

To move or not to move?

De woningbouwconsulente belt eind van de ochtend nog om te vragen wat ik besloten heb over het huis met uitzicht en bovenburen maar zonder tuin of balkon. Ik ben opgestaan met lichte maagkrampen maar dat heeft waarschijnlijk meer met de biologische Duitse biefstuk van gisteren te maken die ik niet gewend ben dan met zenuwen. Toch merk ik dat ik steeds onrustiger word naarmate de wijzers van de klok dichter bij de 12 komen. Ik besluit een verkoelende douche te nemen. Net als ik me met een grote roze handdoek aan het afdrogen ben gaat m’n mobieltje. Snel wrijf ik nog even m’n benen droog en schiet in een spijkerbroek en luchtig shirtje. Vijf minuten later vertel ik de consulente dat ik de bovenburen gisteren helaas niet te pakken heb gekregen, maar wel een van hen ’s avonds aan de telefoon heb gehad.

Rotterdam zomert

Ze wonen er met z’n drieën weet ik nu, eentje werkt, de andere twee studeren. ‘Mag ik de sleutel nog één keer meenemen?’ vraag ik, ‘dan hoop ik vanmiddag wel iemand thuis te treffen, want vanavond gaan ze op vakantie.’ ‘Dat moet de makelaar beslissen’, zegt ze, ‘want ik ga zo naar huis en heb heerlijk drie weken vrij.’ Ik pak m’n spullen en loop richting Hofplein, als de makelaar belt ben ik in ieder geval al in de buurt. Vlak voordat ik bij de woningbouw aankom, rinkelt m’n mobieltje en zegt hij dat hij akkoord is. Ik kan de sleutel komen halen, maar moet wel voor half 5 met sleutel, IB 60-verklaring en een antwoord terug zijn. Opgelucht bel ik de bovenbuurvrouw, hoor een heel jonge stem, en vraag of ik even langs mag komen om het geluidsniveau te testen. Dat blijkt geen probleem te zijn, ik ben welkom.

Overbuurman

Een aardig blotevoetenmeisje doet de deur open, we lopen de trap op en boven zie ik eenzelfde indeling als beneden maar dan een stuk groter. De ramen staan open en er staat redelijk harde muziek op. Ik vertel haar in het kort dat ik jarenlang burenoverlast gehad heb, dat dit voor mij ook de enige reden is om te verhuizen en het daarom essentieel is om te weten hoe gehorig deze huizen zijn voordat ik de knoop doorhak. Ze begrijpt het wel en vindt het ook helemaal niet gek om een stukje proef te lopen en te springen op het laminaat terwijl ik beneden luister. Even waan ik me in een komische film, maar dat gevoel heb ik wel vaker. Ik wens haar een fijne vakantie en ijsbeer vervolgens een tijdje rond in het huis. ‘Ja, nee, misschien… ja, nee, misschien.’ Op de terugweg denk ik aan twee mensen die belangrijk voor me zijn, de een dood, de ander veel te lang niet gezien. Zal ik het doen? Een paar minuten later zet ik in sierlijke letters mijn handtekening onder het huurcontract.
Marjelle

Ghosts in my heart Mariee Sioux

Nieuw adres: Voorschoterlaan 79!

Na m’n afspraak loop ik terug naar de Hesseplaats. De metro rijdt net voor mijn neus weg, maar tien minuten wachten in de zomerzon is heel wat aangenamer dan weggedoken in je winterjas. Ik kijk naar de strakblauwe lucht en twijfel of ik door zal gaan naar de stad of er al bij Kralingse Zoom uitga. De naam roept associaties op met paarden en groen, maar als ik uitstap komt een zee van studenten me tegemoet en zie ik bordjes met Erasmus MC en Brainpark. Ik besluit terug te lopen en de metro te nemen naar de Voorschoterlaan. Misschien ben ik nog op tijd voor een broodje in het Theehuis van Trompenburg Tuinen en kan ik onderweg alles wat groeit & bloeit vastleggen met m’n camera.

Helaas gaat dat plan niet door, wanneer ik verhit binnenval blijken de broodjes allang op. Ik wandel naar het ernaastgelegen In Den Rustwat, een ultrachique tent, en vraag of ik misschien iets simpels kan eten. Een lunch bestaat er niet uit gewone broodjes-met, aan hun witgedekte tafels worden louter exquise gerechten geserveerd wordt mij verteld, zij het in iets andere bewoordingen. Ondertussen beginnen m’n voeten steeds meer te branden, krijg ik haast visioenen van een ijs- en ijskoude Tonic en is ook m’n maag aan het protesteren. Dat vergeet ik allemaal op slag als ik op een bepaald moment door de kier van een hek opeens een idyllisch hofje ontwaar.
Hier wil ik wonen.

Ver weg van m’n lawaaierige, asociale buren in een oud huisje met de gemeenschappelijke voortuin aan je voeten. Op de Voorschoterlaan 79 staat de wereld even stil, het leven kabbelt in een traag tempo voort. Dé plek om tot rust te komen na alle ellende van het afgelopen jaar en een inspirerende omgeving voor een herstart van m’n freelance werkzaamheden. Na een paar minuten kom ik weer met beide voeten op aarde en herinner me een ander idyllisch plekje, de stadstuin van het Schielandshuis waar ik met de Rotterdampas gratis in mag. Als ik even later door lijn 21 voor de deur word afgezet, gulzig van m’n Tonic drink en in m’n ovenwarme broodje bijt omringd door alle kleuren groen en prachtige paarse bloemen, denk ik, ‘ja, dit is the place to be’.
Marjelle

Foto gemaakt in het Schielandshuis

Loverst Daily Bread